Hayat Bayram Olsa… (1)/Nazan Bozan

“Yavrum baban nereli
Nereden bu kaşın gözün temeli
Sana neler demeli
Ay seni çıtır çıtır yemeli”

Gözlerimi açmaya çalışıyorum, üzerinden tır geçmiş gibi ağırlaşan bir beden ve açılmamak için sözleşmis göz kapaklarıma inat kulaklarımda çınlayan bu melodi ile uyanıyorum….
Çadırdayım….
Bayram için bu yıl bir çadır tatili yapmak istemiş, bayrama dört gün kala yola çıkmış, beğendiğimiz koylarda konaklamak isteğiyle tatile başlamıştık.
Daha öncesinde önerilerini aldığımız bir çok arkadaşımızın tercihlerini not almış, rotamızı ilk Ayvalık-Sarımsaklı’ya çevirmiş, ama Marmara’yı saran deniz kirliliğinden bu yörenin de fazlaca nasibini aldığını görünce orada yalnızca bir gün geçirmiş ve istikamet Ege olsun deyip ilk gecemizi Dikili’de geçirmistik.
Muhtesem bir doğanın koynundaki bu campingin ilk konuğuyduk.
Çünkü bayram tatili henüz başlamamış, kamp sahipleri erkenci bu misafirlerini birazda şaşkınlıkla karşılamış, gün sonunda çadırımızı kurduğumuzda bize dolabın, mutfağın, duşun yerlerini göstermiş ve çam ağaçları içindeki bu mekanı bize bırakıp gitmişlerdi.
Ege’nin mavi suları ile buluşmuş, gece olunca mangalımızı yakmış ve Simyacı ile tatlı bir sohbete dalmıştık.
Bu benim ilk çadır tatilimdi.
Gökte tüm haşmetiyle parıldayan ay, etrafta cırcır böceklerinin bitmeyen senfonisi, çam ağaçlarınin genzinizi coşturan kokusu, denizin dalgaları derken bir film platformunda başlayan tatilimiz ilk izlenimleri ile unutulmaz olacağını müjdeliyordu.
Bu kocaman alanda başka zaman olsa ürken ben, büyük bir keyif ve huzurla bir yandan mangalda pişen etlerin cızırtısı, biberlerin baştan çıkarıcı kokusuyla , kuş cıvıltıları böcek cırıltıları arasında sohbet ediyor, denizdeki yakamozun büyüleyici görüntüsünü izliyordum.
Sanırım gece 03.00’a geliyordu artık yatalım dediğinde Simyacı.
Gün boyunca çadırı keyifli hale getirmek için uğraşmış, şişme yatağımızı, nevresim takımlarını çadır içine yerleştirmiş, büyük bir merak ve aynı boyuttaki endişesi ile nasıl uyuyacağımı düşünüyordu sanırım.
Aynı duyguları mı paylaşıyordum???? Kesinlikle evet….
Ama bu tatili ben istemiş ve hergün başka bir koyda uyanmak istiyorum diye tutturmuş ve onu henüz bayram tatili başlamadan dört gün önce yollara düşürmüştüm.
Hergün bir başka bir başka koyda uyanmak… Nasıl güzel nasıl macera dolu geliyordu kulağa…. da
Uyanma faslından önce uyumam gerekliydi.
Uyku konusunda hep problemli olan ben, yastığı değişse, oda ısısı farklılaşsa, istediği loşlugu bulamayınca zombi gibi dolaşan ben bu ormanda nasıl uyuyacaktım bilmiyordum..
Simyacı yola çıkmadan önce çadır için aydınlatıcı ve gerekli tüm araçları birlikte çıktığımız alışverişte almış, lazım olacağını söylemişti.
Bense müthiş bir tecrübesizlikle ne çok ve ne gereksiz diye düşünmüş ama fikrimi kendime saklanmıştım.
Çadıra girdi, aydınlatmayı açtı, yatağı düzenledi, girdim…
Nasıl uyurum diye düşünüyorum ki dışarıdan gelen
“Yavrum baban nereli/Nereden bu kaşın gözün temeli” diye bas bas bağıran Sezen Aksu melodisi ile gözlerimi açtım..
Nasıl mı uyur musun???
Sanırım narkoz verseler ancak bu kadar derin bir uykudan uyanabilirdim ben.
Camping çoktan açılmış, yeni gelen çadırcı yerlerini almış, dinlediği müziği çok sevmiş olmalı ki diğer konuklara da dinletmek için müziği son ses açmış Sezen Aksu’nun sesiyle gözlerimi açmıştım.
Uyumak için bunca nazlanan ben son yılların en derin ve güzel uykusunu uyumuş, çadıra vuran güneş yüzünden saunaya dönen ortamda göz kapaklarıma direniyordum.
Yüzüme tatlı tatlı bakan bu ufuk çizgisi gözlü adama gülümsüyorum. Çadırın fermuarını açıp tüm maviliği ile tatlı bir esinti yayan denize bakıyorum.
Hayat ne kadar güzel diye düşünüyorum.
Bunca yıl böylesi bir güzelliği deneyimlememis olmaktan üzüntü duyuyorum.
Hızla hazırlanıp çıkıyoruz. Kahvaltı için bir mekan bulmalıyız ama bu kamp konseptine uygun bir yer olsun istiyorum.
Dün akşam gelirken campinge en yakın yerleşke olan Bademli’ye gitmeye karar veriyoruz.
Aracı almayalım diye tutturuyorum bu seferde. “Yürüyelim” diyorum.
Kısa bir şaşkınlıktan sonra kırmıyor beni.
Kuş cıvıltıları arasında ilerliyoruz.
Hem sabah yürüyüşü oluyor, hem de çevreyi yakından tanıyoruz.
Birkaç çadır-mekan geçtikten sonra yol kenarındaki bir başka kıl çadırdan oluşan gözleme evine geliyoruz.
Ben zaten iflah olmaz bir Tatar kızı olarak hamur işlerine bayılırım. Müthiş mutlu oluyorum.
Girişteki menüden istediklerimizi seçiyoruz.
Tahinli, pekmezli gözleme dikkatimizi çekiyor diğer çeşitlerin yanına onu da sipariş ediyoruz.
Bir aile işletmesi olan bu çadır kahvaltı evi, gelin görümcenin yer sofrasında açtığı ve taş fırında pişirdiği gözlemeleri ile övgüyü hak ediyor.
Hızla gelen çayımız, çok iyi pişmiş gözlemelerimiz ile tam bir lezzet patlaması yaşıyoruz.
Yakınlarda bir köyde lokma döktürulmüş köylüler traktöre benzeyen bu garip araçla dolaşıp bize de ikram ediyorlar.
Biz Bursa’lılar için lokma tuzlu bir hamur işidir ama İzmir’de şerbetli ve bol tarçınlı olarak önümüze geliyor.
Tesekkur edip afiyetle tüketiyoruz.
Tahinli-pekmezli gözleme ise bambaşka bir lezzet.
Yolunuz düşerse buralara mutlaka tadın derim. Çok seveceksiniz.
Kahvaltı sonrası olmazsa olmazım Türk kahvesini de yudumlayıp hesabı ödeyip rotamızı Bademli köyüne çeviriyoruz.
Dikili’nin en güzel yerleşimi bence burası.
Ve ne olursa olsun yolunuzu bu köye düşürün.
Büyük şehirlerde yaşadığımızı sanıp nasıl her nefeste gömüldügumuzu görün.
Bir köy bu kadar mı güzel olur, bu kadar mı şirin..??
Dillere destan koruk suyunu için,  köy meydanındaki bu minik çay bahçelerinde.
Benim gibi gördüğünüz her güzelliği fotoğraflayin, tatil bittikten sonra o fotoğraflardan yaşam enerjisi alın.
Dönüş yolunda elimi sımsıkı tutan Simyacı ve içimde hiç bitmeyen bir şarkı nakaratı var .
Bu dünyada ki en mutlu kişi/Mutluluk verendir/Bu dünyada ki sevilen kişi/Sevmeyi bilendir/Bu dünyada ki en güçlü kişi/Güçlükten gelendir/HAYAT BAYRAM OLSA…
Hayatınız Bayram olsun….