İnsan olmak mı, insan kalmak mı?

İnsanın doğasında “Tembelleşmeye, boş vermişliğe, tepki göstermemeye, kabullenmeye”, özetle “sinmeye ve biat etmeye” yönelik bir eğilim vardır. İnsan hoşuna giden şeylere inanmak ister!  Hep daha iyi olmak yerine kendini yormadan orta sıralarda kalmak, kimseye başkaldırmadan işini gördürmek, suya sabuna dokunmamak ağır basar. İşte o zaman “Ne şiş yanar ne kebap!”

Nasıl bir canlısın sen be insanoğlu? Seni tüm canlılardan ayıran temel özelliklerini ne uğruna giderek yitirmektesin? Böyle sürerse nerede kalacak senin insanlığın? Evrimi tersine çevirmek olanaksız; ama bunu bile becermektesin. Beyninden başlamışsın geri dönmeye, gittikçe insanlıktan çıkmaktasın; yazık!

Seni insan yapan en önemli karakter “Düşünmek” değil miydi? Düşünmek, anlamak, araştırmak ve sorgulamak; birbirini tamamlayan işlevlerdir bunlar. Bazı diğer canlıların bile düşünmeyi ve sonunda alet kullanmayı öğrendiği bu dünyada, sen gözünün önünde olan en büyük haksızlıklar karşısında bile sus-pus kalabiliyorsun; hayvan dediklerinden bari utan! Elinden özgürlüğün alınıyor, birilerine kul ediliyorsun ve gıkın çıkmıyor… Hani sen insandın? En kutsal değerin olan özgürlüğünden nasıl vaz geçebiliyorsun ve ne uğruna? Biat ve itaat ettiğin kişinin bir eli yağda, öteki balda yaşarken sen sahibinin lütfuna bağlı önüne atılacak bir parçayla nasıl yaşayabiliyorsun?

Hani “O sarı öküzü vermeyecektik” öyküsünde olduğu gibi sen özgürlüğünü verdiğin anda geriye neyin kalıyor? Artık düşündüğünü değil, sana ezberletileni yapıyorsun. Doğru bildiğin yoldan değil gösterilen yoldan gidiyorsun. Haksızlığa ve yanlışlara karşı direnmek ve mücadele etmeyi değil, onu yapanlara destek olmaya mecbur kalıyorsun. Nerede kalıyor senin insanlık değerlerin?Sen her geçen gün yaptıklarının esiri olarak insani değerlerini tek tek yitirdikçe kulluğun-köleliğin gereklerini yapan, adeta bir mankurt gibi sahibine tapan biri olup çıkıyorsun; yazık…

Gözünün önünde halkın ekmeğiyle oynanıyor. Senin vergilerinle kazanılan tüm değerler yok pahasına satılıp beş-on yandaşa peşkeş çekiliyor. Sizler gittikçe fakirleşirken o bir avuç azınlık sayenizde Karun gibi zenginleşiyor. Devletin yolundan, köprüsünden, tünelinden üstüne fazladan para vererek geçiyorsun ve bunu alkışlıyorsun! Onu yapan sensin, unuttun mu?

O koca devletleri diz çöktüren önderlerini de unuttun; çünkü “Andımız” ders kitaplarından silinirken sesini çıkaramadın. “T.C.” ki hepimizin uğruna canını verdiğimiz vatanımızı simgeleyen harfler kaldırılırken görmezden geldin. Ölümsüz önderimiz Mustafa Kemal Atatürk’ün ismi de, resmi de, heykelleri de yok edilirken ortada yoktun. Onların yerine ne koyacaklar, anladın mı? Onlar evrim karşıtı kafalara sahip kişiler; elbette evrimi tersine işleteceklerdi. İşte seni de kendileri gibi yaptılar. Şimdi Cumhuriyet ve Demokrasiden Monarşiye doğru, ne olduğu bilinmeyen, dünyada örneği olmayan bir tek kişilik sisteme dönüştürdüler ülke yönetimini…

Bunu yaparken sen ve senin gibilere önce kişiliğini unutturdular. Sonra korku ve baskı uyguladılar. En sonra da ekonomik çıkarlar sağladılar. Sana, senin vergilerini sadaka gibi verdiler, kabullendin! Kömür dediler, bayram harçlığı dediler, makarna-kumanya dediler, seni kendi çarklarına bağlamak için avantalar verdiler. Sen de artık o çarkın bir dişlisi oldun… Namusunla, alın teriyle kazanmak yerine kolaylıkla, havadan ve haksız kazanmayı öğrettiler; hoşuna gitti. Çalışmadan, emek vermeden sen de yavaş yavaş zenginleşmeye başladın. Üstelik düne kadarkendin gibilerin içinde sıradan bir vatandaşken şimdi yandaşların arasında güya itibarın oldu! Birbirinin açıklarını bilenler birbirlerini canla-başla korurlar; çünkü birinin açığa çıkması hepsinin ne mal olduğunun anlaşılması olacağından suç ortaklığı gibi kutsal bir ortaklığa girdin.

Şimdi artık kişiliğin ve tek tarafa çalışan beyninle sadece kendi çıkarlarını garantiye alabilmek için kraldan çok kralcı oldun! Onlar senin yaşam ve gelecek garantin oldu. Hâlbuki sen onların yarınlarının garantisisin; sen olmasan onlar da olamayacak; ah bir anlayabilsen!

Bu ortaklık kendin gibi olanlarla sıkıca bağlanmayı, karşı tarafı ise hep boy hedefi göstermeyi zorunlu kılıyor. Ötekileştireceksin; mecbursun! Çünkü onları suçlayarak bir “Düşman kitle” yaratmazsan sen ve senin gibilerin korkutulacağı, “onlar gelirse sizi yok eder” diyeceği bir korku odağı olmazsa siz de bir arada olamazsınız.Bunun için de ötekileştirme sadece siyasi değil, dini değerler üzerinden de yapılmak zorundadır.

Sen zaten mankurtlaştığın an dinini de, milliyetini de, ahlaki değerlerini de sahibineteslim etmiş olduğundan dün ne olduğun hiç önemli değildir. Önemli olan, sana gösterilen hedef kitleye ne isim altında vuracağındır! Onlar Kürt’tür, Laz’dır. Onlar Alevidir, Ateisttir. Onlar Atatürkçüdür, Yurtseverdir. Onlar Cumhuriyetçidir, Demokrattır; fark etmez… Önemli olan onlar sizden değildir; ötekilerdir, olay budur!

Sana ahlaktan bahsedenlerin erkek-kız demeden çocuklara tecavüz etmesini sadece seyredersin. Hatta “bir kereden bir şey olmaz” dersin. Onu yapan falan tarikatın piri, filan yerin hocasıdır dersin. Bununla utancını da bilincini de örtmeye kalkarsın! O zavallı yavrucakların kalan yaşamlarında nasıl bir acıyla yaşayacaklarını hiç düşünmezsin; böyle biri olmuşsundur artık… O çocukların birinin kendi çocuğun olabileceği empatisini de yapamazsın; çünkü beynin artık sana ait değildir.

Sokaklarda kadınlar öldürülür; gıkın çıkmaz. Dün belki de sen de kadın-erkek ayrımına karşı biriydin, kim bilir? Ama şimdi sana kadının insandan sayılamayacağı, “sırtından sopayı, karnından sıpayı” eksik etmemek gerektiğini öğrettiler. Kadının sana alınıp satılan, köle ve cariye olarak kullanabilecek bir meta olduğunu anlattılar. Belli ki içine de sinmiş, gıkın çıkmaz.

Ey insanoğlu! Milyonlarca yıldır yaşam koşullarına uyabilen, daha akıllı, daha güçlü olanların yaşayabilecekleri bir süreci geçirdin, geçirmektesin. Bütün bunların sonunda “İnsansı” iken “İnsan” oldun! Bu sana verilebilecek en büyük ödüldü.Şimdi üç kuruşluk kişisel çıkar için gel etme-eyleme, bu güzel kalıbını terk etme, tekrar insansı yaratık olma! İnsansın sen, insan kal! Kendine acımıyorsan çoluk-çocuğuna acı.

Unutma; bu günler de geçecek, üzerindeki koruyucu zırh kaybolacak, onlar gidince sen ne olacaksın?Düşün; çünkü sen düşünebildiğin kadar insansın!