30 Ağustos ve Vatan/Doğan Özdemir

Bu ülke öyle kolayına “Vatan” olmadı! Tepelerine oturmuş birilerinin keyfine göre halkı; aç-açık, ezilmiş-horlanmış, hiçbir zaman adam yerine konmamış “Kul” durumundan çıkıp bir türlü “Vatandaş” olamadı. Kendilerinin geleceği ve şatafatlı yaşantılarını sürdürebilmeleri için içeride ve dışarıda onları zorlayanları güçleri yettiyse yok ettiler, yetmeyenleri satın aldılar, daha güçlülerine de ne isterlerse verdiler. Verdikleri ne de olsa “Mülk”leriydi! Savaş çıktığında onlar için ölmekten, barış zamanında tepesindekilere refah sağlamaktan başka görevi olmayan “Kul”lar vardı nasıl olsa…Ancak vere vere artık verecek dişe dokunur bir şeyi kalmayanlar “Kalanın da tamamını alın; ama bizim kıymetli canımıza dokunmayın” diyerek o “Gâvur” dediklerinin memleketlerine kaçıverdiler. Ülke toprağı ile halkın ar ve namusu da düşman askerlerine satılıverdi!

İşte “yüz yılda bir kere gelen şans” bu kez, ezelden esirliğe başkaldırmaya alışık halka kısmet oluverecekti. Yıllarca canlarını-mallarını teslim ettikleri; ancak başı sıkışınca kendilerini satıveren soysuzlardan yedikleri kazık artık akıllarını başlarına getirmekteydi. Koca imparatorluk çökmüş, Anadolu’nun ortasında bir avuç toprak kalmıştı yaşayacak; ona da ne kadar izin verirdi aç kurtlar, çakallar…

Halk; önce kul olmakla vatandaş olmak arasında bocalayacaktı. O yere göğe sığmaz sandıkları adam kaçıvermiş, şimdi ise “Ne yaparsak birlikte yapabiliriz; bu vatan bizim” diye ortaya çıkan, ama kendini ne padişah, ne halife yerine koymayan, halkın içinden gelip oradan da çıkmayan birinin gelmekte olduğunu görecekti. O; kendilerinden biriydi!

Her halkın içinde aymaz ve hain olurdu; ama sanki ülke hain ve işbirlikçi kaynıyordu! Yıllardır yerleştikleri köşelerini bırakmamak için değil yurdunu, babasını bile satardı bunlar… Çok zorlandılar; doğruyla yanlışı ayırmakta çok uğraştılar. Ama zaman her şeyin ilacıydı. Halk; artık köyünde bir dilim ekmeğe muhtaç hale getirilmiş, neredeyse sağlıklı erkek nüfusunun tüketildiği savaşları yaşadıkça eşkıyalara teslim edilmiş köylerinde zaten yarı ölü yaşamaktaydı. O kalan birkaç çocuk, eş, ana-baba; eli silah tutabilecek gençlerinin bu son şansı mutlaka kullanması, gerekirse bu amaç için ölmesi için ta gözlerinin içine bakmaktaydı. Ya düşmana teslim olup namuslarını koruyamayacak, eziyet ve işkencelerle ölecekler; ya da bu yolda hepsi direnerek onuruyla öleceklerdi!

İşte bu düşünceyle ülkede halen bir çakıl taşı için canını vermeye hazır yiğitlerin “Çoban Ateşleri” yakıp öne düşmeleri halkı “Vatandaş” yapacak, o “Vatan” için can vermenin kutsallığını ve gerekliliğini öğretecekti. Yoksa başıbozuk çetelerden düzenli orduya geçene kadar silahsız-cephanesiz; karda-kışta çarığı bile olmadan, aç-susuz düşmana direnebilmek kolay mıydı? Dünyada başka benzeri var mıydı bu “Kutsal İsyan”ın?

“Size ölmeyi emrediyorum” dendiğinde düşünmeden öldüler; çünkü o süre içinde arkalarından geleceklerin kalan çocuklarına bakacak bir vatan yaratacaklarından emindiler. Kurşunu bitince süngüsüne, onu da bulamayanlar dişine-tırnağına güvenirken kafalarında tek düşünce vardı; “Özgür bir vatan ve eşit vatandaş olacakları yönetim!” Bu inanç, onlara öncülük eden Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ten geliyordu.

Başardılar; tüm dünya şaşkın; ama ayakta alkışlıyordu bu emperyalizme karşı kazanılan zaferi… Öldüler, yaralandılar, sakat kaldılar; ama onurlarını korudular, özgür ve bağımsız yurtlarına kavuştular. Kavuşamayanları gözyaşlarıyla hiç unutmadan andılar.

Bu günlere kolay gelmedik! Dış düşmanlar belliydi; ama içimize zehirli yılan gibi girmiş iç düşmanlar hiç eksilmedi. Halk güçlü olunca renk ve şekil değiştirip onların yanında görünenler, karanlıklarda kendilerini besleyen efendilerinin verdikleri görevleri yapmayı hep sürdürdüler. Kendilerini azıcık güçlü gördüklerinde ise maskelerinin arkasına gizledikleri yılan yüzleriyle halka yine saldırdılar; saldıracaklar…

Bu vatanın kutsallığı uğruna ölenlerin kanıyla yazılmış, sınırları gazilerin kanıyla çizilmiş ve o vatan da, o sınırlar da bu yurdu kuranlar için “Namus” sayılmıştır! Ne olursa olsun, onun bir tek çakıl taşını düşmana vermeyiz! Vermek isteyenlerden de mutlaka bir gün hesabı hukuk önünde sorulacaktır!30 Ağustos Zafer Bayramı, sadece ülkemiz ve bölgesinde değil, tüm dünyadaki dengeleri değiştiren, inanan ve halkına güvenen bir liderin önderliğinde eşi benzeri olmayan, emperyalizme diz çöktürmüş ve dünyadaki mazlum ülkelere örnek olmuş bir başarıdır.

Onu kutlayacak yüreği olmayan, mahalle baskısıyla kutluyormuş gibi yapanlar hariç; tüm yurtseverlere, Atatürk ilke ve devrimlerine yürekten inananlara bu gün ve yaşam boyunca kutlu olsun!

Doğan Özdemir