Dönemin mükafatı
Dört aktarmalı metro seyahatinin akabinde sağ salim Atatürk Olimpiyat Stadı’na vardıktan sonra Türk gazetecilere ayrılan stadın en ücra köşesinden maçı dürbün ve monitör yardımıyla izlemeye koyulduk. Fiziken konut sahibiydik lakin doğal olarak konuktuk.
2005 yılı gözümüzde canlandı. O efsane finalin büyüsü çekilecek külfetleri unutturacak motivasyonu verdi. Son üç Şampiyonlar Ligi finalinin 1-0 bittiği düşünülürse 3-3’lük Liverpool-Milan maçı gibisini bir daha yaşamak güya biraz da hayalcilikti.
Inter tribünleri çok daha organize ve coşkuluydu. Tribünün maç başlamadan kazananı İtalyanlardı.
Inter, dünyanın çağdaş futbolu en güzel oynayan rakibi Manchester City karşısında güzel direndi. İngilizlerin ve Guardiola’nın ‘Salon’ futboluna karşı, İtalyanlar ‘Sokak’ futbolu birinci yarıda işe yaradı. İnter’in rakibi bozan, ‘Catenaccio’ esintili sert futbolu City’i durdurdu. De Bruyne’nin 2021’deki finaldeki üzere yeniden sakatlanması Mavilerin planını daha da bozunca sanki sürpriz olur mu diye düşünmeye başladık.
Ama City’e karşı oynuyorsanız tek bir yanılgı yapma lüksünüzün olmadığını Rodri hatırlattı. Klasik bir süratli ataktaki kanat bindirmesinde Rodri futbol topuna bilardo topu muamelesi yapınca gol geldi. İnter’in gardı düştü. Lukaku ile yakalanan baht da tepilince Guardiola 12 yıldır eksik kalan Şampiyonlar Ligi hasretini İstanbul’da dindirdi.
Bizim için gözler İlkay ve Hakan’daydı. Hakan sevgimiz ağır basıyordu orası gerçek ama kaptan İlkay’ın ellerinde yükselen kupa Guardiola ve City’nin bu sezonki süper futbolunun biraz da hakkıydı.
Şu da bir gerçek ki İstanbul İngilizlere düzgün geliyor.
Yasin Yıldırım
