Doğan Özdemir – Benden değilsen hainsin!

Benden değilsen hainsin!

Yaşımız nedeniyle ülkemizin en karanlık süreçlerinin içinde yaşamak zorunda kaldık. 1960’ı şöyle-böyle; 1971’i, 80’leri, 90’ları ve 2000’leri bilerek ve anlayarak yaşadık. O zamanlar ülkede emperyalist güçlerin öncülüğünde faşist katliamların yapılması, demokrasinin rafa kaldırılıp totaliter bir rejimin kurdurulması; içeride siyasete bu yönde ayar verilirken ülkenin coğrafi bütünlüğünün değiştirilmesi, Ortadoğu’da çok önemli bir devlet olma konumundan çıkarılarak bölgedeki enerji kaynaklarına ulaşmada bir atlama tahtası haline getirilmesi senaryolarını yaşamaktaydık. Buna alet olmaya hazır kişiler çok önceleri “keşfedilerek” sahaya sürülmüş, ülkede cumhuriyetin tüm kazanımlarını yok etmeyi amaç edinen sistemlerin kurulumuna başlanmıştı.

Elbette bu işler kolay olmayacaktı. Ülkedeki kardeşin kardeşe kırdırılabilmesinin alt yapısı yıllardır hain ellerce ilmek ilmek örülmekteydi. “Masum istekler” gibi halka sunulan; aslında “şekere sarılmış zehir” damla damla yedirildikçe, üzerinden çok zaman geçtiğinde ancak gerçeğin farkına varılabilecekti… Aynı ilde, ilçede, köyde; hatta aynı apartmanda yıllardır yaşamakta olan, o güne kadar birbirleriyle hiçbir sorunu olmayan, birbirlerine saygıda kusur etmeyen kişilerin arasının bozulması ilk hedefti; başarıldı! Üstteki Ahmet amcanın Alevi olduğunu, alttaki Ayşe teyzenin ise Sünni olduğunu; bu iki mezhebin kanlı-bıçaklı düşman olup selam bile verilmemesi gerektiğini öğrenince şaşıracaklardı! Hele Hasan abinin Kürt olması bardağı taşıran son damlaydı! Çünkü Osman dayı padişah efendimizin padişahlığının ve halifeliğinin elinden alındığını, buna da cumhuriyeti kuranların sebep olduğunu anlatınca herkes üzgün ve şaşkındı. Biraz daha ileri gidince önce cemaatlerin hangisinin gerçek Müslüman olduğu, ötekilerin ise “külliyen” kâfir olup camilerine bile gidilmeyeceği tartışıldı. Bu da yetmeyince adına “siyasi parti” denen kurumlar ipleri ellerine aldı. En çok dindar, Müslüman, padişahçı, vatanseverin kendilerinin olduğunu; öteki partilerin tamamının vatan haini, bölücü, dinsiz-imansız, padişah düşmanı, camileri bile yıkan partiler olduğunu anlattı.

Zaten yıllardır eğitimin amacından çıkartılarak çağın gerisine doğru itelenmesi, “altın nesil” gibi öğrencilerin “tornadan çıkmış biblolar” haline getirmeye çabalanması her geçen gün daha iyi sonuçlar verdikçe birileri ellerini ovuşturmaktaydı. Böyle bir ortamda halkın kafası çok kolay karıştırılacaktı! Çünkü gücü elinde tutanlar ellerindeki gazete, kitap, radyo, TV ile halkı yalan ve yanlış bilgi bombardımanına tutuyordu. Hızla sonuca vardılar; meğerse düne kadar kardeş gibi birlikte yaşadıkları insanlar dinsiz-imansız, vatan düşmanı, bölücü, parçalayıcı, kan içici; daha ne eklerseniz ondan olan kişilermiş ya! O zaman hemen onlara karşı durmak, hadlerini bildirmek, cezalarını vermek gerekiyordu. Bunu tek başına yapamayacaklarına göre hemen bir cemaate ve oradan da “Allah’ın sevgilisi şeyhlerinin” önerisiyle bir partiye üye olmak gerekliydi. Oldular; bir yandan şeyhleri, öte yandan liderlerinin söylediklerine Allah kelamı gibi inanmak ve deneni yapmak zorunda olduklarını öğrendiler.

Sonra? Silah tüccarlığı yapan kişilerin aynı depodan hem sağcısına, hem solcusuna verdikleri silahlarla emredildiği gibi vatan hainleri teröristleri vurdurup vatanı kurtardılar! Binlerce gencimiz neden olduğunu anlayamadan hain pusularda can verdi.

Sonra mı? Yetmedi; tek tek vurmakla bitmiyordu bu hainler! Hitler de öyle yapmamış mıydı? Milyonlarca kişiye o kadar çok mermi ve zaman harcamak gerekir miydi? Hem pratik, hem ekonomik yöntemler buldurdu emrindeki “bilim adamlarına”… Böylece ufacık bir şişe zehirli gaz ile yüzlerce kişiyi aynı anda öldürüvermişti! Bizim neyimiz eksikti yani? Maraş’ta, Çorum’da, Sivas’ta ellerine verilen listelerdeki evleri tek tek işaretlenen tüm “vatan hainleri bölücü teröristleri(!)” toptan yakarak, yıkarak, silahla, bıçakla, kazmayla, kadın-çocuk-yaşlı demeden katletmediler mi?

Daha sonra mı? Bazıları yavaş yavaş insan olduğunu tekrardan anlamaya başladı. Düne kadar birlikte yaşamakta oldukları insanların nasıl bir gecede hain ve terörist olduklarını düşünmeye başladı. Neden bölünüp parçalandıklarını sorguladı. Nasıl olup ta sadece hep aynı görüş ve cemaatlerin iktidarda olduklarını, bunların yandaşlarının bir eli yağda, bir eli balda iken onları destekleyenlerin açlık, yokluk, yoksulluk içinde olduklarını sordu. İnsanların etnik kimliğinin ve dini inancının, yaşam tarzının kimseyi ilgilendirmemesi gerektiğini sorguladı.

En sonunda? Bu gün bazı partilerin tarafında olmayanların, aynı dün olduğu gibi; “vatan haini, terörist, FETÖ’cü, PKK’lı, bölücü, yıkıcı”, kötülük adına ne varsa öyle suçlandıklarını gördü. Sadece kendileri mi iyi insanlardı yani?

Bardağı taşıran son damlaydı; en sonunda “Yetti gayrı!” diyebilecek miydi sizce?