Fenerbahçe’nin Cemal kaptanı: Kayseri’de güzel bir dayak yedim

3’üncü defa kanser savaşını kazanan Fenerbahçe Futbol Ekibi’nin kaptan sürücüsü Cemal Karakış, 18 yıllık Fenerbahçe serüveniyle ilgili samimi açıklamalarda bulundu. Ekiple Anadolu’nun her kentine gittiğini ve iyi-kötü birçok anısı olduğunu söyleyen Karakış, “6 sene kadar evvel Kayseri‘de hoş bir dayak yedim. O da emniyetin bizi yanlış bir güzergaha sokup Kayseri taraftarlarının içine girmemizle oldu. Dayağın sıkıntısını çok çektim. Başım kırıldı, başımın içinde o günden kalma cam kesimi hala var” dedi.

Fenerbahçe’nin emektar sürücü kaptanı Cemal Karakış, Rizespor galibiyeti sonrası Rize’den hareket eden Fenerbahçe otobüsünün Trabzon Sürmene yolunda silahlı taarruza uğramasından (2015), bu vakte kadar kaç teknik eleman ile çalıştığına; hangi deplasmanların sıkıntı geçtiğinden, ekiple maçlara gidip gelirken yaşadığı iyi-kötü birçok anıyı DHA’ya anlattı.

Çeyrek asra yaklaşan Fenerbahçe macerasında yaklaşık 16-17 hocayla çalıştığını ve futbolcusundan hekimine kadar toplulukta hoş dostluklar kurduğunu tabir eden Karakış, “Kimse kimsenin işine karışmazdı zira herkes kendi işini, sistemini biliyordu. Muhasebecimiz, tabiplerimiz, sağlıkçılarımız hoş bir sistem oturtmuştuk ve o tertip hala devam ediyor” dedi.

“FENERBAHÇE TARAFTARINA ÇOK TEŞEKKÜR EDİYORUM”

Aslında 23 yıldır Fenerbahçe topluluğunun içinde olduğunu söyleyen Cemal Karakış, “18 yıldır Fenerbahçe’nin çalışanıyım. 5 yıl da bir firmayla sponsor olarak çalıştım, Fenerbahçe’ye o firmadan geçtim. O devirde de tekrar futbol kadrosunu taşıyordum. Oradan Fenerbahçe’nin çalışanı oldum. Bugüne kadar devam ediyorum, çalışıyorum. Evvel şunu söyleyeyim, Fenerbahçe taraftarına çok teşekkür ediyorum. Çok yıl Anadolu’nun her kentine gittim. Taraftarlar rastgele bir ziyan görmeyeyim diye, yol uzunluğu İstanbul’dan Anadolu’ya kadar beni takip eder, korur, otobüsü kollarlardı. Maçlardan sonra çoklukla İstanbul dönüşümüz gece oluyordu, yenelim ya da yenilelim Samandıra Can Bartu Tesisleri’nde kadar beni getirirlerdi. Ondan ötürü çok memnundum ve 35 milyon taraftarımız var. Birbirimize çok sahip çıkıyorduk” diye konuştu.

“6 SENE EVVEL KAYSERİ’DE HOŞ BİR DAYAK YEDİM”

Yaklaşık yarım asra yaklaşan iş hayatı boyunca âlâ berbat birçok anıya şahit olduğunu belirten Karakış, bu anılardan birini şöyle anlattı:

“6 sene kadar evvel Kayseri’de hoş bir dayak yedim. O da emniyetin yanlış bir güzergaha bizi sokup Kayseri taraftarlarının içine girmemizle oldu. Dayağın çok sorununu çektim. Başım kırıldı, hala başımın içinde o günden kalma cam modülü var. Hocalarımız almak istemiyor, zira ‘zararı yok, alırsak ziyan veririz’ dediler. Eşim çocuklarım meskende, haberlerde canlı izledikleri için çok kahır yaşamıştık. Natürel bunun dışında Antalya kamplarında çok hoş anılarımız oluyordu. Topçu arkadaşlarla bir arada, 10-12 gün kamp yapar, akşamları oturup sohbet eder, tavla oynar, eğlenir dönerdik, hoş anılardı bunlar. Tahminen yerli ve yabancı 16-17 tane hocayla çalıştım. Hepsi çok hoştu, çok güzel dostluklarımız vardı. Kimse kimsenin işine karışmazdı zira herkes kendi işini, sistemini biliyordu.”

“TÜRKİYE’NİN EN HOŞ TARAFTARI SİVAS VE MANİSA”

Fenerbahçe’deki hayatı boyunca birçok deplasmanda bulunduğunu belirten Karakış, “Yakın deplasmanlarda Bursaspor düşünceliydi. Harika Lig’deyken Kocaeli, Sakarya dertliydi. Diyarbakır varken Diyarbakır zahmetliydi. Kayseri uzun vakittir Fenerbahçe’yle bayağı ıstırap yaşar. Fenerbahçe’ye yahut o kente giden rastgele bir gruba ziyan vermeyen en büyük iki kent, Sivas ve Manisa’dır. Manisa taraftarlarının içinden geçerdik, bize ‘hoş geldin afişleri’ asarlardı. Sivas tekrar öyle” dedi.

“SALDIRIYA UĞRAYAN OTOBÜS I OLARAK BENİM OTOBÜSÜN INI KOYMUŞLARDI”

2015 yılında, Rizespor galibiyeti sonrası Rize’den hareket eden Fenerbahçe otobüsünün Trabzon Sürmene yolunda silahlı taarruza uğradığı vakit orada olmadığını belirten Karakış o geceyi şöyle anlattı:

“O an meskenden çıktım Samandıra’ya geldim ve otobüsü aldım. Sabiha Gökçen Havaalanı’na uçak gelecekti onu beklemeye gidiyordum. Orada duydum ve otobüsün televizyonlarını açıp, seyrettim. Tabi meskende ve toplulukta büyük şok yaşanmıştı. Bu ortada atağa uğrayan otobüs fotoğrafı olarak benim otobüsün fotoğrafını koymuşlardı. Haberler ve televizyonlar taarruza uğrayan otomobil sivil olduğu için o arabayı tanımayıp benim otobüsün fotoğraflarını paylaşmışlardı. Bu durum toplulukta çok değişik bir ortam yarattı. O arkadaşa da çok üzüldük, her şey çok makûs oldu. Benim Rize’ye gitmememin sebebi ise evvelki yıllarda Trabzon’da kimi dertler yaşamamızdı. Rize’ye Trabzon’un içinden geçtiğim için gitmemiştim. Otelden Trabzon Havaalanı’na ekibi getiren arkadaş Rize’de şehirlerarası çalışan firmadan otomobil kiralanmıştı. Rize’den dönüşte, ona attılar. Allah’a şükürler olsun ki çocuk kendini kurtardı. Sonra buraya geldi bir arada maçları izledik. Topluluk ve yönetimimiz de sahip çıktı. Sayın Aziz Liderimiz Rize Belediye Lideri’yle görüşme yapmıştı. Ona Rize Belediyesi’ne bir iş verdiler. Son bir iki aydır görüşmüyoruz fakat bildiğim kadarıyla orada çalışıyor. Hücum olduğunda orada herkes olabilirdi. Biz olsaydık tahminen daha değişik şeyler olurdu. Zira otomobil o bölgenin otomobiliydi ve sürücü de o bölgenin sürücüsüydü. Artık bizim otomobilimiz giydirmeli ve logolu olduğu için usulleri daha değişik olabilirdi.”