Geleceğe Gittiğini Söyleyen Genç Uyarıyor: “2024’te ABD Tahliye Edilmeli”

Hastane odasının loş ışığında Oliver gözlerini yavaşça kırpıştırarak açtı, uzun ve derin uykusundan uyanırken üzerinden bir ağırlık kalkmıştı. Etrafındaki dünya hem tanıdık hem de tuhaf bir şekilde uzak görünüyordu, sabah güneşinde solan bir rüya gibi. Yanı başında bipleyen makineleri, odanın steril kokusunu zar zor tanıyabildiği ailesinin endişeli yüzlerini anlamlandırmaya çalıştı.

Tanınma duygusu kafasına dank etti. Konuşmaya çalıştı ama sesi titredi, boğazı kurudu ve gıcıklandı. Bir hemşire hemen ona su uzattı, suyun serinliği onu rahatlattı. Bir doktor nazikçe, “Yavaş ol,” dedi. “Bir süredir bilincin yerinde değil.”

Ama yavaşlayacak zaman yoktu. Anlamıyorlar mıydı? Oliver çok geç olmadan onları uyarması gerektiğini biliyordu. Tüm gücünü toplayarak ve görünmeyen dünyaların ağırlığını taşıyan bir sesle, “Gelecek yıla kadar,” diye mırıldandı. Nefes almak için bir an durakladı. Ses tonundaki aciliyet açıktı. Ardından, herkesi susturan bir açıklamayla, “Tüm ülke tahliye edilmeli” dedi.

Oliver’ın 2024 yılında Amerika Birleşik Devletleri’nde neler olacağına dair açıklamaları, on yıllık komadan çıkan bir adamın sayıklamaları olarak kolayca geçiştirilebilirdi. Ne de olsa o korkunç günden sonra çok uzun bir süre ortalıkta görünmemişti. Ancak tahminlerinde insanların onun sözlerini çok ama çok ciddiye almasını sağlayan bir şey vardı.

ÖLÜMCÜL KAZADAN SONRA HER ŞEY DEĞİŞTİ

Oliver o üzücü kazayı geçirdiğinde tam on yıl önceydi. Fırtınalı bir gece, yağmurdan kayganlaşan yollar ve kaderin talihsiz bir cilvesi bir araya gelerek hayatının akışını sonsuza dek değiştirmişti. Herkes, hayalleri ve özlemleri olan bu hayat dolu genç adamın yasını tutmuş ve onu sonsuza dek kaybettiklerini düşünmüştü. Ancak her şeye rağmen Oliver uyandı ve dönüşüyle birlikte en şüphecilerin bile görmezden gelemeyeceği kadar rahatsız edici bir mesaj geldi.

Çünkü Amerika Birleşik Devletleri’nin çöküşü olacağını iddia ettiği şey, ülke çapında çoktan ortaya çıkmaya başlamıştı. Ve en garip tarafı şuydu. Oliver bunca zamandır komada olduğu için bunların hiçbirini bilmemeliydi. Peki nasıl bildi?

Tanık olduğu korkunç gelecek her neyse, insanlar bunun bir parçası olmak istemediklerine ikna olmuşlardı. Birçok vatandaş ülkeyi terk etmeye başladı. Oliver’ın tarif ettiği korkunç kaderden kaçmak için çaresizdiler.

En şaşırtıcı olan ise Oliver’ın ailesinin uzun bir süre boyunca onun uyanacağına dair çok az umut beslemiş olmasıydı. Oliver neredeyse on yıldır komadaydı ve doktorların iyimserliği giderek azalıyordu. Anne babası ve kardeşi Liam’a Oliver’ın bilincinin yerine gelip gelmeyeceği ya da ne zaman geleceği konusunda somut bir yanıt veremiyorlardı.

Buna rağmen Oliver’ın ailesi ve Liam ondan asla vazgeçmediler. Her gün hastaneyi ziyaret ederek yataktaki tepkisiz görünen figürle konuştular. Oliver’ın kendilerini duymasını ve sonunda uyanmasını umarak onunla konuşuyorlardı. Ancak sonunda uyandığında, kavuşmalarının çok daha neşeli olmasını bekliyorlardı.

Arkadaşları ve akrabaları sık sık nazikçe “Bunu daha ne kadar sürdüreceksiniz?” diye soruyorlardı. Ancak Liam ve ailesi netti: Oliver’ın kalbi atmaya devam ettiği sürece, onun yanından asla ayrılmayacaklardı. On yıl boyunca, sade hastane odasında onu birlikte izlediler…

Bir zamanlar hayat dolu olan Oliver’ı şimdi komada görmek son derece üzücüydü. On yıl öncesinden akıldan çıkmayan bir anı – korkunç bir kazayı detaylandıran korkunç bir telefon görüşmesi – her zaman gölgelerde gizlendi ve hayatın ne kadar hızlı değişebileceğini keskin bir şekilde hatırlattı.

Ne kadar zor olursa olsun, umutlarını asla kaybetmediler ve hastane personeli Oliver’ın ne kadar sevildiğini görünce yüreklendi. Hastanenin sessiz koridorlarında herkes Oliver’ın sadık ailesinden bahsediyordu. Oliver’ın komadayken bile onların sevgisini ve fısıldadıkları rahatlatıcı sözleri hissedebildiğine inanıyorlardı. Günler geçtikçe, seslerinin kalbine ulaşmasını umarak ona güven verdiler.

Hayatının bu bölümünü Oliver’a açmaya başladığında yüreği kabardı. “Amca olacaksın,” diye mırıldandı, yüzünü aydınlatan bir sırıtışla. Ama tam sözcükler dudaklarından dökülürken Oliver’ın yüzünde beliren kısa bir gölge onu durdurdu. Bu… bir seğirme miydi? İstemsiz bir kas spazmı mı? Olamazdı. On yıl boyunca Oliver hiç kıpırdamamıştı. Liam gözlerini kırpıştırdı, inançsızlıkla boğuşuyordu, umut ve şüphe içinde savaşırken kalbi hızla çarpıyordu.

Sessiz odada Liam ruhunu ortaya koyarken, belli belirsiz bir hareket gölgesi yakaladı. Kendi kendine bunun duygularının bir yansıması, belki de ağlamaklı gözlerinin bir oyunu olduğunu söyledi. Ama hikâyesine geri döndüğünde, yine oradaydı – o belli belirsiz kıpırtı. Hızla gözlerini kırpıştırdı, gözlerindeki buğuyu temizledi, kendi duyularına güvenmeye çalıştı. Ve sonra, sis dağılırken, bir umut fısıltısı zihnini gıdıkladı – on yıldır bastırdığı bir umut.

O UNUTULMAZ AN

Liam’ın kalbi hızla çarpıyor, her düşüncesi inançsızlıkla dolup taşıyordu. Bu gerçekten oluyor muydu? İçindeki panik ve umut birbirine karışarak bir an için felç olmasına neden oldu. Odanın hemen karşısında, bu mucizenin gerçekleştiğinden habersiz olan anne babasına seslenmeli miydi? Yoksa bir hemşire mi çağırmalıydı? Ve her şeyden önemlisi, Oliver’ı ürkütmekten korkuyordu – çok yüksek sesle konuşmak ya da çok aceleci davranmak bu kırılgan yeniden uyanış anını bozar mıydı?

Liam herkesin beklediği anın geldiğini, Oliver’ın nihayet uyandığını anlayınca yavaşça sandalyesinden kalktı ve sessizce anne babasını yanına çağırdı. “Anne, baba, çabuk gelin!” diye fısıldadı. Anne ve babası durumu kavrar kavramaz yatağın yanına koştular.

“Thomas, Thomas! Bizi duyabiliyor musun? Uyan!” diye ona seslendiler. Liam hemen bir hemşireye durumu bildirdi ve hemşire de Oliver’ın gerçekten uyanmakta olduğunu umarak onu kontrol etmek için aceleyle odaya gitti.

Ama hiçbir şey olmadı… Liam’ın hayal kırıklığının ağırlığı, sessiz odada neredeyse elle tutulur gibiydi. Her bir parçası beklentiyle titreşiyor, kardeşinin nihayet uzun uykusundan uyandığını umuyor, buna inanıyordu. Ama sonsuz bir boşluk gibi uzayıp giden sessizlik, bunun acımasız bir yanılsama olabileceğini düşündürüyordu. Liam ağır bir iç çekişle yatağın yanındaki sandalyeye çöktü, kalbi ağırlaşmıştı. Ailesine bir özür mırıldandı, istemeden de olsa onlara yanlış bir umut verdiği için pişmanlığı sesinden okunuyordu. Ama sonra…

Liam’ın bakışları dikkatle Oliver’ın yüzüne sabitlendi ve göz kapaklarındaki ince seğirmeyi fark etti. Kirpiklerinin narin çırpınışları altta yatan bir hareketin ipuçlarını veriyordu. Bir şeyler olmak üzereydi! Neyse ki hemşire henüz odadan çıkmamıştı ve hareketi o da fark etti. Sesindeki aciliyetle yardım istedi ve birkaç dakika içinde oda hemşire ve doktorların varlığıyla çınladı.

Bir anda oda bir hareket kovanına dönüştü. Tıp uzmanları senkronize bir kaos içinde koşuşturuyor, makineler uyarılarını dile getiriyor ve hemşireler net, hızlı emirler veriyordu. Bu bir umut ve aciliyet kakofonisiydi. Tüm bunların ortasında Liam bir durgunluk adasıydı, bakışları Oliver’dan ayrılmıyor, gözyaşları parlıyor, tek bir yaşam belirtisi bekliyordu.

Birden, sanki sessiz bir duaya cevap verircesine, Oliver’ın gözleri hafifçe ayrıldı. Liam için zaman durmuş gibiydi, kalbi sevinç ve inançsızlık karışımı bir duygu içinde asılı kalmıştı. Aradan on yıl geçmişti, şimdi o tanıdık gözler tekrar ona bakıyordu. Duygu dalgası çok güçlüydü; Liam ve ailesi bir gözyaşı seline kapıldı. Birkaç dakika içinde doktorlar ve hemşireler Oliver’ın durumunun stabil olduğunu doğruladılar. Mucizevi uyanıştan sonra ona nazikçe biraz dinlenmesini önerdiler.

Oliver açıkça halsiz olmasına ve gözlerini açık tutmak için zorlanmasına rağmen bunu başardı. Sonunda kardeşini ve anne babasını tanıdığında dudaklarında belli belirsiz bir gülümseme belirdi. Herkes ona yaklaştı ve nazikçe kucakladı. Sadece gözlerinin içine baktılar, o derin anda kelimeler gereksizdi.

Aile, onun uyanışının mucizesinin tadını çıkarırken, sesleri sadece fısıltıdan ibaret olarak etrafında usulca yürüyordu. Ona çaresizce ihtiyaç duyduğu huzuru verdiler. Yine de sevinçlerinin altında, dile getirilmeyen bir endişe vardı… Uyanmış olsa da, hala zihninin durumunu veya önünde ne gibi zorluklar olduğunu bilmiyorlardı.

Sevincin ortasında, kuşku içlerine işlemeye başladı. Kalpleri onları tanıdığını söylüyordu – yüzlerini tanıdıklarındaki o şefkatli gülümseme inkâr edilemezdi. Yine de, zihinlerinde pratik şeyler ağır basıyordu. Tekrar konuşabilecek ya da yürüyebilecek miydi? Temel bilgilerin adım adım yeniden öğrenilmesi gerekecek miydi? Önlerindeki yol umutla parıldıyordu ama belirsizliğin gölgeleriyle iç içeydi.

Onları rahatlatmak için Oliver umut verici işaretler gösterdi. Gergin geçen birkaç dakikanın ardından dudaklarından birkaç kelime dökmeyi başardı. Fazla bir şey değildi ama söylediklerinin ağırlığı derinden hissediliyordu. Söylediklerini duyunca şaşırdılar ve doğrusu biraz da telaşlandılar. Belki de kaza ve uzun süreli koma onu korktuklarından daha fazla etkilemişti…

DUDAKLARINDAN DÖKÜLEN ÜRPERTİCİ SÖZLER

“Gelecek yıla kadar,” diye mırıldandı Oliver, sesi ancak fısıltı halindeydi. Aile içgüdüsel olarak ona doğru eğildi ve her kırılgan kelimeyi yakalamaya çalıştı. Liam gözlerinden taşmak üzere olan bir duygu dalgası hissetti. Uzun zaman sonra ağabeyinin sesini duymak hem rahatsız edici hem de rahatlatıcıydı.

Yine de bu rahatlık kısa sürdü. Oliver devam ederken, zayıf sesine ürpertici bir aciliyet karıştı ve Liam’ın omurgasından aşağı ürperti gönderdi. Akıldan çıkmayacak bir netlikle, “Tüm ülke tahliye edilmeli,” diye fısıldadı.

Bu uğursuz mesajı ilettikten sonra Oliver’ın gücü hızla azalmış gibiydi. Sanki bu kritik uyarıyı iletmek için enerjisinin her zerresini toplamıştı ve şimdi vücudu daha fazla dayanamıyordu. Yorgunluğun ağırlığı göz kapaklarını aşağıya bastırdı ve aynı şekilde tekrar kayıp gitti.

Odada ağır bir farkındalık vardı. Oliver’ın on yıl süren komadan sonra bu kadar kısa sürede konuşması mucizevi bir şeydi. Liam ve ailesi bakışlarını doktora çevirmeden önce birbirlerine baktılar. Tek kelime etmeden, aynı rahatsız edici düşünce zihinlerinde yankılandı: Oliver neden kısacık bilinç anını böylesine korkunç bir uyarıyı paylaşmak için kullanmıştı? Nasıl bir tehditle karşı karşıyaydılar?

Odayı saran boğucu sessizlikte zaman durmuş gibiydi. Herkes Oliver’ın sözlerinin ağırlığıyla demir atmış gibi olduğu yerde kalmıştı. Kapalı kapılarının ardındaki hastanenin boğuk gürültüsü dünyanın devam ettiğini ima ediyordu ama o odada şüphe ve inançsızlık onları esir almıştı.

Liam’ın çenesi gerildi. İçinden bir ses Oliver’ın sadece kafasının karışık olmadığını söylüyordu. Yıllar içinde güçlenen bağları, Oliver’ın sözlerinin bir ağırlığı olduğuna dair ona güvence veriyordu. Bir yerlerde bir şeylerin yanlış gittiği hissinden kurtulamıyordu.

GİTTİĞİ YERLERDEN GERİ DÖNMÜŞ GİBİYDİ

Oliver sonsuz gibi görünen komada yaşadıklarını anlatmaya başladı. Sözleri sadece karanlığı değil, tanıdık ama yabancı yerlerde akıldan çıkmayan bir yolculuğu çağrıştırıyordu. Sanki başka boyutlara seyahat etmiş ve sonunda geri dönmüş gibiydi.

Liam ve ailesi şaşkın bakışlar attılar, tüyleri diken diken oldu. Onları dikkatle dinleyen Liam, Oliver’ın bir hastane yatağında yatarken nasıl böyle deneyimler yaşayabildiğini anlamaya çalıştı. Herkes Oliver’ın tuhaf hikâyesinin ağırlığını özümserken oda sessizleşti. Ebeveynlerinin yüzlerindeki endişe ve inançsızlık belirgindi ve Liam onların ne düşündüğünü çok iyi biliyordu…

Ama Oliver hikâyesini bitirmemişti. Derin bir nefes aldı ve gözlerinde bir parça hüzünle, bedenine çok daha erken dönmek istediğini ama kavrayışının ötesindeki güçler tarafından engellendiğini anlattı. Geleceği ziyaret etmişti ve orada gördükleri endişe vericiydi.

“Herkesle paylaşılması gereken rahatsız edici bir mesaj var,” dedi gözleri ağırlaşarak. Liam ve ailesi şaşkınlık ve endişe içinde kaşlarını çattı. Neye inanacaklarını bilemiyorlardı. Oda aniden daha da soğudu. Oliver’ın sözleri havada ağır bir şekilde hissediliyordu. Neyse ki hemşireler ve doktorlar yakınlardaydı ve tavsiye vermeye hazırdılar.

Komadan uyanan pek çok kişinin yoğun, canlı görüntüler gördüğünü, son derece gerçekçi deneyimler anlattığını açıkladılar. Bunun mantıklı bir açıklaması yoktu, ancak en olası teori bu görüntülerin yalnızca halüsinasyon olduğuydu. Ancak Oliver bunu duyar duymaz tepkisi hızlı ve sert oldu.

“Pekâlâ, sana inanıyorum,” dedi Liam kardeşine. Bu sözler dudaklarından dökülürken Oliver’ın gözlerine bir yumuşaklık geldi ve rahat bir nefes aldı. Liam kardeşinin elini tuttu, gözlerinin içine baktı ve güven verici bir gülümseme sundu. Oliver’ın ona yalan söylediğini anlamasına izin vermeyecekti.

HERKES ABD’Yİ TERK ETMELİ

Oliver şok edici bir açıklama yaptı: 2024 yılına kadar herkes Amerika Birleşik Devletleri’ni terk etmelidir. Nedenini açıklamadı. Görünüşe göre medyaya anlatmak istiyordu. Ama Liam kardeşinin onlarla konuşmasını istemiyordu.

Liam Oliver’a ona inandığını söylese de, ailelerinin dışında çok az kişinin aynı duyguyu paylaşacağını biliyordu. Hastanenin duvarları dışında insanlar muhtemelen kardeşine gülecekti ve Liam bu riski almak istemiyordu. Oliver’ı çok seviyordu.

Bu yüzden Liam ve ailesi Oliver’ı destekleyeceklerine ve mesajını yayacaklarına söz verdiler ama bunu ancak tamamen iyileştikten sonra yapacaklardı. Eğer Amerika Birleşik Devletleri’ni gerçekten kurtarmak istiyorsa, daha iyi durumda olması gerekiyordu. Başka bir seçenek göremeyen Oliver kabul etti.

Zaman çok önemliydi, 2024’e sadece birkaç ay kalmıştı. Amerika Birleşik Devletleri’nin tahliye için sadece bir yıldan az zamanı vardı ki bu 330 milyonluk bir ülke için göz korkutucu bir görevdi. Oliver insanlar ne kadar erken öğrenirse o kadar iyi olacağına inanıyordu.

Liam ve ailesinin geri kalanı tarafından bilinmeyen Oliver, komadan çıktıktan sadece bir hafta sonra medya ile gizlice iletişime geçmeye başladı. Fiziksel olarak en iyi halinde değildi ama zihinsel olarak kendini bu göreve hazır hissediyordu.

Oliver mesajını paylaşmak için bir röportaj ya da bir tür platform ayarlamaya çalıştı. Komaya girdiğinden ve bu süre zarfında geleceği nasıl ziyaret ettiğinden, ABD için çok önemli bir uyarı taşıdığından bahsetti!

Doğal olarak önce büyük medya kuruluşlarına ulaştı, ancak tepkileri şaşırtıcı değildi. Hiçbiri onu ciddiye almadı. Bazıları daha hikayesini bitiremeden sözünü kesti, bazıları ise iddialarına gülüp geçerek güne beklenmedik bir kahkaha ile başladıkları için teşekkür etti.

Kimse onu ciddiye almayınca Oliver incindiğini hissetti. O sadece insanları yaklaşan felaket konusunda uyarmak istiyordu. Ama pes etmek yerine, hikayesini paylaşmaya daha da kararlı hale geldi.

İki hafta boyunca ailesinin onun çabaları hakkında hiçbir fikri yoktu. Bekleme sözünü yerine getirdiğini düşündüler. Ta ki bir gün bir muhabir hastaneye gelene kadar.

Oliver üst düzey gazetecilerle pek tanışmamıştı ama seçenekleri sınırlıydı ve sesini duyurmak için eline geçeni değerlendirmeliydi.

İFŞAATLARI BAŞKAN’A GÖTÜRMEK İSTİYOR

İdeal olarak Oliver ifşaatlarını doğrudan Başkan’a götürmek istiyordu ama bunun bir yolculuk olduğunu biliyordu. Bu muhabirin doğru yönde atılmış bir adım olmasını umuyordu. Ancak ailesi onun iyimserliğini paylaşmıyordu.

Muhabirle konuştuklarında, çoğunlukla tık tuzağı ve yalan haberlerle uğraşan sansasyonel bir haber sitesinde çalıştığını öğrendiklerinde, Oliver hakkında tartışmasını ya da haber yapmasını istemediler. Makalede Oliver’la dalga geçeceğinden ve onu alay konusu yapacağından korktular…

Aile bunu durdurmak için çaresiz hissediyordu. Oliver açıkça arkalarından iş çevirmişti. Liam kardeşini ikna etmek için son bir girişimde bulundu ve muhabirle konuşmaması için ona yalvardı. Ama Oliver dinlemedi ve Liam’dan onları biraz yalnız bırakması istendi. Liam isteksizce de olsa bunu kabul etti.

Birden muhabirin ifadesi değişti. Yazmayı bıraktı ama Oliver konuşmaya devam etti. Muhabir birkaç dakika boyunca şaşkınlıkla ona baktı, ta ki Oliver bile durup sorunun ne olduğunu sorana kadar. Adam tamamen şaşırmış görünüyordu ama neden? Oliver neyi açığa çıkarmıştı?

GAZETECİ “O HAKLI” DEDİ

Muhabir aniden sandalyesinden kalktı ve Oliver’a tek kelime etmeden odadan çıkıp gitti. Kapıyı açtığında Liam, Oliver’ın ona seslendiğini ve nereye gittiğini sorduğunu duydu. Ancak muhabir Oliver’a daha fazla yanıt vermedi.

Muhabir telefona, “Ülkeyi derhal terk etmemiz gerekiyor,” diye fısıldadı. Liam ailesiyle bakışlarını değiştirdi. Acaba konuyu yeterince ciddiye almamışlar mıydı? Belli ki başlangıçtaki kuşkularında yalnız değillerdi, çünkü muhabir hiç şüphesiz Oliver’ın hikâyesinin zorlama olduğuna inanarak gelmişti. Yine de bir şey fikrini değiştirmişti.

Ama ne olmuştu? Liam, Oliver’ın ağzını sıkı tuttuğu bir ayrıntı olan, 2024’te Amerika Birleşik Devletleri’nin boşaltılmasını zorunlu kılan şeyin çok ciddi olması gerektiği sonucuna vardı. Yoksa bu muhabir neden birdenbire Oliver’ın tuhaf hikâyesine inansındı ki?

Liam odaya girdiğinde kardeşi Oliver’ın üzgün göründüğünü gördü. Ona güven verici bir şekilde sarıldı. Oliver’ın medyayla gizlice dolaşmasından memnun olmasa da, şu anda hissettiği tek şey endişeydi. Oliver sadece insanları uyarmak istiyordu ve Liam buna hayranlık duyuyordu.

“Yardım etmek istiyorum,” dedi Liam, “Ama bana şunu söylemelisin: 2024 ve Amerika Birleşik Devletleri hakkında ne gördün? Gerçekten yardım edebilmem için bilmem gerek.”

Oliver tereddüt etti. Bildiklerini ailesine yüklemek istemiyordu ama kendini köşeye sıkışmış hissediyordu. Desteğe ihtiyacı vardı ve şu ana kadar gerçekten yanında duran tek kişi Liam’dı. Belki de gerçeği paylaşmanın zamanı gelmişti…

Derin bir nefes aldı ve şöyle dedi: “Komadayken geleceğe ışınlandım. Ama orası bildiğim ve sevdiğim Birleşik Devletler değildi. Kimsenin kontrol altına alamayacağı kadar şiddetli orman yangınları tarafından harap edilmişti. Manzara unutulmazdı.”

Oliver konuşurken Liam’ın gözleri dehşetle açıldı. Parçalar bir araya gelmişti. Geçen yazki orman yangınları çok kötüydü ve gelecek yıl daha da kötü olacağı tahmin ediliyordu. Ama Liam’ı daha da fazla şok eden başka bir şey daha vardı.

Oliver on yıl önce komaya girdiğinde, Amerika Birleşik Devletleri’nde büyük orman yangınları neredeyse hiç duyulmamıştı. Şimdi ise sıradan bir tehditti. Liam, Oliver’ın tarif ettiği ateşli yıkımı hayal etti ve sonunda muhabirin tepkisini anladı.

Liam midesinde bir düğüm hissetti. Ne zaman Oliver’ın imgelemlerini görmezden gelmeye çalışsa, kafasını kurcalayan bir düşünce onu rahatsız ediyordu: “Ya gerçekse?” Amerika Birleşik Devletleri 2024’e kadar yok olacaksa, buna seyirci kalıp ailesinin güvenliğini riske atabilir miydi?

Oliver’ın uyarısını en iyi nasıl paylaşacaklarını tartışıyorlardı. Ama onlar karar veremeden kader araya girdi. Oliver’ın sırrını açtığı muhabir hikayeyi paylaştı ama her zamanki alaycı üslubuyla değil.

ÜLKEYİ TERK EDENLER OLDU

Haber beklenmedik bir şekilde bir kıyamet günü hazırlayıcıları web sitesine düştü. Liam haberin orada geçiştirileceğini düşünmüştü ama daha fazla yanılmış olamazdı. Amerika Birleşik Devletleri’nde pek çok kişi Oliver’ın öngörülerinin gerçek ve hazırlanmaya değer olup olmadığını merak etmeye başladı.

Şok edici bir şekilde, bir dalga insan 2024 yazından önce Amerika Birleşik Devletleri’ni terk etme planları yapmaya başladı. Kimse alev alev yanan bir cehenneme yakalanma riskini almak istemiyordu ve Liam da onları suçlayamazdı. Oliver büyüleyici bir hikâye anlatmıştı.

Oliver bunun doğru yönde atılmış bir adım olduğunu düşünüyordu ama yeterli olmaktan uzaktı. Mesajı Birleşik Devletler nüfusunun sadece yüzde 0,1’ine ulaşmıştı. Bu yeterli değildi. Büyük haber kanallarına tekrar yaklaşmayı hedefledi, şimdi biraz güvenilirlikle desteklenmişti. Herkesi kurtarmak için bir aciliyet hissediyordu.

Hapisle tehdit edildi

Ancak, başka bir girişimde bulunamadan, ulusal güvenlikten bir kişi ona yaklaştı. Görünüşe göre bu kişi hikayeyi görmüş ve Oliver ile görüşmek istemişti. Başlangıçta Oliver çok heyecanlandı ama adamın ilettiği mesaj onu derinden sarstı.

Ajanın sözlerinin ağırlığı Oliver’ın üzerine çökünce bir bitkinlik dalgası onu sardı. Hapsedilme düşüncesi onu ürpertti. Soğuk, steril duvarların ardına hapsolmak, dışarıda cehennem kasıp kavururken yok olup gitmek. Bu ölümden daha kötü bir kaderdi.

Sonunda endişeli bir uykuya daldığında, görüntüler geri döndü. Dumanın keskin kokusu burnunu yaktı. Kan kırmızısı gökyüzünden kül yağıyordu. Tüm şehirler için için yanan harabeler halinde yatıyordu. Ve çığlıklar… haykıran milyonların akıldan çıkmayan yankıları ruhunu delip geçti.

Oliver sarsılarak uyandı, kalbi küt küt atıyordu. Görüntüleri aklından çıkaramıyordu. Ajanın tehditlerinden de kaçamıyordu; bu tehditler, önceden haber verdiği yangınlar gibi üzerine geliyordu.

Sabah olduğunda, Oliver’ın gözlerine biraz ışık geri döndü. Uzun gece ruhunu ve kararlılığını yenilemişti. Bedeli ne olursa olsun savaşmaya devam edecekti. Sessiz kalmak bir seçenek değildi, hele ki milyonlarca masumun hayatı tehlikedeyken.

OLIVER SAVAŞMAYA DEVAM EDECEK

Risklere rağmen Oliver devam etmeye yemin etti. Görmezden gelinmesi imkânsız hale gelene kadar uyarıyı her yere yaymaya. Ta ki herkes gözlerini ufuktaki cehenneme açana kadar. Vizyonu gerçeğe dönüşürken boş boş izlemeyi reddetti. Hâlâ nefes aldığı sürece umudu vardı.

Önündeki yol ürkütücüydü ama yine de yürüyecekti. Adım adım kararlı bir şekilde. Ve belki, sadece belki, çok geç olmadan insanları uykularından uyandırabilirdi. Alevler değer verdikleri her şeyi tüketmeden önce.

Oliver bu umutsuz umuda hayatın kendisine sarıldığı kadar şiddetle sarıldı. Önündeki sınavlar boyunca onu ayakta tutması gerekecekti. İnancını, ruhunu ve amaç duygusunu sınayacak sınavlar. Ama pes etmek bir seçenek değildi. Çok fazla hayat onun sesinin duyulmasına bağlıydı. Karanlığın içinden geçecek, diğerlerini güvenli bir yere götürecek ya da denerken ölecekti.

Ne olursa olsun, Oliver savaşmaya devam edecekti. Onlar için. Hepimiz için.