İyiki çocuklar var …
Bir dostumun daveti ile bir okulda bir söyleşiye katıldım…
Mesleki deneyim, birikim ve yazın serüvenim üzerine sohbet ettik, soruları cevapladık…
Mesleğin eski etik değerlerden uzaklaşarak ısmarlama bir düzeye geldiğini ve artık kalemlerin kolay kolay satılabileceği gerçeğinden hareketle gazeteciliğin birilerinin cilalanmasına dönüştüğünü aktardım.
Enteresandır…
Çocuklarımızın okumadığını yazmadığını vehmedenlerden biri olarak birebir karşımdaki tablo ile gurur duydum… Soran, sorgulayan, konuşma aralarından cımbızla yakalayıp sorular sorarak anlamaya çalışan çocuklar…
En çok etkilendiğim ise babası da bir gazeteci olan ve “Ne bulursanız okuyun diye bir yaklaşıma katılmıyorum… Çünkü ben herşeyi okumuyorum… Seçiyorum, değerlendiriyorum!” diyen öğrencinin o asil minik isyanıydı bunun nedeni.
Öğretmen herşeydir derim hep…
Öğretmen her şeye rağmen herşey!
Zira o çocukların rehberliğini yapan, davetlisi olduğum okulda kurdukları Tarih ve Atatürkçü Düşünce Kulübü gibi değerli bir çalışmaya girişen, tüm öğrencilerinin idolü ve dostum olduğu için de gurur ve onur duyduğum Tarihçi – Yazar İlyas Kara gibi öğretmenler varolduğu müddetçe umudum hep olacak.
İsim isim bilmesem de pırıl pırıl, gelecek vadeden ve geleceğe dair umutları olan gençliğin göz bebeklerinde yanan o ışık karşısında, bugün zafer kazandığını sanan ahmakların yarınlarını acı bir tebessümle not ederek ayrıldım okuldan…
İyi ki çocuklar var dedim metroya binerken, iyi ki çocuklar var!
Atatürk yanılmış olamazdı elbette!
Cumhuriyeti biz kurduk, onu yaşatacak ve yüceltecek olan sizlersiniz dediği gençlik işte tam da karşımda oturup can kulağı ile anlattıklarımı tartan, sorgulayan ve soran çocuklar…
İyi ki varsınız…
