Drone Kimsenin Görmemesi Gereken Bir Şeyi Yakaladı…

Bu keşif her şeyi değiştirdi. Gerçekten de düşündüğü şeyi mi görüyordu? Bu kesinlikle ormanın sessiz yeşillerine kahverengilerine ait değildi. Derhal yetkilileri uyarması gerekiyordu. Jonathan titreyen parmaklarıyla telefonunu ararken zihni allak bullak olmuştu. Bu kadar küçük bir şey nasıl bu kadar yıkıcı sonuçlara yol açabilirdi? Hayatlar gerekten pamuk ipliğine bağlıydı demek ki.

Jonathan 911’i aramak için çabalarken gözleri ekrana yapışıp kalmıştı. Çalılıkların arasında yarı gizli gördüğü şeyi anlamak için zorlandı. “Nasıl?” diye kekeledi. Şokun etkisiyle ayrıntılar kaydedildikçe zihninde alarm zilleri çalmaya başladı. “Nerede…”, cümlelerini bile tamamlayamadı ve kekelemeye devam etti. Tek bildiği, çok geç olmadan birilerini uyarması gerektiğiydi. Jonathan zamanın tükenmekte olduğunu biliyordu. Telefonu daha sıkı kavrayarak 911’e bağlandı ve her şeyi değiştirecek bulguyu anlatmaya hazırlandı…

Drone ile gazetecilik yapmak isterken

Daha dün, yepyeni son teknoloji drone’unun bulunduğu kutuyu hevesle açıyordu. Bir hevesle sipariş etmiş, bu pahalı aletin durgunlaşan gazetecilik kariyerini canlandırmaya yardımcı olabileceğini ummuştu.

Jonathan Ford, Charmouth Gazette gazetesinden kovulduğundan beri habercilik tutkusunu yeniden alevlendirmek için mücadele ediyordu. Hikaye sunumlarının çoğu reddediliyor, serbest çalışmasından gelen çekler ancak market faturalarını karşılıyordu. Ama bir planı vardı. Başlangıçta masum görünen, ancak daha sonra birçok uykusuz geceyle sonuçlanan bir plan…

Yağmurlu bir bahar sabahı Jonathan için her şey netleşmişti. En son makale sunumlarını gözden geçirirken yorgun bir şekilde gözlerini ovuşturdu. Her biri başvurduğu editörler tarafından reddedilmişti. Ama bu durum çok uzun sürmeyecekti…

Gazetecilik kariyeri aşağı doğru bir sarmalda sıkışıp kalmıştı ve umutsuzca bir atılıma ihtiyacı vardı. Jonathan, Charmouth Gazette’deki işini kaybettiğinden beri, serbest çalışan olarak ara sıra hikâyeler satarak geçimini sağlıyordu ama artık hiçbir şey editörlerin ilgisini çekmiyordu.

Jonathan büyük ve ses getirecek bir şey bulması gerektiğini biliyordu, gerçek bir oyun değiştirici. Ancak Charmouth gibi küçük bir kasabada ss getiren hikâyeler bulmak zordu. Yine de işleri tersine çevirmeye kararlıydı. Ve bunu çok yakında yapacaktı.

Yazma ve haber yapma tutkusundan vazgeçmedi. Bu sahil kasabasının tuzlu havasında ve karanlık derinliklerinde bir yerlerde gizlenmiş büyüleyici hikâyeler mutlaka vardı. Asıl hikâyenin büyüleyici olmanın çok ötesinde bir şey olduğunu bilmiyordu.

Charmouth’taki yaşamı büyük ölçüde etkileyen çevresindeki doğal dünyaya daha fazla bakmaya başladı. Böylece Jonathan bir fikir üzerinde düşündü. Charmouth’u çevreleyen kayalık kıyılar ve çalkantılı denizler sık sık yoğun, öngörülemez fırtınalar doğuruyordu. Azgın dalgalar ve fırtına tekneleri tehdit ediyor, bazen uçurumun kenarına tünemiş tarihi deniz fenerine zarar veriyordu.

Eğer yepyeni bir teknoloji kullanarak fırtınaların hiddetinin özel görüntülerini yakalayabilirse, belki de bu, gazete editörlerini ona tekrar şans vermeye ikna edebilirdi. Jonathan bir sabah kendini, azalan birikimiyle riskli bir alışverişten yeni çıkmış, pırıl pırıl yeni bir yüksek teknoloji ürünü insansız hava aracının kutusunu açarken buldu. Bu işe yaramalıydı.

X500 modeli düşük ışık koşullarında bile ultra HD 4k video ve 12 megapiksel fotoğraf vaat ediyordu. Drone’u şarj edip yapılandırdıkça Jonathan’ın beklentisi de artıyordu. Bugünün onu test etmek için mükemmel bir açılış uçuşu olacağına karar verdi. Körfezin üzerinde uğursuz gri gök gürültüsü bulutları toplanıyordu ve hava durumu raporları yaklaşmakta olan güçlü bir fırtına konusunda uyarıyordu.

Dalgaların hareketini yakalamaktı amacı

Şiddetli rüzgarlar drone’u kullanmayı zorlaştıracaktı ama aynı zamanda kayalıklara çarpan devasa dalgalar da yaratacaktı. Tam da kameraya almayı umduğu yoğun dramatik deniz manzaraları. Jonathan bu uçuşun Charmouth’taki pek çok hayat üzerinde yaratacağı büyük etkiden habersizdi. Çünkü drone’un kamerasının kaydettiği şey, asla tahmin edemeyeceği bir şeydi – ya da neden olacağı zor durum.

Jonathan ceketini giydi, drone’un uzaktan kumandasını aldı ve fenerin tepesindeki en sevdiği tüneğe doğru yola koyuldu. Deniz feneri noktasına giden dik patikayı tırmanırken denizden esen sert rüzgâr Jonathan’ın yüzünü yaktı. Ceketini daha sıkı kavrayarak kolunun altına sıkıştırdığı X500 drone ile ilerlemeye devam etti. Bu model etkileyici olmalıydı yoksa kariyeri bir daha toparlanamayacaktı.

Uçurumun tepesindeki manzaraya ulaşan Jonathan soluklanmak için durakladı. Kararan gökyüzü önünde uzanıyordu. Şimdi gerçek an gelmişti. Derin bir nefes alarak şık siyah X500’ü kasvetli gökyüzüne doğru fırlattı. Drone istikrarlı bir şekilde yükseldi, ışıkları alacakaranlıkta titriyordu. “Bana buna değdiğini göster,” diye mırıldandı Jonathan.

İnsansız hava aracı fırtınanın içine fırlatılırken titredi. Kemirici rüzgârlar dronu savuruyor, kayalık uçurumun yüzüne fırlatmakla tehdit ediyordu. Felaket gelmeden önce uçağı sabitlemek zorundaydı.

“Hadi, bir arada tut,” diye seslendi. Dron sarhoş gibi dönüyor, mide bulandırıcı bir açıyla eğiliyordu. Jonathan kumandayı daha sıkı kavrarken parmakları morarmıştı. Ölümcül bir kaza tüm geleceğini mahvedebilirdi.

Umutsuz bir hamleyle dronu tekrar aynı seviyeye getirdi. Karanlık gökyüzünde süzülürken ışıkları düzensiz bir şekilde yanıp sönüyordu. Kamera yayınına bakarak çalkalanan denizleri taradı. Yüksek dalgalar kayalara çarpıyor, havaya sis püskürtüyordu. Tehlikeliydi ama nefes kesiciydi. Jonathan sertçe yutkundu. Belki de yalnız gelmemeliydi. Drone kararsızca sallanırken içine şüphe düştü. Kendini yine çok erken riske mi atmıştı?

Jonathan dronu uçurumun dik kenarına doğru yaklaştırırken parmakları titriyordu. Buz gibi deniz spreyi yüzünü iğneliyordu ama bu kareyi çekmesi gerekiyordu. Kamera zumundan bakarken gözleri genişledi.

Devasa dalgalar yüzlerce metre aşağıdaki kayalara çarpıyor, muhteşem beyaz su köpüklerine dönüşüyordu. İşte bu, diye düşündü. Dronu biraz daha yaklaştırması gerekiyordu…

Jonathan nefesini tutarak dronu baş döndürücü uçuruma doğru yaklaştırdı. Şüpheleri yeniden su yüzüne çıktı ama onları sildi kafasından. Bunu yapabilirim. Mükemmel atış elinin altında. Drone dalgaların çarpıştığı yere yaklaştı. Jonathan’ın gözleri ekrandan hiç ayrılmadı. Ama sonra aniden uçağın keskin bir şekilde sağa doğru çekildiğini hissetti.

“Hayır, hayır, hayır!” Drone kontrolden çıkarken Jonathan dehşet içinde bağırdı. Ekran karardı, sinyali kaybetmişti. Şimdi insansız hava aracı rüzgârın merhametine kalmış, yaklaşan fırtınanın içinde kaybolmuştu.

Jonathan kalbinin sıkıştığını hissetti. Elindeki son fırsatı da mı kaçırmıştı? Bir kez daha, mükemmel hikâye arzusu felaketle sonuçlanabilirdi. Bunalan Jonathan dizlerinin üzerine çöktü. Peşinden gitmeli miydi? Yoksa pes edip geri mi çekilmeliydi? Rüzgâr etrafında kükrerken, her iki seçeneğin sonuçları da onu zorluyordu.

Umutsuzca kontrolleri çalıştıran Jonathan, yağmur damlaları yüzüne yağarken kararan gökyüzünü taradı. Haydi, neredesin? Yok edilmeden ya da denize sürüklenmeden önce dronu geri getirmeliydi.

Jonathan tam umudunu yitirmeye hazırlanırken, ekran aniden yanıp sönerek hayata döndü. “Evet!” diye haykırdı dronun kamera görüntüsü parazitler arasında yeniden belirdiğinde. Uçak ormanın üzerinde, kayalıklardan uzakta gelişigüzel bir şekilde dövülüyordu.

Kontrolü eline alan Jonathan, yağmur kamera görüntüsünü bulanık bir mozaik haline getirirken dronu elle sahile doğru yönlendirdi. Rahatladığı her halinden belliydi. Ne de olsa dikkatsizliği yüzünden pahalı aleti yok etmemişti.

O nesne de ne?

Deniz feneri tekrar görüş alanına girdiğinde Jonathan nefesini tuttuğunu fark etti. Daha alçakta daireler çizen dronun kamerası ağaçların arasında yarı gizlenmiş bir nesnenin üzerinde gezindi. Jonathan donakaldı. Bu nesnede onu duraksatan bir şeyler vardı. Midesinin çukuruna huzursuz bir his yerleşti.

Yakınlaştıkça, kamera yağmur ve gölgeler arasında odaklanmakta zorlanıyordu. Gözlerini kısarak bakan Jonathan, nesnenin kısa ve şaşırtıcı bir görüntüsünü yakaladı. O kısacık saniyede kalbi açıklanamaz bir şekilde tekledi. Detaylar belirsiz kalsa da görüntü aklında kaldı. Düşündüğü şeyi gerçekten görmüş müydü?

Dronun kamerası yakınlaşarak odağını ayarladı. Jonathan öne doğru eğildi, gözlerini kısarak monitöre baktı. Kontrolleri değiştirdi ve kamera görüntüsü aşağıya doğru kayarak dalların arasına yuvalanmış küçük, parlak turuncu bir nesneyi ortaya çıkardı. “Bu da ne…” diye mırıldandı.

Bu hiç mantıklı değildi. Yeni insansız hava aracını kıyı şeridi üzerinde uçuruyor, fırtına dalgalarının ve hırçın dalgaların görüntülerini çekmeyi umuyordu. Rüzgâr onu iç kesimlere taşımış olmalı. Ama bu uzak ormanın ortasında ne işi vardı o nesnenin?

Kayıp kız çocuğunun çantası

Jonathan daha da yakınlaştırdı. Bu bir çocuğun sırt çantasıydı. Sırt çantası yeni görünüyordu, neşeli turuncu bir deseni vardı. Yan ceplerden birinin fermuarı açıktı. Bir defterin köşesinin ya da belki de çizimlerin dışarı baktığını düşündü. İçine huzursuz bir his yerleşirken kalp atışları hızlandı. Burada neler oluyordu?

Daha dün, on yaşındaki Mia Allen yakınlardaki Charmouth kasabasında kaybolmuştu. Birbirine sıkı sıkıya bağlı bu toplulukta çok seviliyordu ve ortadan kaybolması büyük bir arama çalışmasına yol açmıştı. Bu sırt çantası Mia’ya ait olabilir miydi?

Jonathan ellerini sabitleyerek dronu orman zeminine doğru indirdi. Daha yakından bakması gerekiyordu. Kamera yakınlaştıkça, parıltılı mor harflerle “Mia” yazılı bir isim etiketini açıkça görebiliyordu. Jonathan’ın kanı adeta buz kesilmişti. Bu herhangi bir sırt çantası değildi. Mia Allen’ındı.

Jonathan telefonunu ararken elleri titriyordu. Hemen 911’i araması gerekiyordu. Görevli ikinci çalışta telefonu açtı. “911, acil durumunuz nedir?” Jonathan aceleyle dronunun Charmouth’un batısındaki uzak ormanlık alanın derinliklerinde kayıp kız Mia Allen’a ait bir sırt çantası tespit ettiğini açıkladı.

Görevli hiç vakit kaybetmedi. “Görevliler şu anda bulunduğunuz yere gönderiliyor. Hiçbir şeye dokunmayın ya da kurcalamayın. Sadece gözünüzü dört açın.” Jonathan’ın iletişim bilgilerini ve tam koordinatlarını istedi. “Elbette, dronu bölgenin üzerinde tutacağım,” diye onayladı Jonathan, ağzı kurumuştu. Kalbi küt küt atarak görüşmeyi sonlandırdı. Bu artık sadece yeni oyuncağının bir test çalışması değildi. Bu potansiyel bir suç mahalliydi…

Bunu ihbar ederek doğru şeyi mi yapmıştı? Şüphe omurgasını sarmıştı. Ya yanıldıysa ve polisi boşa kürek çekmeye gönderdiyse? Muhakemesi onu daha önce pek çok kez yanıltmıştı.

Ama başını sallayarak kararlılığını pekiştirdi. Hayır, içgüdülerini takip etmek tek seçeneğiydi. Bunun Mia’yı bulmasına yardımcı olma ihtimali bile varsa, denemek zorundaydı.

Jonathan endişeyle polisin gelmesini beklerken yağmur dronun kamerasını patlattı. Keşfinin herkesin umutsuzca beklediği buluşu sağlaması için dua etti. Bu sırt çantasında her ne sır varsa, Mia’nın ailesi bugün cevapları hak ediyordu.

Buz gibi yağmur yüzünü iğnelediğinde Jonathan ürperdi. Gök gürültüsü tepesinde tehditkâr bir şekilde çatırdadı. Drone’un monitöründe Mia’nın sırt çantası çerçevenin ortasında kalmıştı. Jonathan, fırtınada onu gözden kaybetmekten korkarak kontrolleri sıkı sıkı tuttu.

Yanıp sönen kırmızı ve mavi ışıklar nihayet kıyıya yayılana kadar geçen süre sonsuz gibi görünüyordu. İki subay ortaya çıktı, şiddetli hava koşullarına karşı ceketlerini sıkıca çekmişlerdi. Jonathan durumu açıklamak için acele etti, rüzgâra karşı bağırıyordu. Onlara yağmur lekeli ekrandaki drone görüntülerini gösterdi. Memurlar fırtınada dalgalanan ışıltılı isim etiketini yakınlaştırdılar. Memur Malloy acımasızca, “Bu Mia Allen,” diye onayladı. “Haydi gidelim.”

İki memur şiddetli fırtınanın içine doğru koştu. Jonathan, drone kamerasından ekip otosunun sırt çantasının görüldüğü yerin yakınındaki çakıllı bağlantı yoluna yanaşmasını izledi. Dronu aşağıya yönlendirerek memurların Mia’nın eşyalarını yakından görmelerini sağladı. Bölgeyi hızla kordon altına aldılar.

Kısa süre sonra daha fazla personel geldi.Dedektifler, adli tıp birimleri ve gönüllü arama ekipleri. Çadırlar ve brandalar altında acilen çalışarak kanıtları belgelediler. Turuncu sırt çantası dikkatlice fotoğraflandı, ardından poşetlendi ve etiketlendi. Kendini neyin içine sokmuştu?

İçindekiler incelendikçe Jonathan’ın tedirginliği derinleşti. Sırt çantasında birkaç ayrıntılı kuş çizimi, küçük bir kuş heykelciğinin ahşap oyması ve gözlemlerle dolu bir not defteri vardı. Bir sayfada, kaba ama canlı bir taslak, kendine özgü siyah beyaz tüyleri olan büyük bir ağaçkakanı gösteriyordu.

Bu artık ama kurtarma işiydi

Sırılsıklam arama ekipleri, gök gürültüsü tepelerinde patlarken kararan ormana doğru yayıldılar. Herkes bunun artık bir kurtarma görevi olduğunu hissederek umutsuz bir aciliyetle çalışıyordu. Mia’nın ormanda yolunu kaybetmiş olabileceği umudu hâlâ vardı.

Polis olay yerini incelerken Jonathan endişeyle volta atıyordu. Şiddetli rüzgârla yanlara doğru sürüklenen yağmur tabakalar halinde yağıyordu. Ama o fırtınayı fark etmemişti bile. Zihni, sırt çantasını burada kaybettikten sonra Mia’nın başına neler gelmiş olabileceğine dair korkunç hayallerle doluydu.

Turuncu çantanın gerçekten de kayıp kıza ait olduğu doğrulandığında Jonathan’ın yüzündeki renk soldu. Kulaklarına hücum eden kan yüzünden memurun talimatlarını zar zor duydu.

Bu çok yakındı, çok kişiseldi. Drone’un kamera lensinden, şu anda aktif bir soruşturmayla – ve kayıp bir çocukla – bağlantılı olan atılmış nesneye doğrudan bakmıştı.

Polis sırt çantasının fotoğrafını çekip delil torbalarına doldururken Jonathan titriyordu. Paniğe kapılmamak için kendini yavaşça nefes almaya zorladı. Drone’unun gözetleme becerileri bu kadar kritikken dağılamazdı.

Kararmaya başlayan gökyüzünde şimşekler çatallanırken Jonathan kendini çelikleştirdi. En kötü korkuları doğrulanmaya yaklaşırken bile kendini toparlamalı ve aramaya yardımcı olmak için ne gerekiyorsa yapmalıydı.

Yağmur yüzüne vuruyor, engelleyemediği gözyaşlarıyla karışıyordu. Artık çok mu geç olmuştu? Keşfi çok mu erken olmuştu… yoksa trajik bir şekilde çok mu geç? İçinde çalkalanan olasılıklara ses vermeye cesaret edemiyordu.

Gönüllülerden oluşan ekipler toplanıp arama yapmaya hazırlanırken Jonathan sinirlerine hakim olamadı. Yetkililer acil emirler yağdırırken gerginlik had safhadaydı. Perişan haldeki aile üyeleri gelmiş ve kucaklanarak teselli edilmeye çalışılıyordu.

İşaret geldiğinde, arama grupları fırtınanın yıkadığı ormana doğru yayıldı. “Mia!” çığlıkları kıvranan ağaçların arasında yankılanırken şimşekler uğursuz gökyüzünü yarıyordu. El fenerleri çalılıkların arasında sallanırken yağmur yağıyordu. Jonathan dronunu yakınında tutuyor, Mia’dan herhangi bir iz olup olmadığını yukarıdan izliyordu. Endişe göğsünü tırmalıyordu. Onu saklanırken ve korkmuş halde mi bulacaklardı? Yaralı mı? Ya da daha kötüsü?

Drone’unun arama alanının üstündeki kamerasından Jonathan boğazında bir yumruyla sahneyi inceledi. Minik figürler devasa orman tarafından cüceleştirilmişti. Rüzgâr çabalarıyla alay edercesine uğulduyordu. Ama durmaksızın Mia’nın adını haykırmaya devam ediyor, onun duyabileceği umuduna tutunuyorlardı. Jonathan, ne kadar karanlık olursa olsun, keşfinin bir aydınlanmaya yol açacağına inanmak zorundaydı. Bu kadarını Mia’ya ve ailesine borçluydu.

Jonathan hayal kırıklığının verdiği çaresizlikle gözlerini kırpıştırdı. Kuşbakışı görüş açısıyla bile bitki örtüsü çok sıktı. Mia’nın üzerinden boşu boşuna geçiyor olabilirdi ama bunu asla bilemeyecekti. Sinir bozucu saatler geçtikçe umut da azalıyordu. Yorgun ekipler, gökyüzü karardığında, acımasız koşullarda ilerlemeye devam edemeyerek isteksizce komuta merkezine geri döndü…

Jonathan insansız hava aracını indirdi ve arama ana kampı koordinatörlerine yardımcı oldu. Ama kalbi korkuyla dolup taşıyordu. Küçük Mia fırtınanın vurduğu vahşi doğada bir yerlerdeydi ve önündeki uzun gece boyunca açıkta kalacaktı.

Ve büyümüş otların arasında terk edilmiş parlak turuncu bir sırt çantasının görüntüsü Jonathan’ın zihnine kazındı. Onu ilk gördüğü anı defalarca tekrarladı. Keşke dronunu buraya daha önce getirseydi, belki her şey daha farklı olurdu…

Sonraki birkaç gün içinde, Charmouth sakinlerinden daha fazlası Mia için genişleyen arama çalışmalarına katıldı. Ekipler çamur ve çalılıklar arasında ilerlerken, Mia’nın adını durmaksızın haykırmaktan sesleri kısılmıştı. Ancak saatler geçip de kızdan hiçbir iz bulunamayınca sinirler gerilmeye başladı. Şok ve endişe yerini şüphe ve suçlamaya bıraktı.

Bir anda kuşkulu hale düştü

Jonathan ortalıkta dolaşan fısıltıları fark etti – Mia kaybolduktan hemen sonra dronunun Mia’nın çantasını bulması ne kadar tesadüftü. Bazıları onun bir şekilde bu işe karıştığına ve bir gönüllüden daha fazlası olarak sorgulanması gerektiğine inanıyordu. Diğerleri onun adını telaffuz ettiğinde dikkatle bakan bakışlar ve düşmanca ses tonları Jonathan’ı derinden yaraladı. Onun da Mia’nın eve sağ salim dönmesini ne kadar çok istediğini anlamıyorlar mıydı? En başta polisi uyaran oydu!

Ama Jonathan’ın sırt çantasını kazara bulan kişi olarak oynadığı rol onu dışlanmış biri haline getirmişti. Artık çok az arama görevlisi onun dron yardımını istiyordu. Bir zamanlar arkadaş olarak gördüğü insanlar artık ona temkinli bakışlar fırlatıyor ya da yardım teklif ettiğinde ondan tamamen kaçınıyorlardı.

Dışlanan ve üzülen Jonathan arama çalışmalarından çekildi. Endişeli günlerini dronuyla uzaktan gökyüzünü tarayarak ya da telsiz konuşmalarını izleyerek geçirdi. Drone görüntüleri Jonathan’ı toplumdan dışlanmış biri haline getirmiş olabilirdi ama Mia’yı eve getireceğini de umuyordu. Her pikseli dikkatle inceledi, her ihtimale karşı…

Ancak yağmurla ıslanan bir gün diğerine karışırken, Mia kayıp olmaya devam ediyordu. Jonathan gerginlik, suçluluk duygusu ve uykusuz geceler yüzünden yıpranmıştı. Kendini drone görüntülerini bir ceza gibi tekrar tekrar gözden geçirirken buldu, sanki bir şekilde kayıp ipucunu barındırıyordu.

Grinin arasındaki o parlak turuncu noktayı daha önce fark etmiş olsaydı, tüm bu kalp kırıklığı önlenebilir miydi? Jonathan bu soruya nasıl cevap vereceğini bilmiyordu. Şu anda yapabileceği tek şey umut etmek ve gökyüzünü taramak, dron kamerasının bir şekilde bir mucize ortaya çıkarmasını dilemekti. Ve sonra, aynı görüntüleri tekrar tekrar izlediği bir gecenin ardından, kalbi aniden tekledi. “Bekle bir saniye!” diye fısıldadı yüksek sesle.

Orada, bir çalıya takılmış – parlak mor bir kumaş parçası mıydı? Hiç şüphe kalmayana kadar dron kamerasını yakınlaştırdı. Mia’nın okul fotoğrafında taktığına benzeyen bir kurdeleydi bu.

Jonathan’ın heyecanı daha da arttı. Bu, Mia’nın sırt çantasını kaybettikten sonra ormanın derinliklerine kendi ayaklarıyla ulaştığına dair ilk gerçek kanıttı. O kadar uzun süre hayatta kalabildiğinin kanıtı, yeniden alevlenen bir umut ışığıydı.

Keşfi arama organizatörlerine göstermek için acele etti. Başta temkinli davransalar da, onlar bile bunun önemli bir buluş olduğunu inkâr edemediler. Arama görevlileri kurdelenin görüldüğü bölgeye doğru harekete geçti.

Jonathan tepeden onlara yardım ederken, şüpheli bakışların azaldığını fark etti. İnsanlar yeni bir umut vaat ettikleri için onun dron becerilerine tekrar minnettar görünüyorlardı. Ancak Jonathan’ın rahatlaması kısa sürdü. O öğleden sonra, genişletilmiş arama bölgesini gözetlerken, tanımadığı bir adam gözüne çarptı. Saçakların etrafında gizleniyor, çalılıkların arasına bakıyordu.

Jonathan’ın içgüdüleri kabardı. Daha yakından bakmak için içeri uçtu. Adam kirli giysiler giyiyor ve kirli sakal bırakıyordu. Tespit edilmekten kaçınarak arama yapıyor gibi görünüyordu, arama ekipleri yaklaştığında ağaçların arkasına saklanıyordu.

O kirli giysili adam

Şüpheli karakteri izlerken Jonathan’ın içinde huzursuzluk dönüyordu. Bu sadece olaylara bir göz atmaya çalışan meraklı bir vatandaş mıydı? Yoksa daha kötü niyetli biri miydi? Jonathan sonraki birkaç saat boyunca adamı dikkatle gözlemledi. Arama çevresindeki hareketlerinin bir amacı var gibiydi, sanki belirli bir şey arıyordu. Ya da birini.

Jonathan’ın göğsü sıkıştı. Kasaba halkının en büyük korkularına musallat olan kişi bu muydu? Mia’yı kendi arka bahçesinin güvenliğinden koparan gizemli kişi?

Tüm içgüdüleri Jonathan’a daha fazlasını öğrenene kadar bu üzücü bilgiyi kendine saklaması gerektiğini söylüyordu. Kasabanın ona olan yeni tazelenmiş inancına zarar vermesine gerek yoktu. Ama tetikte kaldı, şüpheli adamın her hareketini yukarıdan izledi. Her ihtimale karşı.

Jonathan şüpheli figürü izlemeye devam etti, hareketlerini takip etti ama suç işlediğine dair somut bir kanıt bulamadı. Pejmürde giyimli adam ormanda garip, dolambaçlı patikalar kullanarak arama yaptı, ancak her zaman diğer arayıcılarla yolları kesişmeden önce ortadan kayboldu.

Temkinli davranan ama kötü niyetli olduğuna dair bir kanıt bulamayan Jonathan onu uzaktan izlemekle yetindi. Günler davada herhangi bir kesinti olmadan geçti. Mia iz bırakmadan ortadan kaybolmuş gibi göründükçe gerilim artıyordu. Ama beşinci gün bir şey oldu.

Bir gönüllü, ormanın derinliklerinde, herhangi bir patikadan kilometrelerce uzakta bir kulübe fark etti. Polis olay yerine koştu ve harap binayı aradı. Mia içeride değildi ama yakın zamanda orada birinin kaldığına dair işaretler vardı. Bölgeyi taradıklarında Mia’yı dışarıda bir odun yığınının yanında canlı olarak buldular.

Hızla güvenli bir yere götürüldü ve tıbbi bakıma alındı. Yetersiz beslenmiş ve kafası karışmış olmasına rağmen Mia’nın önemli bir yarası yok gibiydi ki bu mucizeviydi. Herkes en kötüsünden korkarken o yaşıyordu.

Bilinci yerine geldiğinde Mia sırt çantasını yanlışlıkla dere kenarına düşürdükten sonra ormanda nasıl kaybolduğunu anlattı. Onu geri almak için paniğe kapılınca yolunu tamamen kaybetmiş.

Şans eseri, Mia’nın kayboluşundan haberdar olmayan, nazik ama neredeyse sağır yaşlı bir kadın olan Bayan Thorne’a ait ücra bir kulübeye rastlamış. Kadın kayıp çocuğu yanına alarak hayatını kurtardı. Ancak bu neşeli buluşmaya gölge düşürecek endişe verici bir ayrıntı ortaya çıktı…

Dönüşünden sonraki haftalarda Mia nihayet gizemli kayboluşunun ardındaki tüm hikayeyi paylaşmaya başladı. Evinin yakınındaki ormanı keşfederken nesli tükendiği düşünülen fildişi gagalı bir ağaçkakan gördüğünü açıkladı.

Heyecanla sırt çantasını defter ve oyma aletleriyle doldurmuş, nadir bulunan kuşun izini sürmeyi ve varlığını belgelemeyi planlamıştı. Ancak dereden geçerken yanlışlıkla değerli çantasını düşürdü. Onu geri alma hevesiyle Mia patikanın dışına çıktı ve sık ormanda hızla kayboldu. Ondan sonraki anıları bölük pörçüktü ama Bayan Thorne’un onunla ilgilendiğini hatırlıyordu. Onu besliyor ve iyi olduğundan emin oluyordu.

Soyu tükenen kuşun peşinde

Mia hikayesini paylaştığında Charmouth’taki hava şüpheden hayranlığa dönüştü. İlk başta pervasızca görünen şey şimdi inanılmaz bir cesaretin parlaklığına büründü. Bu genç kız, sonsuza dek yok olduğu düşünülen bir kuşu tespit etmiş ve onun varlığını kanıtlamak için her şeyi riske atmıştı.

Haber yayıldıkça, Mia’nın keskin gözleri sayesinde fildişi gagalı ağaçkakanı doğrulamayı uman araştırmacılar ve çevreciler bölgeye akın etti. Keşfi ve direnciyle yerel bir şöhret haline geldi. Bu arada Jonathan, Mia’nın kayboluşunun ardındaki tüm hikâyeyi anlatmak için çok çalıştı. Sürükleyici makaleleri ve drone görüntüleri ülkenin dikkatini çekti ve bir gazeteci olarak yeteneklerini kanıtladı. Büyük haber kuruluşlarından teklifler yağmaya başladı.

Şehirde yüksek profilli bir işi kabul eden Jonathan, Mia’ya teşekkür etmek için geri döndü. “Kariyerimi gerçekten kurtardın,” diye itiraf etti. “Bunu asla unutma – bu hikâyenin gerçek kahramanı sensin.”

Mia utangaç bir şekilde gülümsedi. “Tek yaptığım kendi gözlerime güvenmekti,” diye cevap verdi. “Ama belki artık insanlar da onlara güvenmeye başlar.” Jonathan arabasıyla Charmouth’tan çıkarken, her şeyin başladığı uçurumun kenarına baktı. Sadece sakin bir sahil kasabasıydı ama hayatını sonsuza dek değiştirmişti.