Bir timsah insandan yardım ister mi? Bakın o timsah neden yardım çağırdı

Dev bir timsah sudan çıkıp üzerine geldiğinde o sırada yalnız olan balıkçı George Anderson tanrıya kavuşacağından emindi. Ama sandığı gibi olmadı. Timsah ona saldırmadı.

Bu görülmesi imkansız olan manzara gerçekten şaşırtıcıydı.Timsah, aldırganlığıyla bilinen bir tür olmasına rağmen diğer kardeşleri gibi davranmamıştı aksine George’un kendisini takip etmesini ister gibiydi. Bu yırtıcı hayvanın bir konuda yardıma mı ihtiyacı vardı? Bütün bu yaşanan çok tuhaf da olsa George yanından uzaklaşan timsahı takp etmeye başladı.

George timsahı bataklığın derinliklerine kadar takip ederek ne kadar aptalca bir karar verdiğini düşünüp duruyordu. Vücudundaki her hücre “Hayır, hayır!” diyor gibiydi. Ama yine de devam etti. İlerledikçe düşünceleri de farklılaşıyordu. Fırsatını bulmuşken arabasına koşmalıydı. Ama tabii ki timsahın buna nasıl tepki vereceğini bilemezdi.

HEDEFE ULAŞMAK

Timsah aniden hareket etmeyi bırakıp George’a doğru döndüğünde tüm bu düşünceler George’un zihninin gerisine sürüklendi. Timsah parlak yeşil gözleriyle ona baktı, göz bebekleri öğle güneşinde küçülmüştü. George gördüklerine inanamıyordu. Bu timsahı buraya kadar, bataklıktaki hiçliğin ortasına kadar takip etmişti. Kalbi durdu. Bu hayvan onu bir tuzağa mı çekmişti? Ama sonra George onu gördü.

Balık tutmak George’un çok eski zamanlardan beri hobisiydi. Herkes George Anderson’ın balık tutmayı her şeyden çok sevdiğini biliyordu, ancak bunun gerçek nedenlerini çok az kişi anlıyordu. 55 yaşına geldiğinde, arkasına yaslanıp rahatlayabileceği daha sessiz anları hayal edrdi. Ailesini ne kadar çok sevse de, George’un onların bilmesini asla istemediği bir şey vardı. Ama bu sır çok yakında açığa çıkacaktı…

KENDİSİ İÇİN ZAMAN

George geniş ailesine bakmak için uzun haftalar boyunca çalışıyordu. İşini seviyordu ve ailesinin güvende olduğundan emin olmak istiyordu, ancak kendine sakladığı bir sırrı vardı. Ve bunu açığa vurmamak için elinden geleni yaptı. George balık tutmayı çok sevmesine rağmen, bunu kısmen ailesinden uzaklaşmasına ve biraz yalnız zaman geçirmesine izin verdiği için yapıyordu. Huzurluydu ve bir aile babası olarak sahip olabileceği tek huzur buydu.u yüzden balık tutmak için ormanda tenha bir yer buldu. Çok uzak değildi ama geniş aile bireylerinin onu takip etmeyi düşünmeyecekleri kadar da uzaktı.

Karısının ve çocuklarının da bu uzaklık nedeniyle ona eşlik etmek istemeyeceklerini biliyordu. Göl güzeldi ve küçük bir balıkçı iskelesi bile vardı. Ama bu, orayı hemen bir cennet haline getirmiyordu.

BATAKLIKLARA ALIŞKIN

Florida’da bataklıklar tehlikeli olabilir. Aniden ortaya çıkabilecek garip böcekler ve vahşi hayvanlar vardır. Ancak George riskler ve tehlikeler konusunda endişeli değildi. O bataklıklara alışkındı. Ne de olsa çok fazla gittiği için bir iki şey öğrenmişti. Kendisini deneyimli bir açık hava adamı olarak görüyordu. Geriye dönüp baktığında, belki de daha fazla korkmasıgerektiğini düşündütabii.

YAŞA VE YAŞAT

Uzun yıllar balıkçılık yaptıktan sonra George epeyce hayvan görmüştü. Timsahlardan ve diğer hayvanlardan uzak durdu. Onlar da onu rahat bıraktı. “Yaşa ve yaşat” sözüne inanırdı. Bu hayvanlar onunla ilgileniyor gibi görünmüyordu. İnsanların her zaman sorun çıkardığını bildikleri için çoğunlukla kendi içlerine kapanıyorlardı. George bundan memnundu ama herkes George gibi hissetmiyordu.

EŞİ ENDİŞELİYDİ

Haberlerde Florida’da George’un yaşadığı bölgede giderek daha fazla timsah görüldüğü bildirilince, bu konuya daha fazla dikkat etmeye başladı. “Bu konuda endişeliyim,” dedi. Başına bir şey gelme olasılığının yüksek olduğunu düşünüyordu.

Balık tutarken timsahla karşılaştığı her seferinde olduğu gibi, onlardan uzak durmayı planlıyordu. Ancak George’un karısı durumla ilgili çok farklı bir şey söyledi. George’a iyi bir ders vermek istiyordu. Eşi timsahlar bölgede daha az görülene kadar George’u bir daha balığa çıkmaması için ikna etmeye çalışmıştı. Onun güvenliği için endişeleniyordu. George onun endişelerini dinlemedi. Bu onun ilk hatasıydı. Sonunda pişman olacağı bir şeydi. Bütün gün evde kalmak istemiyordu. Bütün hafta balık tutma gezisini planlamıştı ve karısının söylediklerini dinlemedi. Çok inatçıydı.

Daha sonra o ana dönüp bakacak ve orada bir şeylerin yanlış gidip gitmediğini merak edecekti. Belki de karısını dinlemeliydi. George, bakışlarını üzerine diken o timsahla geçirdiği her an için pişmanlık duyacaktı.

KENDİNDEN EMİN

Bir doğa adamı olarak yeteneklerine güveniyordu. Bir hayvan onu tehdit etse bile güvende olduğuna inanıyordu. Timsahlar hakkında fazla bir şey bilmiyordu, ama savaşmak zorunda kalırsa bir timsahla başa çıkabileceğinden emindi. Bir sorun çıkmayacağını varsayacak kadar çok şey biliyordu. Ayrılma vakti geldiğinde, hiçbir şeyin ters gitmeyeceğinden emin bir şekilde yavaşça eşyalarını toplamaya başladı.

Göle giderken George’un karısının söylediklerini ve timsahlarla ilgili durumu düşünmek için daha fazla zamanı oldu. Ama bunu endişelenecek bir şey olarak görmedi. Bir timsah tarafından saldırıya uğramayacağına emindi.

George park ettikten sonra rahatladı. Eşyalarını topladı ve en sevdiği balık tutma yerini hazırlamak için iskeleye doğru yola çıktı. Bataklıkta geçirdiği günün tadını çıkarmak istiyordu ve hiçbir timsah bunu ondan alamazdı. Oltalarını hazırlamak ve sandalyesini yerleştirmekle o kadar meşguldü ki suda yaklaşan bir şeyi fark etmedi bile. Kendini balık tutmaya o kadar kaptırmıştı ki arkasına yaslandı ve timsah tehdidini unuttu…

Hiç kimsenin gerçekten yaralandığını duymamıştı ve sonunda bunun muhtemelen haberlerin hiç yoktan büyük bir olay yaratması olduğuna kendini ikna etti. Ama gerçeklerden daha uzak olamazdı.

SÜRPRİZ!

George sadece birkaç dakika bekledikten sonra ilk balığını yakaladığı için çok heyecanlıydı. Oltasını iskelenin kenarından çekerken ne kadar şanslı olduğunu hayal bile edemiyordu. Gerçekten çok mutluydu. Ama günün avının büyüsüne o kadar kapılmıştı ki her şeyi unutmuştu. Balıklar muhtemelen bir şeyden kaçıyorlardı. Ama neden?

GÖZ GÖZE GELDİ

George tam günün ilk avını kutlarken, su arkasından şırıl şırıl akmaya başladı. Her şey olmadan önce arkasını dönecek zamanı bile olmamıştı. Her şey o kadar hızlı olmuştu ki tepki verecek zamanı bile olmamıştı. Birdenbire devasa bir yaratık sudan dışarı fırladı ve iskeleye tutundu. George şok içinde donakaldı, bunun hayatının son anı olup olmayacağını merak ediyordu. Tüm yaşamı bir anda gözlerinin önünden geçti. Hemen gözlerini kapadı. Bir timsahtan daha hızlı yüzemeyeceğini biliyordu ve suya düşerse onunla savaşmasının hiçbir yolu yoktu. George kaderine boyun eğdi. Gözlerini kapadı tuttu, mümkün olduğunca zararsız görünmeye çalıştı. Buradan canlı çıkmayı umuyordu ama yavaş yavaş umudunu yitirdi. Onu kurtarması için bildiği tüm Tanrılara dua etti. Ama sonra hiçbir şey olmadı.

KAÇMAK MI, KAÇMAMAK MI?

George sonunda gözlerini açacak cesareti buldu. Timsah düştüğü yerde yatıyor, ona bakıyor ve bekliyordu. Sanki timsah ona bir şey söylemek istiyordu ama nasıl söyleyeceğinden emin değildi. George durumu değerlendirmeye çalıştı.

Hayvan ona saldırmaya hazırlanıyor gibi görünmüyordu ama George her an saldırganlaşabileceğini biliyordu. Bir şeyler yapmak zorundaydı. Kaçabilir ya da araştırabilirdi. İçnden o ses “Kaç!” diye bağırıyordu.

Timsahın yanında sadece bir ayağının sığabileceği büyüklükte açık bir iskele parçası vardı. George belki timsaha dokunmadan gizlice geçip bu durumdan sağ salim kurtulabileceğini düşündü. Ama George hareket etmeye çalışır çalışmaz timsah tepki verdi. Sanki George’un enerjisine ve hareketlerine karşılık veriyor, onu durdurmaya çalışıyordu. Ve yaptığı şey George’u hareket edemez hale getirdi.

KORKUNÇ BİR SES

Timsah, George’un donup kalmasına neden olan bir hırlama sesi çıkardı. Timsah sanki ona bir şey söylemeye çalışıyordu. Hayvan gitmesine izin vermeyecekti ama ona saldırmaya da çalışmıyordu. George’un hayvanın ne istediği hakkında hiçbir fikri yoktu. Onunla oynamak mı istiyordu? Timsahların yiyecekleriyle oynadıklarını hiç duymamıştı…

Derin bir nefes aldı ve timsaha baktı. Zihnini boşaltmaya ve hayvanın ne düşündüğüne dair ipuçları aramaya çalıştı. Timsahın ona ne göstermeye çalıştığını düşünmeye çalışarak etrafına bakındı.

Onu neyin harekete geçirdiğinden emin değildi ama timsahın nasıl tepki vereceğini görmek için yavaşça uzandı. Hayvan neredeyse… mutlu görünüyordu? Çok garipti. George kendi düşüncelerine inanamıyordu. Bu şimdiye kadar yaptığı en garip şeydi.

George elini uzatarak öne doğru bir adım attı ve timsah yaklaşır gibi oldu. Timsah ona dokunabilecek kadar yaklaşana kadar elini uzattı. Bunu yaptığına inanamıyordu ama işte buradaydı, elini bir timsaha uzatmıştı. Elini yavaşça timsahın burnunun üzerine koydu. George hayvana baktığında timsah memnun görünüyordu. Ama sonra döndü. George şaşkınlıkla ellerini geri çekti , hareketsiz durdu.

Timsah iskelenin sonundaki kıyıya doğru yürümeye başladı. George timsah tehlikesinin insanlar tarafından büyütülmüş olabileceğini düşünerk korkusundan sıyrıldı. Buna nasıl tepki vereceğinden emin değildi ama en azından onun tarafından yenmediği için mutluydu.

Timsah sonunda durup George’a baktı. Bir ya da iki dakika sonra bile gözlerini kaçırmadı. Gerçekten bakmaya devam etti ve bu George’u biraz korkuttu. Timsah George’un gelmesini mi bekliyordu?

TAKİP ETMEK İÇİN

George tereddütlü bir adım attığında timsah kıyıya doğru ilerlemeye devam etti. Tekrar hareket etmeden önce kendisini bekleyen hayvanı takip etmeye devam etti. Timsah ona ayak uydurdu. Gerçekten gerçeküstü bir deneyimdi bu.

Timsah yakındaki bir bitki kümesine odaklanmış görünüyordu. İskelenin sonunda George kamyonunu gördü ve kaçabileceğini anladı. Ama timsah ne yapmaya çalışıyordu? Birkaç dakika sonra nihayet anladı…

BEBEĞİ İÇİN YARDIM

George timsahı takip etmeye karar verdi. Bu da onu sonunda yaralı bebeğe götürdü. İşte bu kadar! Nedense timsah, George’un çocuğunun acı içinde olduğunu görmesini istiyordu. George içgüdüsel olarak ne yapması gerektiğini biliyordu.

Bebek bataklığın karanlık kısmında bir deliğin içinde yatıyordu. Timsah çok yaşlı görünmüyordu – muhtemelen birkaç aylıktan fazla değildi, çok küçüktü. Çok iyi görünmüyordu. Ağzı hafifçe açıktı ve pek hareket ediyor gibi görünmüyordu.

Hâlâ yavru olan timsah George’u endişelendiriyordu. Ne yapacağını bilmiyordu. Daha önce hiç böyle bir durumla karşılaşmamıştı. Daha yakından incelediğinde, yavru timsahın hareket ettiğini gördü. Bu bu hala nefes aldığının bir işaretiydi. Bu George’a biraz huzur verdi. Yaşadığı sürece umut olduğunu biliyordu. Ama yavru timsahı öylece alıp gidemeyeceğini biliyordu. Başka bir şey yapmalıydı…

Önce yerel veterineri aramanın en iyisi olacağına karar verdi. Yavru timsahın durumunu değerlendirebilmekten çok uzaktı. Bir veterinerin daha iyi bir değerlendirme yapabileceğini düşünüyordu. Telefonunu açtı ve veterinerin numarasını çevirdi. Arama tuşuna bastı. Bulunduğu yerde telefon pek iyi çekmiyordu ama yine de konuşmayı başardı.

ÇABUK BURAYA GEL

“Carlos,” diye bağırdı George, “senden garip bir iyilik isteyeceğim.” George balık tuttuğu yere vardığı andan timsahla ilk karşılaşmasına kadar olan her şeyi anlatmaya başladı ve ona nerede olduğunu tarif etti.

“Bataklığın ücra bir köşesindeyim,” dedi George. “Burada yardımına ihtiyacı olan yavru bir timsah var.” Carlos’a bulunduğu yer hakkında bazı ipuçları aldıktan sonra, yakında orada olacağını söyledi.

Sonunda veteriner bulunduğu yere geldi ve sorunu gördü. Yavru timsahın ateşi vardı. Bu bazı ilaçlarla hızlı bir şekilde düzeltilebilecek bir şeydi. Veteriner, anne timsahın gözetimi altında gerekli ilaçları uyguladı.

Daha sonra George yavru timsahı çok minnettar olan annesine geri verdi. Anne timsah, George ve veterinere teşekkür edercesine uzun uzun baktı. Sonra da yavrusuyla birlikte bataklığa çekildi.

Sonu iyi biten her şey iyidir!