Falcı – Nazan Bozan

Falcı kadının söyledikleri ile dünya ya duracaktı ya da coşkuyla yeniden dönmeye başlayacaktı.

Kalbi küt küt atıyor güzel yorumlar duyabilmek için dua ediyordu.

Uzun zamandır hep bir yerlere, birilerine yetişme telaşı; hayatının her saatinin programlara bölünmüş olması, yaptıkları, yapacakları üstüne üstüne gelmiş yakın zaman içinde covid 19 nedeniyle bir çok arkadaşını ebedi yolculuğuna uğurlamış, yenik düştükleri olmuş, hayatından çıkması gerekenlerle vedalaşmış ama tüm bunların onda yarattığı hasarı hesap edememişti.

Gözlerini tavana dikti. Gecenin kaçıydı bilmiyordu.

Sadece hatırladığı tüm dünyanın karardığı ve döndüğüydü.

Zorlukla banyoya gidebilmiş, bulanan midesi rahatlayana kadar kusmuş, sürüne sürüne yatağına gelmişti.

Hiç birşey düşünmek istemiyordu, gözlerini kapatmak ve huzurlu bir uyku ile buluşmaktı amacı.

Son günlerde durmadan çalışıyor, oradan oraya koşturuyor, yeni yazacağı kitap için röportajlar yapıyor, gece eve geldiğinde aldığı NLP eğitimi için ders alıyor,  zoom toplantılarına giriyor, bir gün anne kimliğiyle, bir diğer gün iş kadını, bir sonraki gün yazar, ondan sonraki gün sevgili, bir başka gün sırdaş bir arkadaş oluyor yaşam koçu olarak başkalarının hayatına dokunuyor ama kendine hep geç kalıyordu..

Gözlerini dikmiş hastane odasından dışarıyı dinlerken ne kadar yorgun olduğunu düşünüyordu.

23 tansiyon ile hastaneye getirilmiş, gündüz hastaneden ayrılışının üstünden 8 saat geçmeden yine bir ambulans ile hastaneye taşınmıştı..

Doktor meraklı gözlerle gözlerini gözlerine dikmiş soruyordu.

“Onca stres, onca travma yaşamış olmanız gerekir bu hale gelebilmeniz için”…..

Ne demeliydi, bilemiyordu.

“Nedir sizi bunca üzen” diye soruyu tekrarlayan doktora küçük bir gülümseme ile “Hiç birşey doktor bey” dedi.

“İnanın yok bir şey”

“Yok bir şey “…… Bir kadının kurduğu en tehlikeli cümleydi aslında.

“Yok” kelimesinin altı hiçbir cümlede bunca dolu olamazdı. Yaşanmışlıkların mutluluğu sevinci kadar yaşanmaması gerekenlerin de acısı ve pişmanlığı vardı.

Bazen ciğeri beş para etmez kişiler için yapılmış fedakarlıklar, bazen de canınızı verecek kadar değerli olanlarımız için yapamadıklarımız. Herkese yetişip kendimize geç kalmamız vardı o “Yok bir şey” cümlesinde.

Yaralarımız, acıyan yanlarımız, pişmanlıklarımız vardı. Doktorun beyaz önlüğü karardı, oda karardı, herşey karardı….. Sonrası…..

Sonrası….. Soğuk bir hastane odasında elinde bir enjektör ile flulaşan hemşire ve kolunda duyduğu acı oldu.

Başı çatlıyordu ağrıdan, hareket ettikçe beyni yerinden çıkıyordu, işin en kötü yanıysa ağzını bile açamayacak kadar kötü hissediyordu kendini..

Odada tekrar beliren doktora baktı. “Nasılsınız” diye soruyordu.  Nasıl mıyım????

‘Üzerinden bir tank filosu geçmiş ama hayatta kalmış, ne olduğunu anlamaya çalışan kadın gibiyim’ demek istiyordu  da bunları nasıl bir araya getirip söylemeliydi.

Yine sadece gülümsedi “İyiyim” dedi.

Tam bir yıldır öylesine hızla değişen bir yaşam içinde bulmuştu ki kendini hep bir yerlere yetişmek gerekliydi.

Ve kendi yaşamı ona ait bir yaşam olmaktan çıkmıştı. Toplantıları vardı yetişilmesi gereken, randevuları vardı kaçırılmayan, görüşmeler yapılmalı, yazılar yazılmalı, kitaplar tamamlanmalıydı. Aktiviteler gerçekleştirilmeli, görüşmeler sonlandırılmalı, danışanların çözümü bulunmalıydı…

Peki bunca koşuşturma içinde ne zaman yaşanmalıydı??? Soluklanmalı, en sevdiği pisicikkk dediği kızıyla keyif alarak kahve içilmeli, arkadaşlar ile yemeğe gidilmeli çakırkeyif olunmalı gecenin sonunda solistten “Sakın bir söz söyleme , yüzüme bakma sakın” diye “İntizar” istenmeli son kadeh hep Simyacı’ya kalkmalıydı.

Pazar sabahları kır bahçelerinde sevdikleri ile kahvaltı edilmeli, fonda Nilüfer “Erkekler Ağlamaz” demeli gecenin kör karanlığında Simyacı ile yollara düşülmeli 12 saatlik bir Mordogan ziyareti yapılmalı, geceleri Simyacı’nın güven kokan kollarında uyumalı, güne şahane bir gülümseme ile başlanmalıydı…

Elimi tutuyor doktorum “Rahatla, sakinleş, takma her konuyu, tüm işleri bitirmesi gereken sen değilsin” diyor.

Elimi sımsıkı tutan bu ele bakıyorum.

Ne çok şey bekliyorum ondan.

İlk kez kendi sağlığımı bu kadar ötelediğimi fark ediyorum. Elimi bırakmıyor, sımsıkı tutuyor, güven duymamı sağlıyor. “Şimdi sakinleş ve biraz uyu” diyor.

Söz dinliyorum.

Uyandığımda kendimi biraz daha iyi hissediyorum. Uzun zamandır ilk kez bu kadar çok uyumuşum, vücudum dinlenmiş, o hiç sevmediğim hastane odasında da olsam daha iyiyim.

“2 vakte kadar iyi olacaksın güzel kızım” sözcükleri ile gülümsüyorum yeniden. Bir fincan içinde gördüklerinden yola çıkarak yorum yapan falcı kadının yüzündeki ışıltı ile karşılaşıyorum. “emde ayat sana bundan sonra çok güzellikler getirecek a kızanım” diyor.

“Senin var mı bir sevdiğin” sorusuna küçük bir kız çocuğu gibi başımı sallayarak yanıt veriyorum.

Gözlerini bana dikiyor o kömür karası gözlerinde bir ışıltılı beliriyor “hah işte o da seni sever be kızanım sen iyileş bir an önce bak ne güzel şeyler olacak” diye ekliyor.

Ahh hayat … Umarım falcı kadının söylediği kadar güzellikler getirirsin ömrüme. Doktoruma göre bir süre kalkmadan yatmam gerekse de önümüzde kutlanılacak bir 14 Şubat var, yapılacak bir dolu sevgililer günü röportajı ve benim geleceğe dair umutlarım..

Şimdilik yataktan kalkmadan yaşamayı gerektiren bir halde olsam da, nice kömür gözlü güzel yürekli kadınlar var yarınlar için yorum yapan.

Bir yanda elimi sımsıkı tutan doktorum, diğer yanda “a be kızanım” diye kömür gözleri ile hastane koridorlarında umut dağıtan kadın. Bundan sonra ziyaret edilecekler listeme her ikisini de sevgiyle kattım.

Biri hayatıma yeni baştan başlamam için elimi tuttu, diğeri bir kahve fincanında umut dağıttı.

Kim korkar Vertigo’dan.

Hazırlan hayat yeni bir Nazan geliyor…