İstanbul’un fethi bildirileri: Büyük zaferin 570. yılında hislerinizi paylaşın

İstanbul’un fethi bildirileri, hem tarihimize olan bağlılığımızı gösterirken hem de birlik ve beraberliğimizi pekiştirmek ismine kıymet taşıyor. İstanbul’un fethi bildirileri ile büyük zaferin değerini vurgularken birebir vakitte bir milletin gücünün, azminin ve inancının ne kadar büyük işler başarabileceğini gösterebilirsiniz.

İSTANBUL’UN FETHİ MESAJLARI

Karadan ve denizden bu kentin dışarıyla olan irtibatını büsbütün kesmiş bulunuyoruz. İşte bütün bunlardan dolayıdır ki, kentin elimizden kurtulmasına imkan ve ihtimal yoktur. Buna bütün kanaati vicdaniyem ile inanıyorum… Fatih Sultan Mehmet

Adıyla Şanıyla büyük olan İstanbul’un bağımsızlığını armağan eden Fatih Sultan Mehmet Hanı Ve Silah Arkadaşları Şehitlerimizi hürmet ile anıyor, İstanbul’un Fethini kutluyorum.

Tarihin dönüm noktalarından biri olan İstanbul’un Fethinin 570. yıl dönümü heyecanını yaşıyoruz. İstanbul’un Fethi kutlu olsun.

“İstanbul’un Fethi’nin yıldönümünde, tarihin altın sayfalarına yazılan destansı zaferi kutluyoruz. Bu büyük zaferi kutlamak için bir ortaya gelmek, geçmişimize hürmet duymak ve geleceğe umutla bakmak ismine kıymetli bir fırsattır. İstanbul’un Fethi’nin 570. yılında kutlu olsun!”

“Bugün, İstanbul’un Fethi’nin yıldönümünde, ulu geçmişimize ve kahraman cetlerimize minnet ve şükranlarımızı sunuyoruz. Bu kutlu zafer, bir ulusun birlik ve beraberlik içinde neler başarabileceğinin en hoş örneğidir. İstanbul’un Fethi’nin coşkusunu daima birlikte yaşayalım!”

“29 Mayıs, İstanbul’un Fethi’nin anısını yaşattığımız, tarihe olan hürmetimizi gösterdiğimiz bir gündür. Bu tarihi günü, birlik ve beraberlik içinde kutlayarak gelecek kuşaklara miras olarak bırakmalıyız. İstanbul’un Fethi’nin kutlu olsun!”

“Bugün, İstanbul’un Fethi’nin yıldönümünde, geçmişimizi anlamak, kültürümüzü yaşatmak ve ulusal birlik hissini pekiştirmek ismine bir ortaya geliyoruz. Bu büyük zaferi kutlarken birlik olalım ve geleceğimize dair umutlarımızı tazeleyelim. İstanbul’un Fethi’nin coşkusunu daima birlikte paylaşalım!”

“İstanbul’un Fethi’nin yıldönümünde, Fatih Sultan Mehmet’in eşsiz liderliği ve cüretiyle gerçekleşen bu muazzam zaferi anıyoruz. Bu kutlu zafer, bir milletin azmi ve inancının ne kadar büyük işler başarabileceğinin delilidir. İstanbul’un Fethi’nin 570. yılında gururla kutluyoruz!”

“Bugün, İstanbul’un Fethi’nin anısını yaşatarak tarihimize ve kültürümüze olan bağlılığımızı gösteriyoruz. Bu büyük zaferi kutlarken, geçmişimize olan hürmetimizi ve gelecek kuşaklara olan sorumluluğumuzu bir sefer daha hatırlayalım. İstanbul’un Fethi’nin kutlu olsun!”

“Kostantîniyye elbette fetholunacaktır. Onu fetheden kumandan ne hoş kumandandır! Onu fetheden askerler ne hoş askerlerdir!” (Hadis-i Şerif)

Bir gece aniden gelir krallığınızı imparatorluğuma katarım. – Fatih Sultan Mehmet

Benim kudretimin yettiği yerlere imparatorunuzun ümit ve hayalleri bile yetişemez.– Fatih Sultan Mehmet

Tarihe istikamet verip çağ açıp çağ kapatan İstanbul’un Fethi’nin 570. yılı kutlu olsun.Cennet yer ceddim Fatih Sultan Mehmet Han ve ulu ordusunu rahmetle anıyorum.

İSTANBUL’U KUŞATMA HAZIRLIKLARI

Kuşatmada Osmanlılar tarafından kullanılmak üzere ağır toplar döküldü. Bizans zindanlarından lağımcılar tarafından kaçırılan Urban isimli bir mühendisin yaptırdığı şahi topu bunlardan biriydi, tek güllesi 550 kilogram civarındaydı ve topun uzunluğu 8, etrafı de 2.5 metreydi.

İstanbul’un deniz kontağını tümüyle kesmek, kuşatma esnasında kente rastgele bir yardımın gelmesi önlemek için II. Mehmet, Anadolu Hisarı’nın karşısına Rumeli Hisarı’nın imalini gerekli gördü.

Osmanlı ordusunun mevcudu hakkında çeşitli niyetler bulunmaktadır, Hammer’a nazaran 250.000, Barbaro’ya nazaran 160.000, Sfrantzes ve Dukas’a nazaran 200.000 asker idi. Kuşatmada denizden dayanak vermesi için Osmanlı Donanması da hazırlanmıştı; Baltaoğlu Süleyman Paşa’nın komutasına verilen filonun mevcudiyeti hakkında farklı niyetler mevcuttur; Dukas 300, Yeorgios Francis ise 160 demektedir.

Kuşatmadan evvel kentin etrafındaki kimi kaleler ve kasabalar Karaca Paşa komutasındaki 10.000 asker tarafından ele geçirildi.

İSTANBUL’UN FETHİ

6 Nisan 1453’te Osmanlı kara ordusu, Haliç’ten Marmara’ya uzanacak formda surların önüne mevzilendi. Osmanlı ordusu, ataktan evvel kentin etrafındaki varoşları yıktı. Topların konuşlanacağı yerleri seçmek için surların en zayıf kısımları tespit edildi. Topların konuşlanmasından iki gün sonra Baltaoğlu Süleyman Paşa komutasındaki Osmanlı Donanması Prinkipos’u (Büyükada) ve Antigoni’yi (Burgaz Adası), Tarabya’daki bir Bizans kalesini de Osmanlı ordusu ele geçirdi.

Topların da konuşlanmasından sonra, II. Mehmet veziri Veli Mahmud Paşa’yı İmparator Konstantin’e göndererek kentin teslimini istedi. Konstantin, kenti müdafaaya yeminli olduğunu lakin istenilirse vergi verebileceğini söyledi. 12 Nisan 1453’te Osmanlı topçu ateşi başladı. Periyoduna nazaran kuvvetli görülen bu toplar, birçok kaynağa nazaran büyük gürültü çıkarmaktaydı ve kenti savunanların moralini bozmaktaydı. Osmanlı topları yaklaşık iki saatte dolduruluyordu, bundan ötürü topçu ateşi sık değildi. II. Mehmet, topların daha sık ateşlenmesini istedi ve sonuç olarak bir top patlayarak parçalandı, topu döken usta Urban ile etrafındakiler öldü. Topların bakımı için ordugahta bir tamirathane kurulmuş olsa da, tarihçi Hammer’a nazaran Urban’ın ölmesi sebebiyle parçalanan top tamir edilemedi. Osmanlı topçu ateşi, 18 Nisan gününe kadar devam etti.

18 Nisan günü Osmanlı merkez ordusunun bulunduğu noktada, Bayrampaşa Deresi taraflarında birinci ve ikinci surlarda gedik açıldı. II. Mehmet’in buyruğuyla surların önündeki hendek taşlarla, kum torbalarıyla dolduruldu. Osmanlı ordusu, gece taarruzu başlattı. Taarruzu desteklemek için II. Mehmet’in buyruğuyla savaş kuleleri inşa edilmişti. Lakin Osmanlılar gece taarruzundan bir sonuç alamadı; yürüyen kuleler grejuvayla tutuştu ve surlara çıkmayı başaran Osmanlı askerleri de inatçı bir savunmayla karşılaştı. Tıpkı günlerde Osmanlılar deniz taarruzu da başlatmıştı; 15 Nisan 1453 tarihinde Haliç önlerine yığılan Osmanlı donanması, Bizans ve müttefik donanmalarının savunması sebebiyle zinciri kıramayarak geri çekilmek zorunda kaldı. Her iki taarruzun da başarısızlığa uğraması Bizans tarafında moralleri yükseltti.

OSMANLI DENİZDE HÜSRANA UĞRADI

20 Nisan’da kaptan Flantanellas’ın komuta ettiği bir Bizans ve üç Ceneviz kalyonundan oluşan yardım filosu İstanbul’a yaklaştı. II. Mehmet, Baltaoğlu Süleyman Bey’i 18 gemi ile yardım filosunun üstüne gönderdi. Rüzgarı gerisine alan yardım filosu daha süratli ilerlemekteydi ve Osmanlı gemileri bir türlü yanaşamamaktaydı. Günümüzde Yeşilköy ismini taşıyan bölgenin açıklarında rüzgar kesilince dört kalyon hareketsiz kaldı; Osmanlı gemileri kürek çekerek kalyonlara yetişti. Çarpışmaların uzaması sebebiyle geriden gelen Osmanlı gemileri de yetişti ve dört gemiden oluşan Ceneviz-Bizans filosunun etrafını yaklaşık 150 Osmanlı gemisi sardı. Lakin kalyonların Osmanlı kadırgalarından daha yüksek olması, en öndeki Osmanlı gemilerindeki tayfaların acemiliği sebebiyle üstünlük kurulamadı. Ağır kayıp verildiğini gören Baltaoğlu Süleyman Beyefendi, donanmaya geri çekilme buyruğu verdi. Hakim bir zirveden yenilgiyi gören II. Mehmet sonlandı ve atını denize sürerek Baltaoğlu Süleyman’a buyruklarını duyurmaya çalıştı. Lakin Osmanlı donanması yenilmişti, yardım filosu yoluna devam etti ve karanlık bastırınca Haliç’i kapatan zincirin gevşetilmesiyle iki Venedik gemisinin eşliğinde limana sığınarak Konstantinopolis’e yardımını muvaffakiyetle ulaştırdı.

Ertesi gün II. Mehmet, on bin atlıyla birlikte hezimetin hesabını sormak için donanma komutanlığına gitti. Baltaoğlu Süleyman Bey’i idam etmek isteyen öfkeli padişah, öbür devlet adamlarının yalvarması sonucu idamdan vazgeçti fakat Baltaoğlu’nu topuzuyla döverek azletti; boşalan kaptan-ı deryalığa Çalıbeyoğlu Hamza Beyefendi getirildi.

GEMİLERİN KARADAN YÜRÜTÜLMESİ

Şehre yapılan atakların başarısızlığından sonra yardım getiren kalyonların Osmanlı donanmasını yarıp geçmesi üzerine II. Mehmet, devlet adamlarıyla ve kumandanlarla toplantı yaptı. Toplantıda Avrupa devletlerinin yardıma geleceğini tekrarlayan Çandarlı Halil Paşa, kuşatmanın kaldırılmasını ve Bizans’ın 70.000 duka altın vergiye bağlanmasını önerdi. Lakin ortalarında II. Mehmet’in eniştesi Zağanos Paşa ile hocası Molla Gürani’nin de bulunduğu başka şahıslar bu teklife itiraz etti. Buna karşın toplantıda Haliç’e nasıl girileceği konusunda kimse teklifte bulunamıyordu. Mehmet tahta geçmeden 14 yıl evvel Venedikli kumandan Gattamelata, Adige’den Garda Gölü’ne gemilerini karadan götürmüştü. Gemilerin karadan yürütülmesinde bu olayın örnek alındığı iddia edilmektedir.

İlk olarak Zağanos Paşa’ya Galata ile Konstantinopolis surları ortasında kara ilişkisi kurmak için Haliç üzerine köprü kurması emredildi. Ama bu köprünün Haliç’teki Bizans ve müttefik gemilerine karşı savunmasız olacağı düşünüldü. Bunun üzerine II. Mehmet, Diplonsion (Günümüz ismi Beşiktaş) önlerindeki Osmanlı donanmasının Galata surları önünden kaydıralarak Haliç’e indirilmesini emretti. Ek olarak, Haliç surlarını ve Haliç’teki donanmayı vurmak için Galata civarında hakim zirvelere toplar yerleştirildi. Gemilerin geçeceği uzaklık 2 ilâ 4 kilometreydi ve ormanlıktı; güzergâh üzerindeki ağaçlar kesiliyor sonra da ağaçlar Cenevizlilerin verdiği zeytinyağı ile kayganlaştırılarak toprağa sabitleniyordu. Cenevizliler, savaş boyunca istikrar siyaseti izlemiş ve hem Bizans hem Osmanlı tarafına yardım etmiştir. Gemiler yürütülmeden evvel, Galata taraflarına mevzilenen Osmanlı topçuları Haliç’teki gemileri topa tuttu. Bizanslıların fark etmemesi için gemiler 21-22 Nisan gecesi yürütüldü. Bu sırada dikkatlerini öteki tarafa çekecek biçimde St. Romanos Kapısı civarında büyük bir gedik açıldı. O gece kentte bulunanlar, bu gediği kapatmakla meşgul oldu. Sabah olduğunda 72 Osmanlı savaş gemisi muvaffakiyetle indirilmiş ve Haliç’i kapatan zincir fonksiyonsuz kalmıştı.

Osmanlılar, planın ikinci evresi olan ahşap köprünün üretimine başladı. 24 Nisan’da Giustiniani’nin bir kadırgası gemileri yakmak üzere yaklaştıysa da Osmanlı topçuları tarafından batırıldı. Olayın akabinde Bizans tarafındakiler St. Maria Kilisesi’nde toplandı ve ikinci bir atak yaparak gemileri yakmayı gerekli gördü. Taarruz, Venedikli kaptan Jacomo Coco’nun komutasında gece vakti yapılacaktı. Gemileri taarruza hazırlama mazeretiyle saldırıyı bir gün erteleten Galata Cenevizlileri, kazandıkları vakitten istifade ederek planı II. Mehmet’e gizlice iletti. Planı öğrenen II. Mehmet, Haliç’teki gemilerin destek edilmesini ve kıyılara iki top daha yerleştirilmesini emretti. 28 Nisan gecesi Jacomo Coco komutasında grejuvayla yüklü iki yahut üç gemi, Osmanlı gemilerine yaklaştı. Lakin hücumdan haberdar olan Osmanlı donanması ateş açtı; Coco’nun gemisi batırıldı. Cabriel Trivixan komutasındaki öteki kadırga, topların gürültüsü sebebiyle Coco’nun gemisine olanları farketmedi ve ilerlemeye devam etti. Osmanlı topçuları bu kadırgayı da vurdu; gövdesinde delik açıldı, fakat iki mürettebatın pelerinlerini deliğe sıkıştırması sayesinde kadırganın su alması önlendi. Buna karşılık Osmanlıların bir gemisi yanmıştı, esir alınan denizciler kentten görülecek biçimde öldürüldü. Misilleme olarak Bizanslılar da ellerinde bulunan 260 esiri infaz etti ve kesik başlarını surlara dikti.

HALİÇ SURLARININ TOPA TUTULMASI

Osmanlı gemilerinin Haliç’teki Bizans karşı taarruzlarını savuşturmasından sonra Galata’da mevzilenen topçular Haliç’teki gemilerle birlikte surları da bombalamaya başladı. Bunun üzerine Bizanslılar, Haliç surlarına asker kaydırmak zorunda kaldı. Yeniden de Osmanlı topçusu uzun aralıktan ötürü surları yıkamıyordu; 150 atıştan yalnızca 1 tanesi isabet etmiş ve bir bayan ölmüştü. Haliç surlarının hasar görmemesinden ötürü rahatlayan Bizanslılar, ağır ateş altındaki gemilerini korumak için 3 Mayıs’ta Haliç surlarına iki adet top yerleştirdi. Açılan ateş sonucunda iki Osmanlı gemisi batırıldı. Osmanlıların yanıtı ise karşı kıyıya üç top getirerek bu iki topu ateş altına almak oldu, gece gündüz devam eden çatışmaya karşın iki taraf da birbirinin toplarını imha edemedi.

Haliç’te karşılıklı bombardıman devam ederken, St. Romanos civarındaki surlar da bombalanmaktaydı. Sayısı arttırılan yürüyen kuleler kent surlarından yüksekti ve içlerine küçük toplar yerleştirilmişti, bu kuleler vasıtasıyla Osmanlı askerleri açılan gediklerin kapatılmasına mani oluyordu. Surlardan düşen modüllerle dolan hendekler, Osmanlı ordusuna taarruz yapma fırsatı veriyordu. Bizans savunması Osmanlılara kayıp verdirmeye devam ediyordu; dört yürüyen kule yakılmıştı. Surların gereğince yıprandığını düşünen II. Mehmet, 6 Mayıs akşamı taarruz başlattı. Ama sonuç alınamadı ve ağır kayıp veren ordu geri çekildi. Bu taarruzun akabinde surların en yıpranmış bölgesi olan St. Romanos, 400 kadar Venedikli denizciyle destek edildi. Bundan sonra topçu ateşi Kaligaria Kapısı (Eğri Kapı) ile Blakernai Sarayı ortasındaki surlara ağırlaştı. 12 Mayıs günü açılan gediklere giren Osmanlı ordusu, başlarda üstün geldiyse de Bizans ihtiyat güçlerinin yetişmesi sonucu püskürtüldü. Akabinde tekrar taarruz yapıldı; bunda da Kaligaria’dan yardıma gelen bin kişilik Bizans kuvveti sebebiyle Osmanlılar sonuç alamadan geri çekildi.

19 Mayıs sabahı Osmanlı ordusu, surlardan yüksek bir yürüyen kuleyi Adrianapolis Kapısı yakınlarına getirdi. Kat kat öküz/deve derisiyle kaplanmış ahşap bir iskeletten oluşuyordu ve iskeletin boşlukları toprakla doldurulmuştu, ok taş ve ufak güllelerin ziyan veremediği bu kule sayesinde surdaki askerlere ok atılırken hendekler de toprakla dolduruldu. Tıpkı gün Osmanlı ordusu Haliç’in daraldığı yerde birbirine bağlanmış fıçılardan oluşan bir köprü inşa etti; Bizanslıların açabileceği bir ateşle yok edilmemesi için Haliç surlarındaki Kynegos Kapısı’na uzatılmadı. Bizans tarafı, yarım kalmış bu köprünün Kynegos Kapısı’na uzatılması ihtimaline rağmen Haliç surlarına asker konuşlandırmak zorunda kaldı. 21 Mayıs’ta bütün Osmanlı donanması Haliç önlerine geldi, genel taarruzun başlayacağını zanneden kent halkı paniğe kapıldı ve kiliselerde çanlar çalındı; ama rastgele bir kara taarruzu olmadığı üzere Osmanlı donanması da birkaç saat sonra geri döndü. Kuşatma esnasında kentte bulunan Venedikli tabip Barbaro’ya nazaran surlar aralıksız her gün bombalanmaktaydı; tanım ettiği bir top 544 kiloluk gülle atıyordu ve her atışı kent içerisinde paniğe yol açıyordu.

LAĞIMCILARIN SAVAŞI

16 Mayıs sabahı Kaligaria Kapısı civarında yeraltından sesler işiten muhafızlar, Osmanlı lağımcılarının tünel kazdığını farketti ve bunu durdurmak üzere kendileri de bir tünel kazmaya başladı. Kısa mühlet içerisinde iki tünel buluşunca yeraltı savaşı başladı; Osmanlıların tünelini her ne değerine olursa olsun yok etmekle vazifeli Bizans lağımcılarının taammüden çıkarttığı yangın kendileriyle birlikte Osmanlı lağımcılarının da vefatına, her iki tünelin de çökmesine sebep oldu.

21 Mayıs günü Osmanlı lağımcıları, gözetleme kulelerinden mahrum Kaligaria Kapısı civarında ikinci bir tünel daha açtı ve o da kenttekiler tarafından farkedildi; evvelki tünelde olduğu üzere Bizans lağımcılarının yeniden yangın çıkartacağını kestirim eden Osmanlı lağımcıları fırsat vermeden kendi tünellerini ateşe vererek kendileriyle birlikte Bizans lağımcılarının da vefatına yol açtı.

Ertesi gün tıpkı yerde bir tünel daha keşfedildi; muhafızların döktüğü kızgın yağlar ile içerisindeki lağımcılar öldürüldü ve tünel ateşe verildi, birebir gün yakınlardaki şimdi keşfedilmemiş bir Osmanlı tüneli çöktü. Kenti savunanlar ortasında bulunan mühendis Jean Grant, öbür tünellerin olup olmadığını öğrenmek için çalışmaya başladı ve kuşatmanın son haftasına girilirken her gün birkaç Osmanlı tüneli daha keşfedilir oldu; 23-24-25 Mayıs günleri tekrar birebir yerde öteki tüneller bulundu. 25 Mayıs’ta farkedilen tünel surların altına ulaşmıştı; imha edilmesi halinde surların çökmesi mümkündü; Bizans lağımcıları tüneli duvarla kapatmakla yetindi.

VE SON HÜCUM

Haliç’e indirilen donanma, kentte başlayan kıtlık, yeraltındaki savaşlar ve surlardan yüksek yürüyen kuleden sonra Osmanlı ordusunun son hamle için hazırlıkları başlamıştı. 23 yahut 24 Mayıs günü II. Mehmet, eniştesi İsfendiyaroğlu Kasım Bey’i İmparator Konstantin’e elçi olarak gönderdi. Teslim olmaları halinde Konstantin ve ailesinin dilek ettikleri yere itimatla gidebileceği, halkın canına ve malına dokunulmayacağı, son olarak Paleologos Hanedanı’yla dostça ilgilerin kurulacağı fakat teslim olmazlarsa imparator ve öteki asillerin öldürüleceği, kent halkının esir edileceği, orduya yağma için müsaade verileceği belirtiliyordu.

İmparator kenti teslim etmeyi reddetti ama vergi vermeye hazır olduğunu belirtti.Sadrazam Çandarlı Halil Paşa’nın telaşlarına karşın kuşatmanın sürdürülmesine ve 29 Mayıs’ta son hamlenin yapılmasına karar verildi. Hamle kararı ve günü Osmanlı ordusuna duyuruldu; kentin fethedilmesi halinde bütün askerlerin üç gün boyunca kenti yağmalama hakkına sahip olduğu padişah tarafından ilan edildi. Ayrıyeten padişah, surların üzerine çıkacak birinci askere ödül vereceğini ancak savaştan kaçanları da idam ettireceğini ilan etmişti; yağma müsaadesinin çıkmasından sonra Osmanlı ordusunda şenlikler başladı ve çadırlar, gemiler ışıklandırıldı; kenttekiler duyacak biçimde tekbir sesleri yükselmekteydi.

Sultan Mehmet ordusunu üç kümeye ayırmıştı; birinci küme yaşlılardan ve Hristiyanlardan, ikinci küme orduya katılmış Müslüman köylülerden ve azablardan, üçüncü küme ise yeniçerilerden oluşmaktaydı. Her kümenin yaklaşık 50 bin askerden oluştuğu kaydedilmiştir. Ordunun büyük kısmı ağır hasarlı St. Romanos Kapısı önlerindeydi. İmparator Konstantin ve Giustiniani de bu sınırı savunmak üzere birlikleriyle beklemekteydi. 29 Mayıs Salı günü güneş doğmadan Osmanlı ordusu namaz kıldı ve mehter ekibi hamle marşı çalmaya başladı. Yaşlılardan ve Hristiyanlardan oluşan birinci kümenin öncelikli vazifesi merdivenleri surlara taşımak idi. Güneş doğmadan muharebe başlamıştı lakin surlara dikilen merdivenler derhal Bizans askerleri tarafından devriliyor, surlara yaklaşan askerler de fırlatılan taşlarla oklarla öldürülüyordu. Bu kümenin taarruzu iki saat sürdü. Çoğunluğu imha edilen bu küme, ordugâha yanlışsız kaçmaya başladı. Ama bir gün evvel II. Mehmet’in verdiği buyruk uygulandı; kaçmakta olan askerler kılıçtan geçirildi ve surlara geri dönmeleri için zorlandı.

Sıra ana muharip askerlerden oluşan ikinci kümedeydi, bu kümenin da atağı başladı. Hücum giderek St. Romanos civarında ağırlaşıyordu lakin ikinci kümenin askerleri bir türlü surlara çıkamıyor, merdivenleri dikemiyordu. Bizans askerleri kızgın yağ, grejuva, ok ve taş kullanarak bütün hücumları püskürtüyordu. İkinci küme da bitkin düşmekteydi ve bu durum Bizans kuvvetlerinin morali üzerinde olumlu tesir yaratıyordu; bir buçuk saatlik savaşın akabinde ikinci kümeden da kimi askerler geri kaçmaya başladı. Savaştan kaçanlar da yeniden kumandanlarının infazlarıyla karşılaştı ve Sultan II. Mehmet, birkaç kaçak askeri topuzuyla cezalandırdı.

II. Mehmet elinde kalan son küme olan yeniçerileriyle birlikte surlara yaklaştı. Bizans birlikleri artık yorgun düşmüştü, dinç ve deneyimli yeniçeriler saflarını bozmaksızın surlara ulaştı; bir gece evvel karşı taarruz için Konstantin’in buyruğuyla açılan Kerkoporta Kapısı, elli kadar Osmanlı askerinin içeri girmesine imkan sağlayınca Bizans askerlerinin morali bozuldu. O esnada büyük Osmanlı topu ateşlendi ve yeniçerilere bir geçit açıldı, toz bulutunun içerisinde yeniçerilerle Bizans askerlerinin çarpışması başladı. Gözetleme kulesine girmeyi başaran Osmanlı askerleri imha edildi ve yeniçerileri de püskürttüğünü gören Bizans askerleri zafer sevinci yaşamaya başladı lakin Osmanlı topu tekrar ateşlendi; geride kalan Osmanlı birliklerinin taarruzu başlamıştı. Direnci kalmayan birinci sur Osmanlıların eline geçti, azabların da dayanağıyla burayı sağlama alan yeniçeriler var güçleriyle ikinci sura yönelik saldırıyı başlatmıştı.

Her iki sur da harap haldeydi ve çarpışmalar sürüyordu. Bozgunun tesiriyle güneydeki Piyi Kapısı da düştü, Osmanlı askerlerinin yağması başlamıştı. Ordunun tartısı kentin merkezine hakikat ilerlemekteydi, oradaki zenginlikler daha fazlaydı ve sancaktarlar bir an evvel Osmanlı bayraklarını dikmek istiyordu. Öğlen olduğunda kent düşmüş ve yağma başlamıştı fakat Haliç surlarında, Vasileos, Leon, Alexius burçlarında direniş devam ediyordu; daha sonra Haliç surları düşürüldüyse de üç burç direnmeye devam etti, Giritli denizciler tarafından savunulan bu üç burç vire ile teslim oldu ve denizcilere meskenlerine dönmeleri için II. Mehmet tarafından müsaade verildi.

II. Mehmet, vezirleri ve kumandanlarıyla birlikte St. Romanos Kapısı’ndan (Topkapı) kente girdi. Ayasofya’nın önüne gelen II. Mehmet, secdeye kapanarak toprağı öptü ve kiliseye sığınan kalabalığın köle yapılmakla yetinileceğini söyleyerek dışarı çıkmalarını istedi; canlarına dokunulmadı. Ayasofya’daki mozaikleri ve pahalı mermerleri incelediği tarihî kaynaklarda geçmektedir. Bu sırada mermerleri sökmeye çalışan bir askeri görünce reaksiyon gösterdi ve kentteki binaların kendi mülkü olduğunu söyledi. Ataktan evvel askerlere verdiği üç günlük yağma müsaadesine karşın yağma ve talanın derhal bitirilmesini, itaat etmeyenlerin idam edilmesini emretti.