Japon Güzelliğinin Arkasındaki Derin Tarih:

Derin Bir Tarih

Güzel olma arzusu tarih kadar eskidir. Japonya’da güzellik uzun zamandır açık ten tonuyla ilişkilendiriliyor. Nara Dönemi’nde kadınlar yüzlerini oshiroi adı verilen beyaz bir pudrayla boyarken, Heian Dönemi’nde beyaz yüz rengi güzelliğin sembolü olarak ayakta kalmaya devam etti. Açık ten tonunun güzelliğine ilişkin atıflar Leydi Murasaki’nin Günlüğü ve Genji’nin Hikayesi. Bin yılı aşkın bir süre önce cildi beyazlatmaya yönelik kozmetikler aristokrasi arasında zaten bir statü sembolü haline gelmişti.
Sōshi arai (Kitap yıkayan Ono no Komachi),

Utagawa’nın Yedi Komachi serisi’nden Kunisada II (1857). Bu tahta baskı, sabah abdesti alan fahişeleri tasvir ediyor. Soldaki kadın, yüzünü temizlemek için kullanılan pirinç kepeği kesesini tutuyor.

Günümüzde bile pirinç, kozmetik üretiminde hammadde olarak kullanılmaktadır.
Edo Dönemi’nde (1603–1868), açık ten kültürü halk arasında yaygınlık kazandı. Ancak o dönemde aranan görünüm doğaldı. Ukkiri, nemli, doğal renkli cilt için kullanılan bir terimdir ve Miyako fūzoku kewaidenbaşlıklı güzellik kılavuzunda yer almıştır. (Başkentteki Kozmetik El Kitabı), 1813’te basıldı ve sonraki yüzyıl boyunca güzelliğin kutsal kitabı olarak kaldı. Çalışma, cildi “güzel beyaz” hale getirmek için yüz temizleme, kurşun oksitin doğal mineral formundan yapılan yüz maskeleri ve sivilce için bitkisel tedaviler dahil olmak üzere çeşitli teknikleri tanıtıyor.

Tomizawa’nın modern kozmetik alanındaki çalışmaları onun klasikleri de incelemesini gerektiriyor.
Pola Güzellik ve Kültür Araştırma Enstitüsü’nde araştırmacı olan Tomizawa Yōko, doğal renkli beyaza olan ilginin kökenlerini anlatıyor. “Japonların elde etmeye çalıştığı ton süt beyazı değil, cilalı bir taş gibi yarı saydamdır. Edo döneminden beri kadınlar bunu başarmak için büyük acılar çektiler.” Kayıtlar, kadınların makyaj yapmak için çok fazla zaman harcadığını ve kozmetiklerin cildin doğal güzelliğini vurgulamaya yönelik olduğunu gösteriyor. Örneğin Miyako fūzoku kewaiden, oshiroi’nin tekrar tekrar nasıl uygulanması gerektiğini açıklar derinin porselen gibi görünmesi için çıkarılıp yanakları havluyla ovulur.

Makyaj yapmak iyi görgü kuralları ve biçim olarak kabul edildi. Kadınların sabahın erken saatlerinden gece geç saatlere kadar, hatta banyodayken bile makyaj yapmaları bekleniyordu. Makyaj yapmak başkaları tarafından görülmeyecek özel bir eylemdi. Tomizawa’ya göre, bugün pek çok kadının, örneğin trene binerken, toplum içinde makyaj yapmaktan kaçınmasının nedeni muhtemelen budur.
Bir kadın yüzüne sürdüğü beyaz pudranın kimonosunu lekelemesini önlemek için beline kadar soyunuyor. Geleneksel olarak kadınlar sadece yüzlerine değil kulaklarına, ense ve göğüslerine de makyaj yaparlar.

Edo döneminin sonunda popüler olan bir oshiroi markasıydı. Bu baskı, beyazlatıcıyı bir fırçayla uygulayan bir fahişeyi tasvir ediyor.

Siyah, güzelliğin ve ihtişamın ifadesinde önemli bir renkti. Japon kadınlarının kendine özgü siyah saçları ve lekeli dişleriyle ilişkilendirildi. Kadınlar evlendikten sonra dişlerini boyar, çocuk sahibi olduktan sonra kaşlarını tıraş ederlerdi. Bu geleneklerin her ikisi de, ifadede alçakgönüllülüğün bir erdem ve bir kadının uygun davranışının bir parçası olduğu inancını yansıtıyordu. 1870 yılında dişlerin karartılması uygulaması soylular arasında yasaklandı, ancak Shōwa döneminin (1926-89) başlarına kadar diğer sınıflardaki insanlar tarafından da takip edilmeye devam edildi.

Bu açılardan makyaj, alçakgönüllülüğün, kendini geri planda tutmanın ve sağduyunun bir ifadesi olarak kullanıldı. Ancak kadınların kabuki gösterisine, çiçek izleme gezisine veya başka bir etkinliğe gitmek için giyindikleri Osaka, Kyoto ve Edo (bugünkü Tokyo) şehirlerinde yeni bir trend şekilleniyordu. Dönemin moda öncüleri olan kabuki oyuncularının ve güzel fahişelerin giydiği kıyafetler kopyalanmaya, çiçekli, göz alıcı tarzlar moda olmaya başladı. Kadınlar allık ve ruj kullanmaya, kulaklarını ve gözlerinin dış köşelerini kırmızıyla vurgulamaya başladılar.

O zamanlar makyajda kullanılan tek renkler kırmızı, beyaz ve siyahtı; Tonal üçlü bugüne kadar kabuki oyuncularının makyajında ​​görülebilmektedir. Batı kültürel etkilerinin güçlendiği Meiji döneminin sonlarına (1868-1912) kadar Japon kadınları tam bir renk paleti kullanmaya başlamadı.

Devrimci “Ten Rengi” Fikri

Sonraki yıllarda Japonya’da kozmetik dünyasında meydana gelen en büyük değişiklik, daha doğal ten rengi arayışının artması oldu. Meiji döneminin ikinci yarısında renkli oshiroi ortaya çıktığında, Japon kadınları kendi cilt tonlarını tamamlayan kozmetiklerin bulunabileceğini fark etti. Showa döneminde cilde uygulanacak kademeli renkler piyasaya çıktı ve kadınlar kendilerine en yakın renk tonunu seçebildiler. Temel hâlâ oshiroi’ten yapılmıştı.

Yamaguchi Sayoko’nun çarpıcı Asyalı özellikleri onu 1970’lerin ve 1980’lerin en popüler modellerinden biri yaptı.
İkinci Dünya Savaşı’nın sonundan 1960’lara kadar Batı tarzı makyaj popülerlik kazandı ve göz farı, yağ bazlı fondötenler, takma kirpikler, maskara ve diğer çeşitli ürünler Japonya’daki mağazalara ulaştı. Tomizawa, 1960’lardan itibaren renkli televizyonların yaygınlaşmasının da bu eğilimi körüklediğini belirtiyor. Sinemalarda gösterilen filmlerin pembemsi bir tona sahip olması özellikle pembe makyajın popülaritesini artırdı.
1980’lerde Batı’yı taklit etmekten belirgin bir uzaklaşma görüldü; giderek daha fazla kadın hayatlarının çeşitli alanlarında Japon olarak kendi kimliklerini ifade etmeye çalıştı. Kozmetikler bir istisna değildi. Uluslararası sahneye çıkan Japon model ve oyuncu Yamaguchi Sayoko, simsiyah düz saçları ve badem şeklindeki gözleriyle bu yeni düşünce tarzının bir simgesi ve memleketindeki genç kadınlara ilham kaynağı oldu.

Japon kadınlarının makyaja yönelik tutumlarındaki dönüşüm, ürünlerin kendisinde de önemli değişikliklere yol açtı. 1980’lerden bu yana tüketiciler, ürünlerin neyden yapıldığı, nasıl çalıştığı ve neden etkili olduğuyla ilgilenmeye başladı. Zihniyetteki değişim, 1980’lerin sonlarına ait iyi bilinen bir reklam metniyle özetlenebilir: “Kozmetik bilimin dilini konuşmaya başlıyor.” Mevcut yaşlanma karşıtı modanın da benzer şekilde sağlam bilimsel kökleri olduğu kabul ediliyor.
Ancak Tomizawa, Japonların iyi bakımlı cildin güzelliğin anahtarı olduğuna dair inancının (Heian döneminden bu yana değişmeden kalan bir inanç) çağdaş trendler ne olursa olsun güzelliğe yönelik tutumların temelinde kalacağını düşünüyor.

“Genç Japonlar, ganguro [“siyah yüz”] ve küçük yüz görünümü de dahil olmak üzere çeşitli trendlere kapılmaya devam ediyor. Ancak kadınlar yine de pürüzsüz dokuya sahip bir cilde sahip olmak isterler; cam gibi bir cilt. Son zamanlarda “güzel beyaz”da yaşanan patlama, başlangıç ​​noktamıza, yani Japonların açık ten hayranlığına geri döndüğümüzün bir göstergesi.”