Özelleştirme kardeşim!

Ne bekliyorduk ki? Böyle başa böyle tarak çok bile… Siyaseti yatağından çıkarır olmayacak yerlere akıtırsan böyle ucube sonuçlarla karşılaşınca şaşırmamak gerekir. Siyaset, bir hizmet etme aracı olmaktan çıkarılıp eşi-dostu kayırmaya, cebini doldurmaya yönelince sonuç da bu oluyor.

Biz “Özelleştirme!” dedikçe onlar ille de özelleştireceğiz dediklerinde gizli gizli alkış tutanlar şimdi niye şikâyetçi oluyor ki? Bu bir neden-sonuç ilişkisi değil mi? Ustaların söylediği gibi “Faiz neden, enflasyon sonuç” gibi dünya ekonomi literatüründe ilk kez yerini alan bu sav her ne kadar ölü doğsa da, bu özelleştirmeye alkış tutulması da aynı bunun benzeridir. Onun da ölü doğacağı daha önce onlarca kez gözümüze soka soka gösterilmişti.

Bu siyasi görüş ve uygulayıcıları da elbette bunun böyle olacağını biliyorlardı. Ama kendi hesaplarına uyan en iyi yöntem olduğu için dört elle sarıldılar. “Neden” sorusu zaten yersizdi; siz kime hesap soracaktınız ki? “Sonuç” durumu adamına göre değişecekti. Bal tutanlar parmaklarını da, ellerini-kollarını da salya-sümük yalarken, bal kepçesini tutanlar ise avuçlarını yalayacaklardı.

Özelleştirmenin en kısa özeti neydi? Para edecek ne kadar kurum, kuruluş, arazi, bina, sanayi, maden; aklınıza ne gelirse, hepsinin derhal paraya çevrilmesi… Ancak paraya çevirirken öncelikle ve mutlaka yandaş çevreye ikram edilmesi… Sudan ucuz verilecek bu değerler için alan razı, veren razı dayanışmasının sürdürülmesi…

Bu özelleştirme anayasasına göre ülkenin değerlerinin yok edilmesi, bir daha gerçek işlevini yapamayacak hale getirilmesi, ülkeye büyük zarar vereceği gerçeğinin üzeri, pisliğini örten kedi gibi örtüldü. Yetkililer tüm uyarılara rağmen görmezden geldi. Hatta özelleştirmeye karşı çıkmayı vatan hainliği saydılar.

Bu durumda “Yetmez ama oluversin bari” diyenler sayesinde babalar gibi her şeyimiz satıldı. Şimdi iki sıkıntıyla karşı karşıya kaldık; ilki, artık o iş ve hizmetler ya hiç üretilemez hale geldi ya da çok yetersiz kaldı. Bu nedenle gittikçe o konuda dışa bağımlılığımız arttıkça artıyor. İkincisi; özelleştirilen yerlerde hızla bir kadrolaşma yaratıldı. Tüm personel içinde kendilerine liyakat sahibi, yandaş olmayacak olanların yerleri, tam sadakat gösterecek, ama liyakat yoksullarıyla dolduruldu. Ticaret kar gerektirir mantığıyla çalışan sayıları azaltıldı. Zaten yetersiz ve beceriksizlere kalan işler gittikçe kalite ve verim düşüklüğüne neden olmaya başladı.

Olayı somutlaştırınca daha kolay anlaşılacaktır: Son günlerde kışın-kıyametin ortasında karlar altında bir ilimize 3-4 gündür elektrik verilemiyor!İnsanlar donarak ölebiliyor. Düşünün bir kere; elektrik olmayınca doğalgaz da yok; ısınamıyor, başka tüpünüz falan yoksa yemek bile yapamıyorsunuz. Aydınlığa hasretsiniz, okuyup yazamıyor, TV seyredemiyorsunuz. Duş almayı boş verin; çamaşır-bulaşık da yıkayamıyorsunuz. En kötüsü; ısınamıyorsunuz! Büyükler neyse de ya çocuğu, bebeği olanlar? Gözlerinin önünde onları soğuktan koruyamayan ailenin neler hissettiğini anlamaya çalışmak bile zor! Bu çağda, uzaya sert iniş yapacaklarını söyleyenlerin yüzü kızarmış mıdır acaba? Hani önceden duyurularak birkaç saatlik kesintiler bir parça hoş karşılanabilirdi. Ama bu yapılan tamamen sorumsuzluktur. Başka ülkelerde olsa bakan denen nereye baktıkları tartışılır birilerinden başlamak üzere onlarca görevli şimdi görevden affını(!) isteme kuyruğuna girerdi. İstifa ederdi diyemiyorum; çünkü artık tek kişinin atadığı birinin istifa bile edemediği bir çağ yaşamaktayız; ne mutlu bize!

Tüm bunlar niçin oldu? Özetleyelim; elektrik, yani enerji, bütünüyle eşe-dosta peşkeş çekildi. Sudan ucuza verilen bu işletmelerden liyakat sahibi kişiler işten atıldı. Kala kala sadakat sahibi yandaşlar kaldı. Bu nedenle örneğin 100 kişiyle yapılan saha çalışmaları, koşullar nedeniyle hasarlar arttıkça elde kalan 20-30 kişiyle elbette onarılamazdı! Onarılsa da tam zamanında ve hızla değil, gücü oranında beceriksizce ve son derece yavaş olurdu. İşte tam da böyle oldu! Daha önce de benzerlerini yaşadık; fazla kar yağdığı için(!) trafik tıkandı, yollar kapandı, yollardaki araçlarda olanlar donma tehlikesi atlattılar. Bırakın yolların hızla açılmasını, bir bardak sıcak çay bile veremediler; unuttuk mu? Ormanlar yandı, uçaklar gelemedi, su dökemedi, eleman yetişmedi. Kendi uçaklarımız hangarlarda çürütüldü. Sonuçta ormanlarımızla birlikte ciğerlerimiz de yandı, bitti, kül oldu! Özelleştirmecilere alkış tutanlar acaba gerçekten olanlardan hiç vicdan azabı çekmekte midirler?

Isparta halkına geçmiş olsun. Bir soru; bu olay muhalif bir kentte olsaydı tek satır haber yazamayanlar acaba neler yazardı? Şimdi gıkı çıkmayan yetkililer ne yapardı? Unutmayalım; aynı nedenler, aynı olaylar her zaman aynı sonuçlar doğurur! Ya da şapkadan tavşan çıkaranları izlemeyi sürdürürsünüz!