Yâr bana bir mağdurluk! – Doğan Özdemir

Yâr bana bir mağdurluk!

Demokrasinin ölçüsü öncelikle yasaların herkese eşit olarak uygulanacağının bilinmesinden geçer. Vatandaşların Anayasa ve yasalarda kendilerine verilen hakları en özgürce ve hiçbir baskı görmeden uygulayabilmesini gerektirir. Demokratik rejimlerin ölçütü muhalefet partileri ve görüşlerin de mutlaka bulunabilmesidir. Bunlar yoksa demokrasiden söz edilemez.

18 yıldan beri ülkemizi yöneten ve iktidara gelirken demokrasi sözleri veren iktidarın her geçen gün söz verdiği çizgiden saptığını yaşayarak gördük. Öyle ki, Demokratik Parlamenter Sistemi de kaldırıp yerine hem partisinin, hem ülkenin başkanı olan tek bir kişinin hükmedeceği bir rejim koydular. Elbette bu durumda demokrasinin uygulanmasını beklemek hayalcilik olurdu; yaşayarak görmekteyiz.

Liyakatin yerini bir arada durabilmenin tutkalı olan kayırmacılık ve sadakat alınca devleti yönetebilecek kalitede kişiler hızla azalarak yok olmaya başladı. Pehlivanları banka müdürü yapmaktan hiç gocunmadılar! İlgisi olmasa da yandaşlara Yönetim Kurulu üyeliği adı altında üçer dörder maaş verdiler. Benzeri onlarca örnek ortadadır. Elbette olacağı buydu; ekonomi başta olmak üzere siyasette de dibe vuruldu.

Bu hızlı ve kaçınılmaz düşüşü durdurabilmenin tek yolu ya seçimleri yönlendirerek atı alanın Üsküdar’ı geçmesi gerekiyordu; ya da her konuda zeytinyağı gibi üste çıkacak bir yetenek gerekiyordu. İkinci şık çok da iyi kullanabildikleri bir yol oldu, buna kısaca “Mağdurluk edebiyatı” dedik. Ülke batsa da kendilerinin tüy kadar hatası olmadığını, dolar yükseldiyse dış güçlerin, pahalılık varsa CeHaPe’nin işi deyip işin içinden çıkıverdiler… Haklılar; kendilerine sorgusuz inanacak o kadar biat ve itaat eden kitle varken ne deseler inanacaklardı zaten… Ama nereye kadar? Ta ki bıçağın ucu o destekleyenlerin de nazik yerlerine değene kadar!

İşte tam da bu durumda elleri ayaklarına dolaşmış halde, ağızlarından çıkanı da kontrol edemeyecek kadar aşırı cesur ya da cahil; ikisi de aynı kapıya çıkan açıklamalar yapıp sonradan hatalarını anladıklarında acilen bunu unutturacak bir “mağduriyet” gerekiyordu; anında yarattılar!

Bu ülkede halen demokrasi olduğu iddia ediliyorsa, halen Anayasa varsa, bu ülkenin vatandaşları da çıkar fikrini söylerler! Buna hiç kimse engel olamaz. Da; ülkemizde kazın ayağı da öyle değildir, örneklerini her gün görüyoruz. Muhalif olmak, muhalif fikir üretmek ve hele bunu söylemek affedilir suçlardan değil…

Tek kişinin imzasıyla ülkemizin tüm anlaşmalardan çıkabileceği tartışması Montrö anlaşmasının da bu yolla iptalinin olabileceği çok ciddi sonuçlar doğurabilecek bir çıkıştı. Söyleyenler işin ne denli büyük bir hata olduğunu anlayıp düzeltme yolları ararken…

Bu arada üzerindeki resmi elbisesiyle ve makam aracıyla bir tarikatın içinde sarık ve cübbe giyerek ibadet yaptığını söyleyen bir amiralin fotoları ortalığa saçılıverdi! Elbette bu onaylanabilecek bir durum değildi. İş ibadet yapmaksa bunun yöntemleri belliydi ve bu zaman kadar kimsenin ibadeti de engellenmemişti. Daha da kötüsü; bu kişi bu rütbelere kadar nasıl gelebilmişti? Daha dün dinci FETÖ kalkışmasını yaşayan bir ülkede buna nasıl izin verilebilirdi?

İşte bu iki olay üst üste gelince birilerinin paçası tutuşacaktı. En kolay savunmanın saldırı olduğu gerçeğiyle hemen karşı atağa kalktılar. “Kullanılabilir” kişiler ve konu bulmak zor değildi. Ortam bu iş için çok da uygundu. Devreye 104 Amiralimizin iktidarı uyaran ve eleştiren bildirisi çıkıverdi. Şimdi;

1- Demokrasi varsa herkes fikrini açıklayabilir. İktidarı da eleştirebilir. Yazılı veya sözlü bildiri de verebilir. Kavgasız silahsız eylem de yapabilir.

2- Bakılması gereken söylenenlerin içeriğidir. Doğru mu, yanlış mıdır? Üstelik bu doğru-yanlış değerlendirmesi kişilere göre değişeceğinden önemli olan söylenenlerde yasa dışılık, şiddet ya da kışkırtma gibi suç unsuru olup olmadığıdır.

3- Amaç nedir? Özellikle Montrö anlaşması, boğazların kullanımı ve ülkemizin geleceğinden rahatsızlık duymak, bunu iktidara duyurmaktır denebilir.

4- Zamanlama doğru mudur derseniz tamamen yanlıştır! Sivil bir grup olan emekli Amiraller bu söylemlerini gece yarısı duyurmak yerine gündüz anlı şanlı bir basın toplantısıyla yapabilirlerdi. O zaman daha da çok ses getirebilirdi.

5- Bu çıkış kime yaramıştır? Tam da iki ayağı bir pabuca giren iktidara yaramıştır! Gündemin açlık, yoksulluk, işsizlik, baş edilemeyen salgın hastalık olduğu bir sırada; yanlış çıkışlarıyla kendi yandaşlarına bile inandırıcı bir açıklama yapamayan iktidar için bu çıkış can simidi olmuştur!

6- Yerinde ve zamanında yapılmayan bir eylem veya söylem gerçek değerinden çok şey yitirir. Haklı iken haksız duruma bile düşürebilir. Bu nedenle Amirallerimiz de çok haklı ve doğru olan hükümeti Montrö konusunda uyarılarında zamanlama ve şekil hatası yaparak bir anda hedef kitle haline getirilmiş/gelmiştir.

7- Her siyasi partinin değişik görüşü olacağından şu anda Demokrasi ittifakı olarak görülen kesimde de bu konuda farklı görüşler ortaya çıkacaktır. Ama ne olursa olsun bu söylemlerin gerçek anlamlarını görmezden gelmek, bu çıkışı darbecilik olarak nitelemek, hakaret sayılabilecek sözler söylemek doğru değildir. Bunu yaparken ülkenin gerçek gündeminin şu anda bu olmadığı, bunun farklı yollardan söylenmesi gerektiği, bu hareketin iktidara malzeme verdiği gerçeğini de göz ardı edilmeden çok daha olgun sözlerle eleştirebilir, ortalığı kırıp dökmemek gerekir.

8- İktidarın tutumuna gelince; yerim kalmadı. Bundan önce neyse bundan sonra da aynı olacaktır! Zaten anında harekete geçilmiş, vatandaşın açlık, yoksulluk, yolsuzluk, işsizlikle ilgili feryatları bu gündemin altına hızla süpürülüvermiştir.

Ne ka demokrasi, o ka özgürlük!