Engin Çağlar: 1970’ten sonra Antalya’ya hiç gitmedim, ta ki 2011’e kadar

Sanatçı Engin Çağlar sinemayla iç içe geçen 55 yılı, Film-San Vakfı’nda 7 yıldır sürdürdüğü vakıf başkanlığını, üniversitelerde ve kendi ismine kurduğu atölyesinde gerçekleştirdiği sinema eğitim söyleşilerini, birinci sinemalarını, Fatma Girik, Neriman Köksal, Sadri Alışık, Metin Erksan ve Hayri Esen ile anılarını, 1970 Türkiye ve 1971 Avrupa Hoşu eşi Filiz Vural ile 50 yıllık memnun evliliklerinin öyküsünü muhabirine anlattı.

Duvarda sizin yazıp yönettiğiniz “Babam Benim” sinema afişi var, evvel onu sorayım. Yeni bir sinema mi?

Engin Çağlar: “Babam Benim, benim çekeceğim sinema. Bir baba-kız kıssası olacak. Fotoğraf olarak afiş yaptık. Kızın kim olduğu aşikâr değil şu anda. Zira 5-6 yıldır var. Kızın muhakkak bir yaşta olması lazım. Üniversiteyi bitiriyor, hekim oluyor. 25 yaşında falan oluyor, 6 yıl eğitimleri var. Birinci tabip atandığı yerde bir adamla karşılaşıyor, balıkçı. Babası o. Baba kızını tanımıyor, kızı da babasını. Kıssası benim. Senaryo hazır. Nakdî problem yüzünden yapamadık. Sinemalardaki hareketlenme daha da ilerlesin, çekeceğiz. Nihayet para kazanmak için yapılıyor, herkesin alacağı var oradan. Sinema ile ilgili bir şey olduğu vakit hiç makus olmam, daima âlâ olurum.”

Dileriz kısa vakitte çekersiniz sinemanızı. Film-San Vakfındayız. Siz de lideri olarak uzun müddettir burada vazifenizin başındasınız, ne hoş.

Engin Çağlar: “Çok teşekkür ediyorum. Düzgün ki geldiniz. Ben Film-San Vakfının aşağı üst 7 yıldır lideriyim. Bizim her 3 senede bir seçim yapılıyor. Ben 1, 2 ve 3. seçimi kazanan birinci lideriyim. Esasen vakıf kanununa nazaran 3 periyottan fazla başında kalamıyorsunuz. 3 kere seçimi kazanıp, sonra bir arkadaşınıza devrediyorsunuz. Benim 2,5 senem falan var.”

Yeşilçam’da geçen 55 yıl, bir ömür aslında ve yeniden Yeşilçam sokağındayız. Beyoğlu’ndan hiç ayrılmamışsınız.

Engin Çağlar: “Benim için de değerli alışılmış, evet. Sinemanın çok hoş bir periyodu var. Hem dünya sinemasının hem de paralelinde Türk sinemasının bir tarihi var. (Türk sineması) Şu anda bulunduğumuz sokakta başlamış. Burada evvelce 70-80 sinema şirketi vardı. Artık sinema şirketleri kalmadı. Öteki yerlerde dizileri çekmek için firmalar var.”

“SİNEMAYA GÖNÜL VERDİĞİMDEN BERİ DAİMA SİNEMANIN İÇİNDE OLDUM”

Neler yaşadınız o devirlerde, kimler vardı burada, bu sokakta? Hatta bu binada kimlerle birebir havayı soludunuz? Kimler geldi geçti?

Engin Çağlar: “En eskilerden bir tanesiyim Türk sinema tarihinde. Büyük bir kısmı merhum oldu. Bir kısmı da alışılmış artık çalışamaz durumda. Ancak ben sinemaya gönül verdiğimden beri daima sinemanın içinde oldum. Yurt dışında okudum. İlkokuldan sonra Robert Koleji imtihanını kazanarak 5 sene orta kısmında okudum. Oradan Şişli Terakki’ye gittim. Bitirdikten sonra da Almanya’ya gitmek için imtihana girdim. Yurt dışına imtihanla gönderiyorlardı. Türkiye’nin dövizi her vakit olduğu üzere o vakit da kısıtlı. Lakin hak eden ve Ankara’da yapılan devlet imtihanını kazananlar yurt dışında okuma hakkı elde ediyordu. İşte ben de onlardan birisiyim. 1961-1965’te Almanya’da kaldım, üniversite okudum. Oradan askerlik yapmak için döndüm. O vakit askerlik 24 ay. Şimdiki üzere o denli lokma askerlik yok. Biz uzun müddet askerlik yaptık. Hatta 36 aydı, donanmada denizci olmak. Ben ona da razı oldum. Kaydımı yaptırdım lakin 1960 ihtilalinden sonra çıkan kanunla ayrıcalık olmasın diye hepsi 2 sene yapıldı, Ben de bahriye askeri olarak hatta 26 ay yaptım. 1. Kıbrıs Harekatı’nda biz Kıbrıs’a giden kümede olacaktık denizde. Sonra Johnson Mektubu ile yarı yoldan döndü donanma. Ben de orada askerliği bitirdim. Almanya’da 4 sene kaldığım için, orada kalma ve çalışma hakkım vardı.”

Almanya’da iç mimari okudunuz değil mi?

Engin Çağlar: “İç mimari okudum evet, hoş sanatlar fakültesinde. Babamın mesleği. Babam da hoş sanatlar mezunu. İstanbul’da o vakit Hoş Sanatlar Akademisi’ydi artık ismini değiştirdiler, Mimar Sinan Üniversitesi oldu. Babam oradan mezun. Doğal erkek çocuk daima babasının tarafına masraf.”

“AİLEDE ÖĞRETMEN OLMAYAN BEN VARIM”

Anne-babanız eğitimci bildiğim kadarıyla?

“Evet, annem de babam da ilkokul öğretmeni. Halam, teyzem, dayım, eniştem hepsi ilkokul öğretmeni ve öğretmen okulu mezunuydu. Benim anne tarafımdan 9 kuzeniz. Onların da birçok anneleri, babaları üzere eğitimle ilgili oldu. Ailede bir tek memur olarak, öğretmen olmayan ben varım. Lakin o benim içimde daima varmış. Beni artık sinema kısmı ile ilgili okullar davet ediyor ve sinema okullarına gidip sinema söyleşisi yapıyorum. Sahneye çıkıyor, sinemayı anlatıyorum.”

Bir nevi eğitim veriyorsunuz gençlere?

Engin Çağlar: “Evet ancak onların takımında memur statüsünde değilim.”

Oyuncu olarak ne şanslısınız ki bir öğretmeni de tabibi da mimarı da oynayabilirsiniz değil mi?

Engin Çağlar: “Tabii. Pazarda hamalı da oynadım, profesör hekimi da mühendisi de müzikçiyi da. Her rolü oynar sinema oyuncusu. ‘Ben şunu oynarım, şunu oynamam.’ diye bir şey yok. Fakat daima ismi en üstte olan, afişlerde ismi yazılan, başrolü oynayan bayanla erkek oyuncudur.”

“Filmin jönü” diye geçiyordu isminiz.

Engin Çağlar: “Jön genç demek aslında. Sinemanın jönü-jöndamı yani genç kızı ve genç erkeği, evet.”

“BABAMLA ORTAK ÇALIŞTIM”

Anneniz Makedonya göçmeni, Üsküplü. Babanız ise Azak Denizi kıyısından Şüküroğlu Aşireti’nden gelen Sadık Övet. Babanız ilkokullardaki harita ve atlas küreleri tasarlayan değerli bir isim.

Engin Çağlar: “Evet. Cağaloğlu’nda ‘Öğretmen Yayınları’ diye bir şirketimiz vardı. Orada ben de babamla ortak olarak uzun yıllar çalıştım. O merhum olunca ben yeniden devam ettim. Lakin sonra format değişti. Onun için ben de sinema yüklü işlerde çalıştım.”

Çocukken babanızla atlas üzerinde ülkelere bakar mıydınız, ilgilenir miydiniz mesela?

Engin Çağlar: “Tabii ki. Matbaacıyım ben. Babam beni gönderirdi. Özgününü babam yapardı, hoş sanatlar akademisi vaktinde. Çok hoş resmi var. Benim de fotoğrafın çok güzeldi. O yepyenileri yapar ancak onun matbaada 3 bin-5 bin basılacak düzeye gelmesi lazım. Matbaadaki baskı süreçlerinin başında ben oldum. Bende beceri çok.”

Çok beğenilen. Pekala, Ses Mecmuası Yarışması’na girip ikinci oluşunuz ve oyunculuğa başlamanız Fatma Girik’le.

Engin Çağlar: “Evet, 1962 yılında Ses ve Hayat Mecmuaları vardı, renkli tifdruk baskı. Hayat, meşhurların hayat öyküleri, siyasetlerine göz atan siyasi bir taraf mecmuasıydı. Ses Mecmuası da sinema, tiyatro, oyuncularla röportajlar yapan sanatla ilgili bir mecmuaydı. 1963 yılından itibaren gençler sinemaya çok meraklı. Sinema sayısı çoğalınca takımın oluşması, kadın-erkek başrol ve alt rollerin oluşması ismine yapılan bir müsabakaydı. Zira senede 299 sinema sineması çekildiği bir devir var Türkiye’de. Birinci başlarda doğal daha azdı. Biz sinema oyuncuları olarak her ay bir sinemada oynardık. Her ay bir sinemada oynarsan, senede 12 sinema çekersen aranan oyuncusun sen. O denli 4-5 sinemayla aranan oyuncu olman mümkün değildi. Ben birinci başlarda daima 12 sinemada oynadım.”

Başta “Kadın Değil Baş Belası”, “Kınalı Yapıncak”, “Feride”, “Makber” ve “Rüyalar Gerçek Olsa” olmak üzere sayısız sinemada oynadınız, periyodun 4 yapraklı yoncası Türkan Şoray, Fatma Girik, Filiz Akın ve Hülya Koçyiğit’le, Selda Alkor, Itır Esen, Emel Sayın üzere kıymetli isimlerle çalıştınız değil mi?

Engin Çağlar: “Evet. Hülya Avşar da var. Ben hepsiyle çalıştım. Hem öndekiler, benden daha önce oyuncular var. Benden daha önce başlamışlar. Ben biraz geç geldim. 28 yaşındaydım sinemayı kazanıp geldiğimde. Zira erkeklerde bir de askerlik sorunu var. İki sene de askerlikte gidiyor natürel. Ben onu da bekledim zira başlarsın, sonra ortaya 2 sene askerlik girer, ortası kasvet olur sonrası. Ben üniversiteyi de Avrupa’yı da, askerliği de halledeyim diyene kadar 28 yaşına geldim. 28 yaşından beri Türk sinemasının içindeyim. Şu anda Sinema – San Vakfı’nın da lideriyim ve oyunculuk kadar, yöneticilik, organize işleri yapmak, şenlikleri de organize etmek daima bana nasip oldu diyelim.”

“FATMA’NIN BİR AYRICALIĞI VARDI”

Peki hepsi birbirinden bedelli başrol bayan oyuncuların içinde en uyumlu, keyifle çalıştığınız kimler oldu?

Engin Çağlar: “Tabii ki hepsi birbirinden pahalı. Fakat Fatma Girik, hem birinci oynadığım sinemanın bayan oyuncusu hem de sonradan da çok çalıştığım isim oldu. Fatma’nın bir ayrıcalığı vardı, bu türlü bakardı gözleri masmavi, çok candan, çok yardımseverdi. Yani düşünsenize birinci sinema çekimine gidiyorsun, idaresi, teknik kadroyu, takımı, oyuncu takımını tanımıyorsun. Bir de çok meşhur, çok sevilen, Türkiye’nin bildiği bir bayanla karşılıklı oynuyorsun. Onun sana bakışı, tutumu yani yardım mı ediyor seni köstekliyor mu, destekliyor mu? O denli bir şeyler de vardı. Ben sinemaya gelmeden önce bütün literatürü okudum. Hem Hollywood sinemasını, hem dünya sinemasını okudum. İngilizce ve Almanca, iki lisanda da sinema için yazılmış kıymetli kitapları özgünlerinden okudum. Harikulade bir zevk. Oynuyorsun, en kabiliyetli teknik grup çekiyor seni, en hoş ışıkla. Zira mecburlar sana, başrol oynuyorum. En güzel, en hoş beni göstermeleri lazım bayan oyuncuyla ikili olarak natürel.”

Bir bayan ve bir erkek başrol, sinemanın bel kemiği lakin bayan oyuncuların erkeğe, erkek oyuncuların bayana çelme takması ya da köstek olması durumu oluyor muydu sahiden?

Engin Çağlar: “Bazılarını ben hissediyorum oluyor. Ortalarında bir sürtüşme olursa olur. Yani bir de yeni gelmiş birisiysen. Yani dedim beni kabul ederler mi? Etmezler mi? Bilemiyorsun ne olduğunu. Önünden geçer, hafif yan durur. Sana gelen ışığı gölgeler. Senin yüzün siyah çıkar, sahnede çekilmiş olur, yandın.”

Ama siz şanslıymışsınız merhum Fatma Girik ile oynadınız birinci sinemanızı ‘Öksüz’ ile. Sonrası da hoş gelmiş.

Engin Çağlar: “Evet, Öksüz’de. Fatma çok yardımcı olurdu. Can dostumdu benim. Dediğim üzere sonra birçok sinemada Fatma ile oynadık. Türkan Şoray ile 3 sinema sinemam var. O da art geriye geldi. Artık dördü de sinemanın kraliçeleri. Oynadıkları her sinema büyük iş yapıyor, oynadıkları her sinema her şenliğe gidiyor. Her kentte seyircisi var, gösteriliyor. Artık bu 4 bayanla karşılıklı oynamak, onların popülaritesini sen de alıyorsun demek. ‘Kim Fatma’yla Türkan’la, Hülya Koçyiğit’le karşılıklı oynayan bu yeni çocuk?’ deniyor ancak 3-4 sene sonra da başlıyorlar benim yanıma da yeni gelen kızları koymaya. Artık sen Türk sinemasına mal olmuş oluyorsun böylelikle.”

“FİLMLERİMİN ARŞİVİ BENDE MEVCUT”

Efendim filmlerinizin arşivi dahil Türk ve dünya sinemasından sinemaların ve kitapların yer aldığı sinema ve sanat tarihi kütüphaneniz varmış konutunuzda, o denli mi? Sanıyorum 18 tane siyah beyaz sinemanız sonrasında renkli sinemalara geçiş ile sayısız sinemanız var.

Engin Çağlar: “Evet. 18 tane hakikat.”

Bu arşivi tutmanız şuurlu bir seçim miydi? Zira sinemacıların birden fazla arşivlerini ya çok tutmaz ya bulamaz ya da sinemalar yanmış olur. Bu filmlerinizin hepsi sizde mevcut mu nitekim?

Engin Çağlar: “Evet, mevcut. Renkli sinemanın sahibi çok. Herkes sahip çıkmış. Renkli sinemalardan hiç eksik, kayıp yok. Sütlüce’deki müze var o vakit. Şirketlerin ve sinema sahiplerinin birer kopya verdikleri bir yer. Orada siyah-beyaz periyodu yüklü. Siyah-beyaz sinemayla renkli sinemanın emisyonunda farklılık var. Siyah-beyaz sinema oynuyor, bitiyor, Anadolu’ya da gönderiyorlar, geliyor. Depoya koyuyorlar. Ondan sonra bakıyorlar ki, depoda çok yer kaplıyor. Asidin içine atıyorlar siyah-beyaz sineması. O asit çözüyor üstündeki siyahlığı, sinemanın ana emisyonunu. Sineması çıkarıyorsun bembeyaz. Hiçbir şey kalmamış. O denli çok kayıp sinema var. Benim 9-10 tane sinemam var siyah-beyaz, ona sahip çıkılmış. Ben de sahip çıktım. Bende hepsinin kopyası var. İşi bitti diye Anadolu’ya gönderdikleri, orada kaybolan yahut geldiği vakit emisyonu çözülen sinemaları kesip, ayakkabıların bağlarının ucuna takılan naylon şerit olarak kullanıyorlardı.”

İlginç, bilmiyordum.

Engin Çağlar: “Tabii. Sinemada benim anlatacaklarımı herkesin bilmesi mümkün değil. Sinemanın emisyonu çıkıyor, altından 2-3 gram gümüş çıkıyor. Gümüş oksittir sinemanın üstündeki. Işığı görünce bir kısım yanıyor, siyah yanıyor, o da negatiftir. Negatiften basıyorlar olumluya. Onun içinde nitrat asitte çözülünce 2-3 gram gümüş kısım aşağı düşüyor. İşte o 2-3 gramlık gümüş için koca 300 metrelik sineması, bobini atıyorlar. Çıkanı da kesip kesip ayakkabıların bağlarının uçlarına takılan o naylon şerit haline getiriyorlar.”

Maşallah oyunculuğunuzun yanı sıra teknik manada da bilgi ve ayrıntılara hakimsiniz.

Engin Çağlar: “İnsan bir iş yapıyorsa onun her şeyi bilmesi lazım. Yani ben onu biliyorum, onu bilmiyorum yok o denli bir şey. Sinemadan bana kim ne sorarsa sorsun, ‘Bir dakika, ben şu kitabıma, notlarıma bakayım da size anlatayım.’ demem. Anında anlatırım. Üniversitelerde de söylüyorum bu lafı. Sinema okuttukları üniversitelere gidiyorum. Salon dolu, önde de hocalar oturuyor. Bana aklınıza gelen her şeyi sorabilirsiniz sinemayla ilgili diyorum. Bir dakika ben bir notlarıma bakayım demem.”

Üniversitelerin sinema kısım öğrencileriyle buluşurken mezun olunca direktör ve kamera gerisi teknik alanlarda çalışmak isteyen gençleri nasıl buluyorsunuz?

Engin Çağlar: “Şimdi talihleri az. Zira aşağı üst 240 üniversite var Türkiye’de şu anda. Bunun 180 adedinde sinema kısmı var. Oradan çıkan öğrencilerin o kadar iş bulma talihi yok.”

180 üniversite ve sinema kısmı aslında önemli bir sayı ve bu türlü düşününce sinema dahisi bir ülke olmamız gerekiyor üzere. Sizce de o denli mi?

Engin Çağlar: “Tabii evet fakat işte hiçbir şey bilmezsek ne kolay gidiyor. Güç. Çok meraklı olanlar, işi titizlikle ele alanlar da teknik grup oluyor. Direktörlük, kameramanlık yapıyor. Oyunculuk öbür bir şey. Hoş genç kızlar ve güzel erkekler olması lazım. Dünya sinemasında da Türk sinemasında da bu türlü. Bizim başrol oynayan bütün kızlarımız çok hoştur, erkeklerin hepsi güzeldir. Herkesin, bütün seyircilerin sevdiği bayan, sevdiği erkek oyuncu var.”

“KİMLER VAR?”

Mesela kimler var Türkiye’de beğendiğiniz genç kız ya da erkek oyunculardan?

Engin Çağlar: “Türkan Şoray, Hülya Koçyiğit, Fatma Girik, Filiz Akın. Hepsi bir kusursuz.”

O sizin periyodunuzun hoş yıldızları. Bugün, şu devirde mesela izlediğiniz yenilerden kimler var?

Engin Çağlar: “Kimler var?”

Çok sayıda genç oyuncu var, ben size soruyorum sizin beğendiğiniz kimler var diye?

Engin Çağlar: “Ben soruyorum, isimleri var mı? Kimler var? Şu dizide Ayşe rolünü oynayan bir kız var, gördün mü? Kızın ismi ne? Bizde Türkan Şoray’ın, Hülya Koçyiğit’in, Fatma Girik’in, Engin Çağlar’ın, Cüneyt Arkın’ın sineması var. Şimdikilerde isim olarak kimin sineması, dizisi var?”

Çok var. Fahriye Evcen, Serenay Sarıkaya aklıma birinci gelenler.

Engin Çağlar: “Ne yapıyor artık mesela onlar?”

Dizilerde oynuyor, sinemalar çekiyorlar.

Engin Çağlar: “5 sene sonra? 5 sene önce de çok meşhurlar vardı. Ne yapıyorlar artık?”

“BEŞ YILDIR OLANLAR NEREDE?”

Evet bugün projesi olmayan tanınan oyuncular tahminen de bir müddet sonra unutulabiliyor. Lakin siz hala varsınız ve sizin periyodunuzun oyuncuları hala sevgiyle anılıyor ve hatırlanıyorsunuz. Bunun formülü nedir? Şimdikiler sizin kadar şanslı mı?

Engin Çağlar: “Evet varız hakikat. Zira bizim devir kendi isimleriyle anılıyor, oynadıkları rollerin ismiyle değil. İşte Türk insanına çok etki eden öykülerde, rollerde fotoğraflarımız hâlâ kalmış insanların beyninde. Türk sinema tarihi var. Ben biliyorum kimlerin olduğunu. Son on yıldır Türk sinema tarihi diye bir kitap yok. Beş yıldır olanlar nerede? Kim olduğu aşikâr değil. Fakat biz 1914 yılından beri gelen direktör, bayan oyuncu, erkek oyuncu, yardımcı oyuncu, karakter oyuncusu hepsinin isimlerini biliyoruz. Hepsinin sinemaları oynuyor. Alışılmış Devlet Hoş Sanatlar Akademisi’nde (Mimar Sinan Hoş Sanatlar Üniversitesi) de sinemalar var. Orada bir stok var. Bütün sinemalardan hem teknik gereç, hem çekilmiş siyah-beyaz sinemalar. Orada bayağı âlâ de korunuyor. Yani saklandıkları yerin ısısı, raflama sistemi ona nazaran. Her şeyin içinde olduğum için biliyorum. Bir hanım artık üniversitenin başında, o davet etti bizleri. Benim tekniği de düzgün bildiğimi, oyunculuk içinden geldiğim için herkesi tanıdığımı bildikleri için çağırıyor, davet ediyorlar. Ben de gidiyorum. Hiç hayır demedim bugüne kadar. Sinemayla ilgili kim varsa beni davet eden hepsine gidiyorum.”

“HAKSIZLIK VAR”

“Yeşilçam’ın Gülen Yüzü Engin Çağlar” isimli kitabınız var. Anılarınızı, fotoğraf arşivinizi kullanarak anlattınız değil mi?

Engin Çağlar: “Evet. Bendeki sinema arşivi artık hiçbir kütüphanede yok. Her şeyi saklamışım vaktinde. Bütün filmlerimin fotoğrafları ve tüm afişleri var. Sinemalar de var. Renkliler esasen kolay. Artık hangi televizyonu açsanız bizim renkli sinemaları gösteriyor. Siyah-beyazları da gösteriyor ancak siyah-beyazlar kaybolmuş. 1968 yılında benim Fatma ile oynadığım birinci sinema ile 1969 yılının sinema şenliğine davet ettiler beni. Birinci Antalya’ya gidişim 1969 yılıdır. Orada iki tane sinemam müsabakaya girdi. Birinci sinemam, ‘Öksüz’ Fatma Girik’le oynadığım sinema. Bir de Türkan ile oynadığım ‘Günah Bende mi?’ sineması. Fatma’yla oynadığım sineması seyretmişler. Ben sonra alıyorum haberi. Fatma bir sene önce Antalya’dan ‘En Âlâ Bayan Oyuncu’ mükafatı almış. Bir sonraki sene de Belgin Doruk’u seçmişlerdi benim bildiğim kadarıyla. ‘En Güzel Erkek Oyuncu’ benim. Lakin benim birinci sinemam. ‘İlk sinemasıyla En Uygun Erkek Oyuncu olur mu?’ diyorlar. Artık heyet için laf olur, bir şeyler olur diyorlar ve bana ödül vermediler ‘Öksüz’ sinemasında. Herkesten daha düzgün. Zira sinemanın direktörü merhum Bilge Olgaç’tı. Birinci bayan direktördür. Cahide Sonku derler ancak Cahide Hanım’ın pek çektiği bir şey yok. Lakin Bilge kamerayı da yeterli bilen, senaryo, diyalogları yazan, fotoğraf bilgisi ve teknik, montaj bilgisi çok olan yakın arkadaşımdı. Merhum oldu maalesef. Ona da vermediler ‘En düzgün Yönetmen’ mükafatını. Tahminen biraz sol görüşlü, Antalya’ya karşı fikri olduğundandı. Kameraman Ali Yaver’e ‘En uygun İmaj Direktörü ‘ mükafatını verdiler. Yani biz bekliyorduk ki sinemanın de alması lazım. 1969 yılı o denli geçti. Sonraki sene yeniden davet ettiler bizi. Hülya Koçyiğit ile oynadığım ‘Kınalı Yapıncak’ ile. O da çok ses getirdi. Çok büyük hasılatı oldu. ‘En Güzel İkinci Film’ ve ‘Görüntü Yönetmeni’ mükafatı verdiler. O vakit teknik grupta Rum kökenliler çalışırdı. Bana yeniden ödül vermediler. 1970’ten sonra bir daha Antalya’ya gitmedim. Ta ki, 2011 yılına kadar. Kızdım ben. Bakmayın bu türlü daima güler yüzlü olduğuma, zıt tarafım da var.”

Yani orada haksızlık da var üzere hissetmişsiniz galiba?

Engin Çağlar: “Haksızlık var. Ben de ondan sonra ‘Bir daha benim hiçbir sinemamı şenliklere göndermeyeceksiniz’ dedim yapımcıya. Herkes bir durdu, ‘Ya sen kimsin mesela?’ dendi. Üretimcilere zira yararı olacak. ‘Yok, Antalya’ya göndermek niyetindeyseniz öteki arkadaş oynasın’ dedim. Hiçbir şenliğe gidecek sineması ben istemedim. Oynadığım hiçbir sineması de şenliğe göndermedim. Ta ki 2011 yılına kadar. 2011 yılında biraz politik durumlar da değişti. Antalya Üniversitesi’nin rektörüydü Belediye Lideri. Onun tertibiydi. Demiş ki, ‘Engin Çağlar’ı çağıracağız bu sene’ Beni çağırdılar, kenara çektiler orada dediler ki. ‘Gelecek sene Altın Portakal’ı sana vereceğiz.’ Şok.”

Onur Mükafatı değil mi?

Engin Çağlar: “Tabii. Bir sene önce söylüyorlar. Kimsenin haberi yok. Zati evvel söylüyorlarmış meğer. 3 ay evvel söylüyorlar. Burada gördüğünüz kütüphanede de herkesin kitabı var şenlikte. Lakin müellifleri öbür. Ya bir gazeteci ya bir romancı yazıyor. Dedim, ‘Kim yazacak benim kitabımı?’ Güldü herkes. ‘Otur kendi kitabını kendin yaz. Biz hazırlıklıyız senin söyleyeceklerine.’ Kendi kitabını kendisi yazan tek sinema oyuncusu benim.”

Ne hoş yapmışsınız. Bu genç sinemacılar için de başucu kitabı üzere olmuş.

Engin Çağlar: “Oldu da. Onun renkli basılması gerek. Zira hepsini siyah-beyaz yapıyorlar prensip olarak. Bir de kalmadı. Daha o sene kitabın satışı bitti. Ben artık hazırladım. Onun özgünü ve basım yetkisi de bende. Renkli olarak basılacak. Şu kurallar birazcık daha güzelleştiği vakit.”

“KÖTÜ ADAM OYNASAM SİNEMA YATAR”

Sizi genelde âlâ karakter rollerinde izledik. Hafızalarımızda pek makus karakterler yok.

Engin Çağlar: “Yok. Benden makus adam çıkmaz. Berbat adam oynasam sinema yatar. Jönden makus adam olmaz, daima âlâ adam olmalı. Zira ‘jön’ demek, sinemanın satışına katkı sağlayandır. Kadın-erkek ikisine bakarlar. Beşerler gelir afişe, ‘Kim oynuyor sinemada?’ Erkek-kadın, ona bakar. Uygun olacaksın, hoş adam olacaksın, kıza güzel bakacaksın, bütün berbatları dayaktan geberteceksin, döveceksin. Sonunda da kızı alacaksın, sarılacaksın, yanak yanağa kameraya bakacaksın, ‘Son’ yazacak sinemada.”

Filmlerinizde sizi çoğunlukla Hayri Esen, Abdurahman Palay ve Toron Karacaoğlu seslendiriyordu sanırım, değil mi?

Engin Çağlar: “Hayri Esen çoğunlukta evet. Abdurahman Palay yok. O ‘Nayır, n’olamaz’ları seslendiren isimdi. Toron Karacaoğlu konuştu, tiyatrocu ve benim arkadaşımdı. Bu çok kıymetli. Seni seven insanın konuşması lazım.”

“BÜTÜN JÖNLERİ O KONUŞUYORDU”

Bunun seçimini yapıyor muydu aktörler? ‘Beni şu isim seslendirsin’ diyor muydu?

Engin Çağlar: “Tabii, diyordu. Merhum Hayri ağabeyin çok pırıl pırıl sesi vardı. Bütün jönleri o vakit o konuşuyordu.

“METİN AĞABEY CAN DOSTUMDU”

Peki unutamadığınız, birlikte çalıştığınız direktör ve sinema var mı?

Engin Çağlar: “Metin Erksan. Metin ağabey can dostumdu benim. Metin ağabey Türk sinemasının en kıymetli direktörüdür gözümde. Lütfi Akad ile başlayan sinema, çabucak gerisinden Metin Erksan, Atıf Yılmaz, Halit Refiğ var. Ben onların hepsiyle tanıştım, konuştum. sinemalarda de çalıştım. Beni istediler daima. Zira ben büyüklerime hürmet duyuyorum, küçüklere de yardım ediyorum. ‘Engin’i alın, sinemanın yarısı hallolmuş olur’ diyorlar mesela. O denli imajım da var benim. Metin Erksan Türk sinemasının çok kıymetli bir direktörü, en baş adamı benim gözümde. Çektiği sinemalarında iki sefer Fikret Hakan’ı oynatmış başrolde. Yetmişin üstünde sineması var. Sinemaları daima farklı farklıydı. Metin Erksan’ın en çok çalıştığı erkek oyuncu benim. Beş sinemada beni istemiş. Çok yakın dost, ağabey, kardeş olduk. Bir asistanı vardı Gül isminde. Baktım ortalarında bir şey var. Dedim, ‘Ağabey, bu kızı isteyelim’ Evlendiler. Nikah şahidi de benim. Benden aşağı üst 20 yaş büyük. ‘Sen olacaksın benim şahidim’ dedi. Şahit oldum. Birlikte yemeklere, içmelere, gezmelere gittik. Benim yazlık konutuma geldiler denize girdik.”

Efendim siz evli miydiniz o vakitler?

Engin Çağlar: “Ben 1972’de evlendim. 2-3 sinemadan sonrası evli olduğum vakitler. Birinci 3 sene bekarım. Bekarlık anılarımı anlatmam. Bilmem anlatabildim mi?”

Sorsam anlatmaz mısınız? Yoksa çapkın mıydınız?

Engin Çağlar: “Bilmem, o denli diyorlar. Yani hepimiz için söylüyorlar o denli bir şey. Aslında alt tarafı akşamdan akşama bir kızı alıp geziyorsun. Yani o denli kıymetli bir şey değil.”

“FİLİZ HOŞLUK MÜSABAKASI İÇİN BENDEN MÜSAADE ALDI”

Ama turnayı gözünden vurmuşsunuz. 1972’de evlendim diyorsunuz ve evlendiğiniz kişi, 1971 Avrupa Hoşu. Daha ötesi var mı?

Engin Çağlar: “Yok, ben 16 yaşında lisede okuyan Filiz ile beraberim. Onuncu sınıfta. Komşuyuz tıpkı sokakta, komşu kızı. Bir de kardeşi var ufak. Bana geliyor ‘Engin ağabey’ diyerek fotoğraf istiyor benden. O bizim hani artist fotoğrafları var ya meşhur imzalayıp verdiğimiz. Bir gün dedi ki bana ‘Ablam seninle röportaj yapmak istiyor. Müsait misin?’ ‘Kim kızım senin ablan? dedim. ‘Biz aşağıda oturuyoruz’ dedi. 7 apartman yanda. Ben o hafta sinema çalışmasından gelmişim. Geceden yorgunum. Tatil vermişler. Camı açtım, nefes alıyorum, nefes veriyorum baktım sokağın köşesinde çok hoş bir kız geliyor. O vakit bu türlü maksi pantolon, uzun saç falan. Dedim ‘Kim bu yahu?’ Bir arkadaşım da bana, ‘Sizin sokakta çok hoş bir kız var. Bizim yazlıktan komşumuz’ dedi. Baktım bu kız geliyor. Sanki bu söyledikleri kız o mu? Ben kimseyi tanımam. Geldi. O da şöyle bir baktı bana. Ben de camdan dışarıya bakıyorum. İndi aşağıdaki sokağa. Ben de baktım 6 apartman sonra içeriye girdi. ‘Benim arkadaşın söylediği kız bu’ dedim kendi kendime. Kardeşine dedim ‘Gelsin.’ Röportaja geldi benimle. Onuncu sınıfta, 16 yaşında. Yani müsabaka ondan sonra. 16 yaşından beri bende. Yarış çok sonra. Müsaade aldı benden.”

 Yani birinci aşkınızsınız birbirinizin o denli mi?

Engi Çağlar: “Tabii. 16 yaşında kız aslında. Bir baktı, fakat ben de o denli kaldım. Geldi elinde defter. İşte isminiz ne? Ne vakit başladınız? Dedim, ‘Dur güzelim. Sen o defteri bırak. Ben onu okur, hoş karşılıkları müellifim 2-3 güne kadar. Bir de sinemalardan fotoğraflar da koyayım ki, edebiyat öğretmeninden not alacaksın. Onu hazırlayıp sonra sana vereyim’ dedim. Bir daha göreyim, kızı diye düşündüm. ‘Tamam’ dedi, bıraktı. Sonra 2-3 gün sonra küçük kız geldi, ‘Ablana söyle, ben yazdım karşılıkları, gelsin alsın’ dedim. ‘Yok, annem sizi yemeğe davet ediyor’ dedi. Anne, kayınvalidem. Yani ben o vakit gitmişim. Sonra anladım işi. Yemeğe davet ettiler. Babası merhum olmuş. Ben babasını tanımadım hiç. Sonra, ‘Çok teşekkür ederim dedim yakın ilginize. Müsaade ederseniz kızınızı bir akşam, o vakit diskolar var, ben davet ediyorum’ dedim. ‘Aa, tabii’ dedi. Anne de bana vermiş o vakit kızı. Herkes zannediyor ki, ben kızı Türkiye hoşu, Avrupa hoşu olduktan sonra buldum. Hayır birinci ben buldum, 16 yaşında. Bu çok kıymetli. Sonra ‘Hürriyet Gazetesi’nin müsabakasına girmek istiyorum’ dedi. LCC’nin modellik kursu vardı oraya gidiyordu. ‘Müsaade eder misin?’ dedi. LCC’nin sahibi de benim arkadaşımdı merhum Mesut. Ona da, ‘Mesut bir kız gönderiyorum, dikkatli olun bir yanlışlık olmasın. Kız benim.’ dedim. Herkesin eller üstte, kimse yaklaşamıyor. Ondan sonra oradakiler daima meşhur oldu. O periyodun kızları daima yarışlara girdiler. Bizimki de müsabakaya girdi. Hürriyet’in Türkiye Hoşu yarışına. Aa bir baktım bizim kız Türkiye Hoşu oldu.”

“TÜRKİYE’DE KİMSE BENİMLE BAŞA ÇIKAMAZ”

Tedirgin oldunuz mu hiç Türkiye Hoşu olunca?

Engin Çağlar: “Hayır. niçin huzursuz olacağım? Türkiye’de kimse benimle başa çıkamaz. Bilmem anlatabildim mi? Bir yanlışlık olursa orası biraz karma karışık olur. Lakin herkes çok saygılı doğal. Sonra Türkiye hoşuyla Engin Çağlar birlikte, herkes biliyor. ‘Her sene Türkiye hoşu Avrupa’ya gidiyor. Avrupa’daki yarışa katılıyor. Seninki de işte Avrupa’ya katılacak, Türkiye’yi temsil edecek’ dediler. ‘Hazırlan, gidiyorsun’ dedim. ‘Biliyorum’ dedi, gitti Avrupa’ya. Ben de bir gün Boğaz kenarında oturuyorum. O vakit yazlık konutumuz var deniz kenarında. Televizyon bas bas bağırıyor, ‘Türk kızı Avrupa Hoşu oldu’ diye. Ben de çay içiyorum, ‘Kim ulan bu Türk kızı Avrupa hoşu olmuş?’ diye bir baktım, bizim kız bu. Bir daha baktım ‘Filiz Vural Avrupa Güzeli’ deniyor. Öykümüz bu türlü. Sonra döndü geldi, tebrik ettik alışılmış. ‘Güzelim sağ ol. Çok hoş temsil ettin, derece getirdin ülkemize. Etkiledin. dedim. Fakat Hürriyet ile bir muahede yapılmış, Hürriyet’in her sene öyleymiş kuralı. Bir sene evlenemez, koşulu var. Zira bir sene muhakkak yerlerde temsil edecek Türkiye’yi. Avrupa’daki defilelere gitti. Hürriyet Gazetesinin Türkiye’deki etkinliklerinde yer aldı. Daima başrolde onu götürdüler. Bir seneyi de o denli bekledik. Lakin tabi biz beraberdik. 1972 yılında evlendik. Elli seneyi geçtik. Geçenlerde kitap çıktı. 50 sene evli olan meşhurlar diye. 7 çift varız. İşte onlardan bir tanesi de biziz. Hala röportaj devam ediyor daha.”

“GERÇEK İSMİM ÇAĞLAN ÖVET”

Maşallah. 2 oğlunuz var ve oğullarınızdan bir tanesi sizin gerçek isminizi aldı değil mi?

Engin Çağlar: “Evet 2 oğlum var. Benim gerçek ismim Çağlan. Türkiye’de tek isim. Çağlar var, Çağlayan var. Çağlan, Ege bölgesinde bir köyün ismi. Babam orayla ticaret yaparken Çağlan Köyünün ismi için ‘Ne hoş isim.’ demiş. Çağlan, yani bir çağ kadar yaşa, yüz sene kadar yaşa demek manası. Bir tek bende var.”

O vakit siz sinemada isminizi Engin Çağlar olarak değiştirdiniz o denli mi?

Engin Çağlar: “Evet, Ses Mecmuası müellifi merhum bir arkadaş dedi ki, ‘Senin Çağlan Övet ismin soyadın lakin daha akılda kalan daha kolay bir isim, sinema ismi bulalım. Sinema ismin Engin olsa ya?’ dedi. İsmim Engin olsun lakin Ben Çağlan ismini hem seviyorum hem de babam koymuş. Lakin hem Engin hem Çağlan ‘n’ ile bitiyor. ‘Çağlar’ yapalım ki anonslar da vursun ‘Engin Çağlar’ diye dedim. Oradan çıktı isim. Ben kullanamadım ancak nüfus kağıdım Çağlan Övet. Oğlumun da nüfus kağıdı Çağlan Övet. Dedim bari oğlum kullansın. Hoş isim ve öteki kimsede yok.”

Yeşilçam’da sayısız isim var hem birlikte oynadığınız hem yakinen tanıdığınız. Anılarınızda kimler var?

Engin Çağlar: “Evet doğal sayısız. Neriman (Köksal) abla Türk sinemasının baş bayan oyuncularından biri. Uzunluklu, poslu, uzun bukleli saçlı. Burada Şişli’de meydanda oturuyordu. Komşuydu bize. Sadri (Alışık) ağabeyle Neriman abla birebir apartmanda altlı üstlüydü daireleri. Ben de çabucak bir art sokakta oturuyorum. Onları görüyordum. Arttan bakardım. Neriman abla bir yürür yer yerinden oynardı. Beşerler dükkanlardan çıkıp bakardı, Neriman Köksal geçiyor diye. Natürel benden yaş olarak büyük. Yıllar sonra Antalya’da bir sinema çekilecekti. Annem, Neriman Köksal oldu. Takım çok uygundu ve alt takıma da çok kıymet veriyorlardı. Neriman Köksal denince, ben kaldım bu türlü. ‘Neriman abla ile oynamak büyük bir keyif olacak.’ dedim. Anne rolü oynuyor artık ve annemi oynadı. Dedim ki, ‘Ya Neriman abla ben Şişli’de oturuyorum. Hepimiz senin gerinden bakardık.’ ‘Biliyorum. Farkındaydım.’ dedi. Çok sevilen insanlardı. ‘Sadri ağabeyle de çalıştım ben. Sadri ağabeyle altlı üstlü otururdunuz, bizim apartmanımız da oradaydı.’ dedim. ‘Ben Şişli’nin muhtarıyım.’ dedim. Ben 11 yaşında geldim Şişli’ye. Şişli daha ilçe değildi, Beyoğlu’nun mahallesiydi. 3-4 sene sonra Şişli ilçe oldu. Ben İstanbul’un tarihiyle birlikte büyüdüm. Münir (Özkul) ağabey sinemada baba rolündeydi. Harikulade bir oyuncu çok sevdiğim bir insandı. O da babamı oynadı. Çok hoş bir sinema çektik Banu Alkan’dı sanıyorum kız. Bir kotra kaptanıydım.”

Oyunculukla birlikte hayatınız boyunca hem bütün meslekleri tadıyor hem de zinde kalıyorsunuz bir manada değil mi?

Engin Çağlar: “İnsanları o canlı tutuyor. Yani yaşlanıyorsun neden? Herkes yaşlanıyor. Senin de bir yaşın var, kameraman arkadaşın da benim de. Herkesin bir yaşı var. Yaşlanmak Allah’ın buyruğu. İhtiyarlamayacaksın. Bak bu değerli bir laf. İhtiyarlamayacağız. İhtiyarladığın an hapı yuttun. Fakat yaşlanmak, deneyim kazanıyorsun demek. Yaşlanıyorsun, bu tabiat kanunu. Bütün yaşayan varlıklar yaşlanıyor ve ölüp gidiyor. Biz de yaşlanıyoruz ancak ‘İhtiyarladım. Kenarda oturayım, ayağım tutmuyor, kolum oynamıyor.’ dediysen hapı yuttun.”

Gençlik yıllarınızda Galatasaray’da hem futbol oynadınız hem de yüksek atlama sporu yaptınız. Sizin bugünkü bu duruşunuz ve canlı olmanız spora da bağlı olmalı.

Engin Çağlar: “Evet. Robert Kolejine girdiğimde herkesi spora da kanalize ediyorlardı. Ben 400 metre koşuyordum. Bir de yüksek atlıyordum, 12-13 yaşındayken. 17 yaşında futbol oynuyordum ve okulun futbol kadrosuna seçtiler. Benden bir sınıf büyüklerin ortasına girip futbol grubunun santraforu oldum. Merhum Suat Mamat vardı Galatasaray’da, o görmüş. Demişler ki, bir çocuk var, yaşı da uygun. Genç ekipten başlarsa A kadrosunda oynar, profesyonel olur. Zira bakıyor, görüyorlar, her yerde arıyorlar. Suat ağabeyle sonra tanıştım ben. Sarıldık, öpüştük. Merhum oldu olağan. Aldı beni, götürdü Galatasaray’a. Ben bir sene Galatasaray’da oynadım. İsfendiyar (Açıksöz), Suat (Mamat), Metin (Oktay), Kadri (Aytaç), Güngör, ulusal grup, Galatasaray. Kalede Turgay Şeren, Coşkun Özarı. Herkes var. Ben de yetişiyorum. 18 yaşındayım. Galatasaray’da futbol oynadım bir sene. Sonra annem dedi ki, ‘Ne futbolu? Serseri olursun oğlum.’ dedi.”

Öyle mi dedi?

Engin Çağlar: “Tabii. O vakit futbolda şimdiki üzere paralar da yok. Futbol oynayamadım. O vakit serseri olamadım. Sonra sinemaya girince serseri oldum. ‘Serseri’ çok hoş bir laftır. Serseri, serinin başı demek. ‘Ser’ baş demek. Serseri, Seri başı yani en kıymetli insan demek. Bizde serseri diyorlar. Lakin serseri olmak için çok becerisinin olması lazım. Ben işte o vakit serseri oldum. Bilmem anlatabildim mi?”

Serseriyim diyorsunuz yani.

Engin Çağlar: “Tabii ya. En baştayım ben. Seri başıyım.”

Bir sinema projeniz olduğunu söylediniz “Babam Benim” isminde. Ona mı hazırlanıyorsunuz artık? Öbür neler yapıyorsunuz?

Engin Çağlar: “Evet, ‘Babam Benim’. Ona ne vakittir hazırlanıyorum fakat Türkiye’nin kuralları uygun hale gelmedi. Sinemaların de hasılatları malum. Ayrıyeten Mecidiyeköy’de Black Sahne’de pandemiden önce sinema dersi, temel oyunculuk, kamera önü oyunculuğu dersleri veriyordum. Ancak pandemide bizim yaş kümesinin sokağa çıkması, toplantı yapması yasak olunca, çocuklara, öğrencilerime dedim ki ‘Ara verelim, pandemi devranı geçsin, bitsin ki rahat edelim.’ Lakin artık de ekonomik kurallar müsait değil. Benim o yerim duruyor, kapıda tabelam da var. Derslere şimdi başlamadık lakin ne vakit olsa devam edeceğim bir okulum, yerim var. Bir de dizi çekenlerin de bir kısmını tanıdığım için eğitim verdiğim öğrencilerime ‘Git şuraya arıyorum ben.’ diyorum. Arayıp proje olan tanıdıklarımı da ‘Bir öğrencimi göndereceğim. Güzeldir, bakın biraz diyaloglu bir rol verin.’ diyorum. Zira daha çok figüran gidiyorlar oralara, yeni genç öğrenciler. Yani artta duran arkadaşlar olarak gözüküyorlar. Bizde de çok figüran vardı. Lakin biz figüran demezdik. ‘Arkada duran arkadaşlar’ derdik. Oyuncuların gerisinde duruyor ya onlar. ‘Figüranlar gelin.’ deyince kızarlar, alınırlardı. ‘Arkada duran arkadaşlar, biraz sağınıza gelin.’ denirdi.”

Film-San ile Frankfurt Sinema Şenliği ortaklığınız devam ediyor mu? Film-San ile ilgili yeni projeleriniz var mı?

Engin Çağlar: “Frankfurt Sinema Şenliği ile anlaştık. Devam ediyoruz. Türk-Alman ortalığı. Ben Almanca ve Frankfurt’u da bildiğim için şenlikle ilgili bağlantı, yazışma, oraya gidip konuşma yapma ve gidip gelmeleri sağlıklı bir biçimde benimle devam ettirdiler. Yani o işler için en sağlıklı insan benim aslında. Ancak iki yıldır gidemedim bu külfetlerden ötürü. Artık devam ediyor muahedemiz fakat onlar her sene farklı bir muahede yapıyorlar. Frankfurt’ta Türk Sinemaları Haftası yapılıyor. Bir hafta sürüyor. Buradan giden sinemalar, oyuncular ve teknik takım ödül alıyor, Frankfurt’ta kalıyorlar. İkiye bölüyorlar takvimi. Birinci 3 gün bir küme gidiyor, sonra onlar dönüyor. İkinci 3 gün diğer küme. Aşağı üst 80 kişi buradan Frankfurt Sinema Şenliği için gidiyor. Ben Frankfurt’a çok gittim, gezdim, yaşadım. Pek şirin gelmemişti bana. Münih’te kaldım. Münih hoştur. Bir de kuzeyde Hannover’de kaldım. Hannover ve civarı Hochdeutsch diyorlar. Yani Yüksek Almanca konuşulan bölge. Her bölgenin kendi diyalekti var. En âlâ Almancayı Hanover Hildesheim’da konuşuyorlar. Ben de oraya gittim, kaldım. Oranın Almancasıyla konuşuyorum. Herkesin anladığı, bildiği, sevdiği bir Almanca konuşuyorum. Orayı biliyordum. Mesela Köln’de Kölsch diye bir şey konuşuyorlar. Bizim doğudaki yerler var ya her bölgenin diyalekti farklı fakat çabucak anlarsın diyaloglarında nereli olduğunu. Her ülkede var. Almanya’da da var tabi. Almanya’da en düzgün Almanca konuşulan yerde öğrendim Almancayı. Konuşuyorum hala lakin unutuyor insan. Ben çok lisanla ilgili bir şey yapmadım. İngilizcem de çok güzel benim.”

Harikasınız.

Engin Çağlar: “Yani paraşütle dünyanın rastgele bir yerine atsalar beni, çabucak başlarım konuşmaya. İngilizce, Almanca, az Fransızca, Ancak uzak doğu konuşmam.”

Görüyorum ki çok keyifli bir adam olarak bir ömür geçirmişsiniz ve sinemacı Engin Çağlar olarak da çok sevilen bir sanatçısınız. Kendinizle ve çok yıllık hayat birikiminizle ilgili son olarak bildirinizi almak istiyorum.

Engin Çağlar: “Evet, çok sevilen. Hepsi sağ olsunlar. Olağan beni seven çok. Nereye gitsem, Anadolu’daki bir kente, onlarla ilgili bir şenliğe, bir sinema aktifliğine yer yerinden oynuyor. Türkiye’de en çok sevilen insan, sinema oyuncusudur. İstanbul’da yaşadığım yerlerde herkes biliyor, tanıyor. Selam veriyorum. Benim bıyıklarım meşhurdu. Sokakta yürümek mümkün değil. Herkes tanıyor. Bıyıkları da kestim, gözlük de takıyorum hoş oldu. Zira tanıdıkları anda çabucak ‘Ağabey bir dakika bir fotoğraf çekelim.’ Sokakta yürümenin mümkünü yok. Ben mesela birinci vakitler Şişli’de oturuyorum. O çok meşhur periyotta geldim Şişli’ye. Şişli’den bindim Taksim’de indim. Bütün sinema şirketleri, Yeşilçam sokakta ve üstteki Narmanlı Han’da. Beyoğlu’na girdim, yürüyorum, baktım beşerler bir garip, yana açılıyor herkes. ‘Ne oluyor ya?’ dedim, bir şey oluyor. Benim geldiğimi görmüşler, herkes kenarda duruyor daima dönüp bana bakıyor. ‘Ya bunlar bana bakıyor, eyvah.’ dedim lakin süratle yürüyorum ki, bütün Beyoğlu durdu. Çok kıymetli bir gündü benim için. Bütün Beyoğlu’ndaki yürüyen beşerler duruyor ve sana bakıyor. Çabucak oradan girdim bir sinema şirketinin içine. Bu harikulade bir şeydi. Yani işte o denli geçti benim ömrüm.”

Dileriz daha uzun yıllar bu memnunluğu yaşarsınız sıhhatle, yeniden görüşürüz.

Engin Çağlar: “Evelallah, daha ayaktayım yani. Çok teşekkür ediyorum yayınınız, beni aradığınız ve bu türlü hoş bir röportaj yaptığınız için. Bunu alışılmış ben de saklayacağım anılarımın içinde. İnşallah bundan sonraki günlerde de bir arada olmak ümidiyle çok teşekkür ediyorum.” (AA)