Depremlerde yıkılan Turgut Reis Mahallesi’ndeki 6 katlı binanın 4’üncü katındaki konutlarında iki oğlu ve bir kızıyla enkaz altında kalan 43 yaşındaki 5 çocuk annesi Derya Karayıldız, birinci zelzeleden 72 saat sonra bulunduğu yerden çıkarıldı.
Depremde 3 çocuğunu kaybeden, tedavisi ise Adıyaman’daki müdahalenin akabinde sevk edildiği Şanlıurfa Mehmet Akif İnan Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nde süren ve sağ bacağı ampute edilen Karayıldız, kendisine dayanak olan kardeşleri ve hayatta kalan 2 kızıyla yaşama tutunmaya çalışıyor.
Derya Karayıldız, 6 yaşındaki oğlunu lavaboya götürüp getirdikten sonra yatağa uzattığında sarsıntının başladığını söyledi.
Evin dış kapısını açmasının akabinde binanın çöktüğünü belirten Karayıldız, bir kızının merdivenlerde, 2 çocuğunun ise yanında enkaz altında kaldığını anlattı.
Çökme sonrası çocukların vefat ettiğini anladığını lisana getiren Karayıldız, şöyle devam etti:
*40 dakika sonra benim iki evladım üstümde vefat etti, farkına vardım yani. Küçük oğlum göğsümün üstündeydi. Büyük oğlum da aşağı çöktü.
*Bacaklarımın yanından başını, elini hissediyorum fakat kaldırdım, ölmüşler ikisi de. Tartı benden çok onlara geldi. Beni kurtaran da 6 yaşındaki oğlum oldu. 25 yaşındaki kızım çok telaşlı bir insandı. Merdiven çöktü, düştü. O da vefat etmiş, yani üçünü de kurtaramadık.
*Enkazda sanırım iki üç gün kalmışım fakat hiç farkında değilim. Bazen bana 40 yıl üzere geliyor, kardeşlerim soruyor, 2 dakika üzere geliyor.
*Enkazı hatırlıyorum, hepsinde şuurum yerinde lakin çıkarıldığımı hatırlamıyorum. Aslında böbreklerim zahmetliydi, 72 saat kalınca böbrekler bayağı meşakkat çıkardı, artık dayanamadım. Kardeşlerim yetişince gerisini hatırlamıyorum.
“DIŞARIDAN GELEN SESLERİN HEPSİNİ DUYUYORDUM”
Karayıldız, enkazda su içmek istediğini fakat bulamadığını aktararak, şunları kaydetti:
*İkinci sarsıntıya enkazın altında yakalandım, yerim daha da daralmaya başladı. Bir gün sonra sanırım, sağ ayağımın tutmadığını fark ettim. Bana kardeşlerim, ağabeylerim bağırıyor.
*’Ayağım yok.’ dedim. Sol ayağımı kaybetmemeye çalıştım ancak o da şu an çalışmıyor. Bakacağız artık, yapacak bir şey yok.
*Dışarıdan gelen seslerin hepsini duyuyordum, ağabeylerim, ablalarım, yengelerim, hepsi bağırıyor, ses geliyor, umutlanıyorum. ‘Bunların sesi geldi, beni kurtaracaklar.’ diyorum. Tekrar bakıyorum, ambulans, otomobil sesleri geliyor. Duruyorum, ‘Bunlar beni burada unuttular.’
diyorum.
*Tekrar ses geliyor, tekrar umutlanıyorum. O formda bir hayat uğraşı. Onlara, ‘Artık beni bırakın, dayanacak gücüm kalmadı.’ dedim.
*Sonra, ‘Sol elini çıkar, ulaştık.’ dediler. Büyük ihtimalle çıkarmaya çalışmışım, gerisi kapalı. Nasıl çıkarıldım? Çocuklar çıkarıldı mı? Hatırlamıyorum.
Karayıldız, geride biri evli 2 kızının kaldığına değinerek, “Hayata tutunacağız, öbür yapacak bir şey yok. Allah’tan gelen bir şey, hiçbir şey diyemiyoruz. Hoş evlatlarımı yitirdim fakat yapacak bir şey yok. Hayat çabası, her şeye karşın devam edeceğiz.” tabirini kullandı. (AA)
